Wie me kent, weet dat iets zoals een BMW M-auto niet snel de vloer van mijn huurgarage zal betreden. Dat ligt er dan niet zozeer aan dat de gemiddelde X6 M gewoonweg niet binnen de muren van de garage in kwestie past, maar ook dat het imago van zo’n Duitse premiumraket maar moeilijk te rijmen valt met mijn onverklaarbare liefde voor alles wat tegendraads is in de autowereld. Zelfs een BMW-zonder-M is er daardoor bij mij nog niet in gekomen, al is er wel één model waarvoor ik met alle plezier mijn vooroordelen aan de kant zou schuiven. Dat is de 5 Reeks van de E39-generatie; naar mijn mening met gemak één van de knapste Bimmers ooit.

Sportief én elegant

Die auto geldt meteen ook als enige moment in de recente geschiedenis waarop ik de autozoekertjes afschuimde op zoek naar een BMW M-model — alleen maar om na een paar minuten natuurlijk mijn staart in te trekken wegens een te klein budget. De E39 5 Reeks stamt namelijk nog uit een tijdwerk waarin sportiviteit gerust kon samengaan met elegantie, en niet noodzakelijk gepaard moest gaan met teugen agressiviteit. Zo valt een bescheiden samengestelde M5 van eind de jaren ’90 maar amper te onderscheiden van gelijk welke variant met een dieseltje in het vooronder, tot je zijn 5.0-liter V8-motor de sporen geeft en er gelijk welk modern geschut mee achterlaat aan het — uiteraard verantwoord gekozen — stoplicht. Daar schuilt, volgens mij althans, het genot: dat de kenners weten met wat voor speciaals je rondrijdt, maar het in de ogen van de leek gewoon een ‘mooie auto’ is.

Die motor vormt voor mij dan wel het enige nadeel van de M5, want de E39-generatie was de eerste waarin de krachtpatser een V8-blok in het vooronder kreeg. Noem me gerust ouderwets — je zou niet de eerste zijn — maar bij een BMW past voor mij toch het beste de soundtrack van een zes-in-lijn. Daarnaast was dit ook de eerste M5 die gewoon zij aan zij met de reguliere 5 Reeks van de band rolde, wat eveneens een beetje afbreuk doet aan zijn unieke kantje. De kans is dus groter dat ik ‘gewoon’ voor een 535i zou gaan, of zelfs genoegen zou nemen met een doordeweekse 520i aangezien zelfs de kleinere blokken bij BMW vroeger zes cilinders kregen. Of misschien zeg ik dat gewoon maar om mezelf te troosten na het zien van de prijzen voor de E39 M5…