Want laat ons duidelijk zijn, niemand die tegenwoordig nog durft zeggen dat BMW’s ronduit slechte auto’s zijn. Qua rijplezier zitten ze duidelijk in de kopgroep van de markt en ook technisch zijn ze op geen fout te betrappen. Gooi daar dan nog het Z4 sausje over heen en je hebt een mooie combinatie. Met de laatste versie van deze Z4 zijn de vormen duidelijk wat ronder en vloeiender geworden wat in eerste instantie wat wantrouwen wekte. Maar zoals vaak moet je wennen aan een dergelijk opvallend design. Eens je de wagen in levende lijve gezien hebt valt het best nog wel mee.

De lange motorkap met de spitse snuit en scherpe koplampen dwingt simpelweg respect af. Iedere lijn lijkt vanzelfsprekend en natuurlijk zonder één element dat uit de toon valt. Een mooi geheel dat afgewerkt wordt met pure simpliciteit. Geen over the top gadgets of opvallende LED verlichting die hier de harmonie komt verstoren. De schuine lijn die van de motorkap over de deurgrepen naar de achterwielen loopt zien we ook hier terug waardoor de lage schouderlijn geaccentueerd wordt. Van daar nemen de golvende heuplijnen het over die op hun beurt naadloos overgaan in de achterlichten en de hele achterkant. Ook hier ziet alles er verbazend simpel uit en lijkt geen lijn teveel. Een subtiele achterspoiler maakt het geheel af en zorgt samen met de brede heupen voor een krachtige uitstraling achteraan. Wie zei er nu weer dat de Z4 een vrouwenauto was.

Die mensen hebben duidelijk nog niet met deze wagen gereden. Zoals bij zowat elke BMW tegenwoordig kan je kiezen voor de juiste instelling van het Dynamic Drive Control systeem. Hierdoor kan je de Z4 zonder problemen gebruiken in de stad en voor het dagelijks verkeer zonder je daarvoor bij iedere vluchtheuvel of verkeersremmer te beklagen. Maar de Z4 schittert op de gewestwegen die net iets meer speelruimte toelaten. Kies je daar voor de sportstand kan je geluk bijna niet op, de automaat laat de motor net wat meer toeren maken, de gasrespons wordt verbeterd en het stuurgevoel wordt wat aangescherpt, een combinatie die samen met een open dak verslavend werkt.

De 2.3i zes-in-lijn die eigenlijk een 2.5liter is lijkt van een uitstervend ras door zijn gebrek aan turbo’s en allerhande nieuwe, groene invloeden maar ook door zijn rauwe en hoogtoerige geluid. Wat voor de Amerikanen een V8 is lijkt voor veel Europeanen de zes-in-lijn. En ook hier hoor en voel je dat de mannen uit Bayern het één en ander weten van deze motoren. De vermogensafgifte is mooi rechtlijnig zonder een echte schop onder de kont bij een bepaald toerental. Het lijkt misschien wat saai, zeker met de automaat maar de sensatie van het open dak en de gehele ervaring maken dit meer dan goed. Want begrijp me niet verkeerd, deze 2.3i is dan misschien de basis maar met z’n 204 pk en 250Nm geraakt hij meer dan goed genoeg van z’n plek ondanks de stevige 1400 kg. Als het moet kan hij zelfs nog wat bagage aan in de verrassend ruime koffer voor z'n segment. De grootste concurrent in de vorm van de SLK moet het stellen met 300 liter bagageruimte stellen met het dak gesloten. De Z4 doet daar 10 liter beter al moet hij het wel met z'n 180 liter bij open dak afleggen tegen de 208l bij de SLK. Eens het dak opgevouwen zit is de bereikbaarheid van je spullen zowat onbestaande dus telkens het dak terug toe om iets uit de koffer te halen, gemakkelijk is anders.

Voor de overbrenging kan je hier kiezen voor de manuele zesbak of als je gaandeweg wilt afwisselen kan je ook gaan voor één van de twee automaten. De nieuwste generatie met dubbele koppeling is optioneel bij de Z4 maar ons exemplaar was uitgerust met de Servotronic die het met één exemplaar moet doen. Je zou kunnen denken dat het hier om verouderde technologie gaat maar dan ken je BMW niet. Voor deze generatie van versnellingbakken gaat het om het neusje van de zalm. Vertrekken is perfect doseerbaar en gaat nooit gepaard met een wat afwachtende koppeling en onverwachte acceleraties. In comfortmodus laat je deze bak simpelweg z’n werk doen en merk je weinig of niets van de overgangen. In sport kan je zelf schakelen en aangezien ook dit sneller reageert dan bij de meeste concurrenten zit je goed, al zullen deze overbrengingen nooit beter doen dan een exemplaar met dubbele koppeling. Wil je de F1 tour op met schakelflippers achter het stuur dan moet je kiezen voor het sportstuur.

Misschien kan je dan meteen verder gaan en kiezen voor de sportzetels. Niet dat de standaard eenheden erbarmelijk slecht zijn, ze zijn zelfs bij de beste handmatig instelbare stoelen van het moment te rekenen. Het probleem zit hem eerder in de combinatie met de wagen. Met een dergelijk sportieve wagen als de Z4 heb je gaandeweg meer zijdelingse steun nodig. Dat je soms eerder tegen de zijdeur steun vond dat in de stoel lijkt me niet bepaald handig als je veilig onderweg wilt zijn. De 640 euro voor de sportstoelen lijkt me misschien wat veel al zal het verschil wel duidelijk zijn. Maar verder is het BMW interieur een toonbeeld van ergonomie. Een drietal simpele kloppen voor de airco die volledig gescheiden zijn van de navigatie en de audio zijn het enige wat het dashboard ontsiert. De overige functies zijn aan het stuur te vinden wat opnieuw goed doordacht werd. Alles gebeurt zo natuurlijk en lijkt zo vanzelfsprekend dat je simpelweg meer tijd een aandacht over hebt voor de open weg voor je.

De prijs voor al dit moois? Een dikke €36.000 moet je neertellen voor de basis Z4 2.3i wat volgens mij genoeg is voor de purist die enkel rijplezier zoekt. Voor opties zoals leder, navigatiesysteem en de automatische versnellingsbak moet je al meteen een paar duizend euro extra opleggen waardoor de prijs snel oploopt zoals bij ons testmodel. Deze versie kwam op een totaalprijs van maar liefst €46.000. Maar als je jezelf wat kan inhouden met de opties lijkt het een mooie prijs voor een even mooi pakket. Heb je liever nog wat meer vermogen kan je gaan voor de 3.0i en 3.5i die respectievelijk bij €42.700 en €47.800 beginnen.

Tekst: Joeri Mertens
Foto's: Thomas Anthoni
Met dank aan BMW Belux