Met de Moke wilde Mini een stuk van de koek die Land Rover zich toe eigende. De wagen zou perfect zijn om per parachute te droppen vanuit een vliegtuig, vanwege zijn lage gewicht. Toch bleken de terreincapaciteiten onvoldoende voor offroadgebruik vanwege de kleine wielen. In plaats van het ontwerp volledig af te schrijven, werd hem een carrière als low cost personenvoertuig op het lijf geschreven. De wagen was makkelijk te onderhouden vanwege zijn low cost mechaniek die bovendien eenvoudig te onderhouden was. Hij gebruikte immers de motor, overbrenging en ophanging van de Mini. De wagen werd daarom populair als beach buggy, vooral op de Seychellen en de Caraïben.

Mini speelde het gebrek aan terreincapaciteiten overigens handig uit in hun reclame voor de wagen. Daarin was te zien hoe vier militairen door de wagen vervoerd werden en ze de wagen met vier omhoog tilden wanneer het terrein te onherbergzaam werd voor de Moke met lage grondspeling.

Onder de kap plantte Mini een aantal motoren, waarbij de cilinderinhoud varieerde van 850 tot 1.275 cc. Verwacht niet teveel van die dingen, ze werden overgenomen van de originele Mini en de recentste (de 1.275 cc) dateert al van 1968.

Mini zorgde ook voor prototype van een vierwielaangedreven Mini Moke (de Mini Twini) door een extra motor en aandrijfas te voorzien achterin de wagen.In 1977 werd een Mini Moke ingezet in de London-Sydney marathon, een wedstrijd georganiseerd door Singapore Airlines. De wagen reed 30.000 km op 30 dagen en finishte uiteindelijk 35e in de wedstrijd. De wagen zelf werd gesponsord door Coca-Cola.

Bij de heropwaardering van Mini door BMW werd de Moke niet over het hoofd gezien. In 2009 stelde Mini namelijk de Beachcomber concept voor. Dat was een wagen, losjes geïnspireerd op de Mini Cooper of de Mini Countryman, die het makkelijk zonder deuren kon stellen. Productie werd echter van de hand gewezen, wegens te gevaarlijk om zonder deuren op straat te rijden.