Gemene gifkikker
'Kleine Maserati', kreeg deze rakker als bijnaam. Misschien wat overdreven, maar met een half oog dicht, is het niet helemaal uit de lucht gegrepen. Om maar te zeggen; dit is een sterk staaltje Giugiarodesign. Ik vermoed dan ook dat de gebitswijziging van de Grande Punto Evo nog steeds op enkele Italiaanse magen moet liggen.

Voor de gelegenheid is deze gloednieuwe demo voorzien van voldoende prominent aanwezig (en soms gelukkig ook optioneel) stickerwerk. Bovenop staan de woorden 'Abarth' in rode kruisvorm en op de deuren vind je dezelfde woorden in go-faster-motief terug. Ook rood zijn de spiegelbehuizingen, remklauwen en accenten rondom de voorste mistlichten. M.a.w. het staat allemaal in fel contrast met de bijzondere grijs/witte buitenkleur. De witte racevelgen en tal van schorpioenenbadges maken het geheel verder af.

Niet naar ieders smaak zoals ik mocht ondervinden, maar het maakt van de kleine Abarth wel een gemene gifkikker, ook wanneer de auto stil staat. Wil je minder opvallen dan opteer je best voor een rode AGP en laat je het stickerwerk voor wat het is. Wel moet gezegd worden dat de Abarth-aanpak van het exterieur de Grande Punto beter staat dan dat dit bij de 500 het geval is. De auto blijft gewoon mooi in proportie, iets wat naar mijn mening minder het geval is bij de nieuwe topolino.

Visueel schouwspel
Aan aandacht overigens geen gebrek. Jong, oud, man of vrouw. iedereen heeft een - al dan niet afkeurende - blik op de flamboyante Italiaan geworpen. Gelukkig wisten de kenners hem er makkelijk uit te halen en gingen er ook heel wat duimpjes de lucht in. Je moet over een flinke dosis zelfvertrouwen beschikken om met een AGP op pad te gaan.

Dat het Fiat menens was met de heropleving van Abarth blijkt overigens nog uit het feit dat deze auto ingeschreven wordt als 'Abarth Grande Punto' en alleen bij gespecialiseerde dealers verkrijgbaar is. Hier geen slappe marketingtruken zoals Renault met de naam Gordini.

Binnenin trekt het visuele schouwspel zich door. Vooral de met alcantara en rode stiksels bekleedde kuipstoelen springen daarbij in het oog. Als passagier op de achterbank kijk je daarbij uit op een witte kunststof achterzijde en verlaat je je positie via een rode hendel met het woord "Pull" op. Het lijkt wel een noodrem voor wie het achteraan allemaal teveel wordt.

De stoelen zijn niet alleen een feest voor het oog, maar zitten ook nog eens heerlijk nauwsluitend aan. Zonder dat er kunst- en vliegwerk aan te pas komt om ze weer te verlaten. Een voorbeeld voor tal van andere sportstoelen die eerder gemikt zijn op de ronde veertiger. De co-piloot beschikt daarbij nog over een stevige voetsteun die rechtstreeks uit de rally-wereld zou kunnen komen.

Het dashboard doet nog het meest aan de gewone Grande Punto denken. Gelukkig zijn er rode stiksels en een aangename aanvoelende bekleding die het geheel wat interessanter maken. Echt geraffineerd is het allemaal niet, maar wat maakt het uit. Alles werkt naar behoren en blijft heel. Met de bouwkwaliteit zit het alleszins goed. Ook hier trouwens geen tekort aan schorpioenenbadges. Voor mocht je nog twijfelen.

Zoals in alle Grande Puntos kan je (optioneel) een extern TomTom-GPS toestel bovenop het dashboard bevestigen. Op zich geen interessant hebbeding, maar bij de Abarth kan je naar race-modus gaan waardoor het navigatiesysteem zich transformeert in een geavanceerde lap-timer met tal van extra data, afkomstig van de GPS en ECU. Bijzonder interessant, alleen heb ik het niet aan de praat gekregen op de openbare weg. Enkel voor circuit bleek achteraf.

City-mode?
De AGP is Italiaan met een missie, dat is duidelijk. Nu dus hopen dat de auto een dynamisch antwoord kan bieden op al deze visuele stemmingmakerij. Want daar koop je tenslotte toch dit soort auto's voor.

Al bij het vertrek valt mij meteen iets op waarvoor ik voorhand vreesde. Een uiterst lichte en on-communicatieve besturing. Alsof ik in de City-mode van de reguliere GP zit verdorie. Dat begint slecht. Gelukkig is er nog die Sport Boost-knop die daar hopelijk verandering in moet brengen.

