Ik heb het even nagekeken, dit moet de eerste echte Alfa Romeo-test zijn door ondergetekende sinds het ontstaan van Autofans. Niet dat ik destijds niet proefde van die modellen die de collega's meebrachten, maar zelf iets schrijven, dat was voorbehouden voor deze Stelvio van Alfa Romeo, blijkbaario.

redder des vaderlands

En misschien zegt dat meer over Alfa Romeo dan over mezelf, want in de afgelopen jaren bracht het Italiaanse designmerk met deze Stelvio en de Giulia slechts twee modellen op de markt, drie als je de niche 4C meerekent. Niet echt veel om je verkopers vaak op cursus te sturen. Daarom roepen de critici meer dan ooit dat Stelvio en Giulia twee modellen zijn die het merk van de ondergang moeten redden. Maar dat riepen de critici bij de 156 ook... en bij de 159. En kijk, het merk is er nog steeds.

Maar goed, we laten ons weer wat afzakken naar de Stelvio, een model dat lang op zich liet wachten maar nu een gooi naar de top doet. De Stelvio wordt gebaseerd op de Giulia, waarmee hij ook het chassis deelt. Ook de motoren en heel wat andere onderdelen komen van die knappe berline, dus dat zit goed. Of toch niet, want collega Yves kon zich niet van de indruk ontdoen dat Giulia over wat mankementjes beschikt. Niets van dat bij onze grijze testwagen, die voor de gelegenheid een 280 pk sterke 2.0 benzinemotor onder de kap kreeg.

honger naar meer

Die 2.0 draagt bij aan het atletische voorkomen van de Italiaan. Alfa Romeo besteedde veel aandacht aan het onderstel van de auto, zodat je een zweem van de ervaring in de Giulia meekrijgt. In de Stelvio is het ietsjes minder zwierig, maar het blijft erg aangenaam vertoeven en je gaat al eens een afrit vroeger van de snelweg om over de kleine baantjes te kunnen scheuren. Want 280 pk onder de kap is niet niks. Rechtuit is de Stelvio een pak nerveuzer, net als de Giulia waarmee hij dus ook de stuurbekrachtiging deelt. In de bochten stuurt de wagen dan weer wel lekker direct.

Toch is het ook niet alles, want hoewel erg vlot blijft de wow-ervaring wat achterwege in deze hoge Alfa. Draaien aan de DNA-knop helpt wel wat, in de sportiefste stand krijg je er wel enig plezier in om de wagen in toeren te jagen. De snelle 5,7 seconden die je naar de 100 km/u brengen, word je echter weinig gewaar in het interieur. Daar komt nog eens bij dat de Alfa graag een litertje extra drinkt, met een verbruik dat niet onder de 10 liter ging kan je hem best dorstig noemen. Anderzijds zijn er dieselcontainers die evenveel verstoken in deze wereld en waar je minder plezier voor terug krijgt.

En misschien is de standaard Q4 vierwielaandrijving daarvoor mee verantwoordelijk. De ingenieurs van Alfa Romeo gingen voor die opstelling shoppen bij Maserati, alwaar de Levante van hetzelfde systeem van Magna Steyr rondrijdt. Het helpt om de wagen wat strakker op de weg te houden, maar we durven er geld op verwedden dat je met je strakke Italiaan niet vaak door de modder wil gaan ploeteren. Doe je dat toch, laat ons dan zeker iets weten!

Italiaanse pen

De Stelvio is niet zomaar een opgehoogde Giulia. Uitgaande van de Giorgio-basisstructuur werd een nieuw design op hoge poten gezet, dat iets minder strak oogt dan bij de Giulia. Dat ze bij Alfa Romeo nog altijd meer fan zijn van stilistische modellen dan van praktische karren zie je aan de achterzijde die heel fel afloopt vanaf de achterste zitplaatsen. Nochtans is er ruimte zat op die achterbank en heb je met 525 liter bagageruimte ook niet te klagen in de koffer.

iets strakker

Binnenin krijg je hetzelfde interieur als bij de Giulia, inclusief de foute ergonomie van de schakelpeddels achter het stuur. De kans dat je die mee vast neemt als je het stuur wil beetpakken is meer dan reëel. Slechts een paar millimeter achteruit had dat opgelost, al zijn ze ook best groot te noemen. Komende uit een goedkopere Renault Scenic was het raar om te zien dat die laatste wel een head-up display had en deze Alfa niet. Dat is niet onoverkomelijk, maar het zijn punten die hij laat liggen tegenover de concurrentie. Wel zien we de Italiaanse sfeer in het interieur, al had dat stuur nog net iets scherper afgewerkt mogen zijn zoals de Alfa 156 destijds.

Een Stelvio heb je voor minimaal 39.550 euro. Dan heb je een 2.2 diesel met 150 pk. Wil je de 2.0 met 280 pk dan heb je daar best 50.550 euro voor op je bankrekening staan. De tweeliter TFSI in de Audi Q5 met 252 pk kost 52.850 euro, bij Mercedes vragen ze 51.788 euro voor de GLC 300 4Matic.

conclusie

Zeggen dat de Stelvio een praktische Giulia is, is misschien wel juist. Geen break, maar een comfortabele SUV die dankzij de hogere zit ook wat meer een gevoel van controle geeft. Zonder daarvoor veel in te boeten aan rijplezier, net omdat hij hetzelfde chassis als die Giulia staat.