Ondanks dat Renault over turbomotoren beschikt kiezen ze met de Twingo RS en Clio RS voor bochtenvreters met een hoogtoerig karakter. Geweldig, zou je denken als petrolhead. Maar de laatste tijd zijn we gewoon geraakt aan krachtige turbomotoren die daarboven nog eens zuinig omspringen met het schaarse goedje. Heeft Renault hier een punt of slaan ze de bal mis?

Dikke Renault

Aan zijn uiterlijk zal het niet liggen. In elke hoek ziet hij er dik uit. De dubbele uitlaat, luchtinlaten en voorspoiler zijn allemaal mooi afgewerkt en geven de Clio zijn sportief uiterlijk. Wij zien hem liever in het geel, maar val je graag wat minder op dan ga je beter voor deze zwarte. Vanbinnen kan je op de eigenwijze stijl van Renault rekenen. Je moet er voor zijn maar de algemene kwaliteit van het interieur wist ons te overtuigen. Je kan de RS herkennen aan het Renault Sport logo, de gele toerenteller en de gestikte lijn op het stuur. Ook de ondersteunende kuipzetels kenmerken de RS. De zetels zitten goed, alleen is de zitpositie iets te hoog. Handig in de gewone Clio, minder leuk in de RS.

Hoogtoerig plezier

De Clio beschikt over een atmosferische 2 liter. Het hoogtoerig karakter van de motor zie je al meteen terug in de cijfers. Zijn piekvermogen van 201pk is beschikbaar op 7100 tpm en zijn volledig koppel van 215Nm is pas beschikbaar van 5400 tpm. In de praktijk merk je dat pas boven de 5000 toeren het feest kan beginnen. En een feest is het, niets inhouden, gewoon elke keer opnieuw naar de begrenzer op 7500 toeren. Bij het opschakelen weet hij ook perfect naar het beste toerental terug te vallen. Het toerenjagen vergt wat gewenning maar eens te pakken, laat het je niet los. De sensatie van telkens die naald de hoogte in te jagen is iets wat elke autofreak in een racefreak transformeert. De 6-bak helpt daar niet echt bij, hij doet zijn werk wat hakerig. Goed dat hij 6 versnelling heeft denk je, dan kan je nog wat economisch rondtoeren na de jacht. Vergeet het maar, het zijn 6 korte versnellingen waardoor je bij 120km/u boven de 3500 tpm zit. Het verbruik van de atmosferische viercilinder  is dan ook niet meteen een verkoopsargument. Het blijft natuurlijk maar een 2 liter in een tamelijk lichte auto, bij rustig rijden haal je zeker de 10L/100km.

Renault Sport

Wel een verkoopsargument is zijn rijgedrag. De RS is onder handen genomen door Renault Sport, en die mensen hoeven weinig introductie. Neen, ze hebben in principe niets te maken met de F1’s, maar ze zijn wel verantwoordelijk voor de Renault Clio Cup, World Series by Renault, Eurocup Mégane Trophy, Formule Renault 2.0 en het Renaultteam van de 24 uur van Le Mans. De Clio RS heeft grip, veel grip, meer grip dan ons talent. Hij blijft wel voorspelbaar en zijn stuurbekrachtiging geeft, ondanks elektronisch, voldoende feedback. Het absolute paradepaardje zijn de remmen. De Brembo’s zijn zeer krachtig en mooi te doseren. Ze geven je dan ook veel zelfvertrouwen dus bij de volgende bocht wil je net iets later in de ankers. Moest je dan toch iets te laat op de middelste pedaal zijn gaan staan kan je altijd rekenen op Renault’s 5 EuroNcap sterren.

Hardcore segment

Het moet niet altijd on the edge zijn. Het onderstel is voor een hete hatchbak goed in balans. Hij voelt sportief en scherp aan, maar is niet te hard afgeveerd. Alleen komt de versnellingsbak weer wat roet in het eten gooien. Wil je op 2000 tpm rondtoeren, moet je zeer veel schakelen. In het dagelijks verkeer wordt dat een hele opgave, maar voor in het weekend rond te rijden neem je het er graag bij. De Clio RS bevindt zich dan ook meer in het hardcore segment van de hot hatch niche. In dit kleine hoekje zien we alleen de Mini JCW en Abarth 500 EsseEsse opduiken. De Mini is met zijn vanafprijs van € 30150 bijna € 8000 euro duurder dan de Clio. De Abarth heeft de power wel, maar is in vergelijking met de 2 tegenstanders alleen vanbuiten een echte racer. Ik kan mij zeer goed voorstellen de Clio’s op circuitdagen tegen te komen, die mensen hebben dan misschien wel de slimste keuze gemaakt van heel de paddock.