Tot eind jaren 90 had Honda een verlengde Civic in het aanbod, toen onder de The Matrix-waardige noemer Aero Deck. Na de eeuwwisseling kwamen liefhebbers van de verlengde Civic niet meer aan hun trekken. Zelfs toen in 2005 de totaal nieuwe designtaal werd toegepast op de C-segmenter - die er toen uitzag alsof het recht van een ruimteschip kwam - vond Honda het niet nodig om een stationwagenvariant te maken. Afhankelijk van hoe je rekent zijn we dus zo'n 9 tot 14 jaar aan het wachten op deze Civic Tourer. Hij kan dan maar beter verdomd goed zijn.

Ruimtewonder

Het voordeel van zo laat op de markt te springen is dat je goed de concurrentie kan bespioneren. Wat werkt, wat doet het niet en waar kunnen we surpassen. Dat voel je ook aan deze Civic. Het is een soort van 'best of' van elk model van dit segment met wat extra trucjes. Om een voorbeeld te geven, met 624 liter & 1.668 liter heeft hij de grootste koffer in het segment. Niet onbelangrijk voor een spullensjouwer.

Al stopt de Japanner daar niet bij. Die grote laadruimte bereikt hij doordat de achterste stoelen helemaal weg klappen. Met andere woorden, een vlakke laadvloer om de plaatselijke budgetwinkel leeg te roven. Nog een stap verder? Jawel hoor, de achterste stoelen kunnen ook opgeklapt worden zodat je wederom een zee van ruimte creëert en je - in principe - gewoon een fiets op de achterste rij kan zetten.. Daardoor wordt de Civic vooral een sleurwagen, al is hij daarom niet minder dynamisch.

Adaptieve schokdemping

Tot nu toe hebben we al vastgesteld dat hij het schaamrood op de laadruimte van menig camionette weet te zetten. Rijdt hij dan ook als een camionette? Verre van. Onder de carrosserie pakt Honda uit met een primeur in het segment. Via een - standaard - elektromagnetische adaptieve schokdemping kan je de achterophanging naar hartenlust aanpassen. Of toch alleszins in de modi Comfort, Normal en Dynamic. De Japanners doen dit officieel zodat je de ophanging kan aanpassen aan het gewicht van de lading. Maar iedereen weet wel beter, Honda-san gaat gewoon graag sportief de bocht om. Waarom zou je anders verklaren dat één van de standen 'Dynamic' heet? Niet om voetballen en tennisraketten te vervoeren alleszins.

In de realiteit ziet het er allemaal spannender uit dan het is. Tussen de Comfort- en Dynamic-stand voel je een verschil, maar van een kloof durven we niet spreken. Dat hoeft ook niet, want ongeacht welke modus je kiest laat de Civic zich gezwind sturen. Het chassis is daarbij stevig en het stuur - ook al is het met elektrische stuurbekrachtiging - geeft genoeg vertrouwen in de bochten. Zacht wanneer het moet en scherp wanneer je er om vraagt. In het segment zeker aan de top.

Sereen motorblok

Dat ze bij Honda heerlijke motorblokken in elkaar kunnen schroeven weten we al langer. Tot een jaartje geleden moest je het in de Civic nog doen met een 2.2-diesel. Een cilinderinhoud die boomknuffellaars liet trillen op hun schapenwollensokken. Echter bracht Honda een oplossing in de vorm van de 1.6 i-DTEC - nee niet VTEC -, de beste 1.6-diesel op de markt. Volgens Honda alleszins. Al gaan we het merk niet geheel tegenspreken. Met 120 pk en 300 Nm zorgt hij voor genoeg pit om het 1.3 ton zware geheel in beweging te houden. Zonder daarbij kwistig om te springen met de brandstof.

Daarnaast laat hij zich ook lekker schakellui rijden en houdt hij zich sereen op de achtergrond. Moet je dan toch schakelen, dan laat de vlotte zesbak zich gezwind door de versnellingen sturen. Een heerlijke combinatie tussen blok en bak, ééntje die ons des te harder laat uitkijken naar de van de pot gerukte Civic Type-R.

Ruimteschip

Over het uiterlijk gaan we kort zijn in deze test; des goûts et des couleurs, on ne discute pas. Je bent voor de ruimteschiplooks, of je vindt het maar niets. De concurrentie gaat daarbij zeker zo zwaar op het netvlies door het leven. Want eerlijk is eerlijk, zowel de Toyota Auris Touring Sports als de Ford Focus Clipper zijn geen schoonheden. Al wordt het smoelwerk van die laatste wat strakgetrokken met de facelift. Ga je voor schoonheid? Neem dan de Seat Leon ST.

Binnenin is het aardig vertoeven, zonder meer. Het geheel werd wat opgefrist en het - vlezig - stuurtje ligt nog altijd in de hand als gegoten. Over de gehele infotainmentervaring zijn we minder te spreken. Het multimediasysteem is onoverzichtelijk, verouderd en na drie keer op een knop toetsen heb je ongeveer alles gezien dat het kan. Kort samengevat zeer rudimentair en kaal. Interesseren die foefjes je geen bal? Dan kunnen we je geruststellen dat de stoelen - zowel voor als achter - aangenaam zitten.

Overaanbod

Het grootste probleem voor de Civic ligt hem in het overaanbod in het segment. Klaar om de langste zin in de geschiedenis van Autofans te lezen? Oké, hier komt hij. De Civic Tourer moet het opnemen tegen de Ford Focus Clipper, Opel Astra Sports Tourer, Toyota Auris Touring Sports, Seat Leon ST, Renault Mégane Grandtour, Volkswagen Golf Variant, Skoda Octavia Combi, Hyundai i3 Wagon, Kia Cee'd Sportswagon en tenslotte de Peugeot 308 SW.

Moesten we een model zijn vergeten, bij deze al onze excuses. Het feit blijft wel dat er zo'n massief aanbod is, dat veel mensen gewoonweg kiezen voor het model dat ze kunnen gaan halen bij de dealer om de hoek. Als dat dan een Toyota, Volkswagen of Honda is, het maakt ze niet veel uit. Tel daarbij dat Honda een stuk minder dealers heeft dan pakweg Renault en je begrijpt de handicap van de Civic Tourer. Gaan we puur objectief zien, dan kan de Honda zeker concurreren met al zijn vijanden.

Conclusie

Honda kwam laat op de markt met de Tourer-variant van de Civic. Dat voel je ook, maar dan in de goede betekenis. Ruimer en praktischer dan ongeveer alles dat geen camionette is en best strak op de baan. Reken daar nog eens de gemiddelde dorst bij van 5,4 liter per honderd kilometer en je komt op een interessant totaalpakket. Echter weet hij zich niet te onderscheiden van zijn concurrentie. Alleszins bij de top, maar niet dé top. Wie dan wel de top is... tja, dat hangt af van je eigen voorkeur en smaak.