Met succes, zo blijkt. Op slag verandert de besturing van 'veel te licht', naar voldoende zwaar. Al kan je je nooit van de indruk ontdoen dat dit allemaal elektronisch beteugelt wordt. Het blijft allemaal wat synthetisch aanvoelen. Ook wordt de gaspedaalrespons een stuk feller waardoor je je meer betrokken voelt bij die hitsige 1.4 T-jet (let op: hier geen MultiAir), en stijgt de turbodruk met 0,5 bar. Het geluid is nu ook meer op de voorgrond aanwezig.

Al snel zou je de neiging krijgen om niet meer uit de sportstand te komen, alleen vergt het chirurgische precisie om dan zonder al te veel toeren vanaf stilstand te vertrekken. Soms lastig om low-profile aan stoplichten te vertrekken of om in de file te rijden. De oplossing is gelukkig maar een toets van je verwijderd. Voor wie toch in de sportstand wil blijven rijden is het mooi om zien dat deze ook actief blijft na het herstarten van de motor.

**Grote afstanden **
De - achteraf gemonteerde - esseesse-kit (wat staat voor SuperSport) voert dankzij een grotere turbo het aantal pk's op van 150 naar 180 stuks, legt de auto 2 cm lager en voorziet grotere, geperforeerde Brembo-remmen. Die laatste zijn op hun taak berekend maar geven een tikkeltje te weinig vertrouwen. Vooral bij het eerste aangrijppunt zouden ze nog feller mogen bijten. Dat doen de Brembo's van de Clio RS 200 dan toch net iets beter.

Het onderstel kent geen verschillende standen, maar dat is geen ramp. Het houd mooi de middenweg tussen strak en toch nog comfortabel. Spijkerhard is het zeker niet en het absorbeert niveauverschillen met voldoende competentie. Je voelt dat er werk van gemaakt is. Grote afstanden zijn wat mij betreft absoluut geen probleem.

De voortrein kan de 180 pk (naar het schijnt iets meer in de praktijk) erg goed verteren en de tractiecontrole moet dan ook maar mild ingrijpen in eerste en tweede versnelling. Iets wat deze behoorlijk gesofistikeerd weet te doen. Bij volgas kon ik wel enkele (erg) lichte haperingen in de vermogenscurve ondervinden. Geen drama, want het kan ook aan de lage kilometerstand gelegen hebben. Het ESP kan dan weer niet uit, wat jammer is, zeker wanneer je echt het onderste uit de kan zou willen halen. Echt steken zal deze schorpioen dan ook niet doen.

Lo scorpione is zo'n auto die constant uitdaagt om stevig bij het nekvel gegrepen te worden en de bocht om gemikt te worden. En die inspanning wordt dan ook beloond. Zowel zijn rijpotentieel, uiterlijk als geluid bezorgen je - zonder dat je het misschien altijd zelf zou willen - een smile tot achter de oren. Bravo!

Brakke versnellingsbak
Over een bepaald onderdeel was ik minder te spreken. De versnellingsbak laat echt de wensen over. Niet alleen is hij weinig precies, ook zijn de slagen echt te lang en is het bij geestdriftig rijgedrag soms onvermijdelijk om te mis-schakelen. Echt jammer! Dan ook benieuwd of daar verandering in gekomen is bij de nieuwe Evo.

De AGP heeft eigenlijk maar een probleem, en dat is de Clio RS 200 Cup. Beide auto's kosten in quasi gelijke trim ongeveer evenveel, en de Clio kan pronken met de betere rijeigenschappen en een versnellingsbak die beter op zijn taak berekend is.

Niet dat de RS 200 in de praktijk van de Abarth esseesse zal wegrijden. De twee staan zowel technisch als uiterlijk recht tegenover elkaar, en dan is het alleen nog een kwestie van keuzes maken. Italiaans, frivool en geblazen, of Frans, nuchter en atmosferisch? Ik heb die voor mezelf al gemaakt, welke kiezen jullie? De Clio, de Abarth, of toch de (duurdere) Mini John Cooper Works?

Tekst & foto's: Pieter Ameye

Met dank aan: Fiat België

 

+ punten

Heerlijk uiterlijk

Kuipstoelen

Veelzijdig

 

- punten

Versnellingsbak

 

Abarth Grande Punto EsseEsse
****Motor: **vier-in-lijn 1.4 turbo, 4 kleppen/cilinder,  Pk:** 180 pk, Vermogen: 132 kW,  Koppel: 272 Nm,  Overbrenging: 6-bak, manueel,  Aandrijving: voorwielen,  Gewicht: 1.185 kg,  Topsnelheid: 215 km/h,  Sprint van 0 tot 100 km/h: 7,7 sec,  Gemiddeld testverbruik: **10,3 liter,   Prijs AGP:** 18.359 euro,** SS-kit:** 4500 euro