Het moet tijdens de oliecrisis geweest zijn dat verschillende merken zich gingen buigen over alternatieve aandrijvingen voor hun benzineslurpende modellen. In 1982 kwam Mercedes met een plug-in hybride variant van de W123-middenklasser.

Dat ze voor de breakversie kozen was destijds niet zo verwonderlijk. Want neemt het batterijpak van een VW Passat GTE tegenwoordig een aantal liters van diens bagageruimte in, dan was de W123 zijn laadruimte volledig kwijt. In die kofferruimte bevonden zich 600 kilogram aan batterijen.

kleine hybride

Niet dat zeshonderd kilogram accu's voor veel power zorgden. De Nikkel-Ijzer batterijen brachten 41 pk voort. Daarmee raakte de W123 zowat 100 km ver. Mercedes zorgde voor een automatische vierversnellingsbak voor de overbrenging. Die was afgeleid van de reguliere productiemodellen. Opladen deed je via een conventioneel 220v-stopcontact.

Wie goed oplette, zag al dat we het over een 'hybride' hadden. Dat wil zeggen dat deze Mercedes ook een brandstofmotor herbergde. Een tweecilinder benzinemotor deed dienst als range extender, eerder dan als generator voor extra vermogen. Dankzij die tweecilinder kon je nog eens 50 km ver rijden.

slakkengang

Met 41 pk en 600 kilo extra batterijen kom je niet zo ver, met als gevolg dat de Mercedes zelfs geen 100 km/u haalde. Dat is ook de reden dat Mercedes de wagen nooit op de openbare weg bracht en het project in het fantastische jaar 1983 werd afgevoerd. Toch bleef Mercedes verder ontwikkelen om een aantal jaren later een elektrische versie van de 190 voor te stellen.