Maar wat de Sjeik wist te doen is hem in 1962 al met verve voor gedaan, zij het dan niet met nieuwe bolides, maar met een dertigtal Bugatti's. Je leest het goed. Dertig meesterwerken uit Molsheim, in een klap voor de ronde som van 85.000 dollar. Vandaag nog steeds zo'n 600.000 dollar, maar tegelijk peanuts wanneer je het vergelijkt met de sommen die Bugatti's tegenwoordig opbrengen. 

Brein achter dit alles was Fritz Schlumph. Doet een belletje rinkelen? De broers Fritz en Hanz Schlumph zijn verantwoordelijk zijn voor een van de grootste en meest waardevolle autocollecties op deze planeet. Gelegen in Ettore Bugatti's thuisbasis Molsheim en het bezoeken absoluut waard. Het verhaal van de Schlumphs en hoe ze aan hun collectie zijn geraakt leest ook als een thriller, maar dat verhaal laten we voorlopig voor wat het is.

Terug naar 1962 nu. Schlumph was koortsachtig op zoek naar bijzondere en interessante vierwielers. Zijn liefde ging vooral uit naar Bugatti's. Daarom schreef hij tal van bezitters aan met de vraag of ze hun dierbare Bugatti niet in de verkoop wouden doen. Zo ook kreeg ene John W. Shakespeare uit Illinois een brief van Fritz Schlumph. Shakespeare, gezegend sportman en rijk van thuis uit, bezat een dertigtal Bugatti's en was indertijd overdonderd door het bedrag die Schlumph bereid was om te betalen. 

Schlumph die zelf geen tijd had om de collectie persoonlijk te gaan bekijken, stuurde een van zijn vertrouwelingen, Mr. Shaw, richting de Verenigde Staten om de collectie op authenticiteit te gaan controleren. Uit de briefwisseling tussen Schlumph en Shakespeare bleek dat Schlumph in eerste instantie maar 70.000 dollar wou betalen omdat heel wat auto's in slechte staat verkeerden. Shakespeare op zijn beurt liet dan weer weten dat zijn kroonjuweel - een Bugatti Type 41 Royale limousine - de interesse gekregen had van Bill Harrah. Een casino-eigenaar en autoverzamelaar. Maar Shakespeare zag zijn collectie liever in een keer weggaan. 

Shaw's conclusie over de collectie Bugatti's was behoorlijk hard. "De auto's zijn opgeslagen in een voormalige gieterij. Het gebouw heeft een aarden vloer, kapotte ramen, een lekkend dak en broedende vogels. Zowat elke auto is in staat van demontage en heeft minstens 18 maanden niet gelopen," aldus Shaw.

Schlumph bleek echter vastberadener dan ooit en verhoogde zijn bod van 70.000 naar 85.000 dollar. Alle nodige stappen om de auto's te transporteren werden geconcretiseerd en de verkoop leek voorspoedig te verlopen. Maar Shakespeare begon moeilijk te doen waardoor er nog een jaar extra aan de onderhandelingen werd toegevoegd. 

Uiteindelijk kwamen beide heren alsnog tot een bindende overeenkomst waardoor op 30 maart 1964 de grote verhuis kon beginnen. David Gulick, lokale fotograaf voor de St. Louis Post-Dispatch, was er bij en wist prachtige foto's te maken van het opladen van de Bugatti's en de schijnbaar gelukkige John W. Shakespeare. 

De auto's werden verscheept naar Mulhouse alwaar Fritz Schlumph de colonne naar verluid met een zweep stond op te wachten om nieuwsgierigen op afstand te houden. 

De volgende 12 jaar werden de Bugatti's professioneel hersteld tot nieuwstand - onder meer door officiele Bugatti werknemers - en bleven ze verborgen voor de buitenwereld. De broers Schlumph hebben helaas nooit kunnen genieten van al dat moois. Want in 1977 kwam het in hun fabriek tot een algemene staking. Het bedrijf zat in moeilijke papieren en ook de Franse fiscus hield de broers al langer in de gaten. 

Gevolg was dat hun overkoepelend bedrijf failliet ging en de broers moesten vluchten voor gerecht en fiscus naar Zwitserland. Niet veel later stootten de misnoegde werknemers op een schijnbaar verlaten opslagplaats met een 600 peperdure en prachtig gerestaureerde automobielen, waarvan 122 Bugatti's waren. 

Het volledige Schlumph verhaal komt later nog aan bod, geniet nu maar eerst via onderstaande link van de prachtige foto's gemaakt door David Gulick.

Link

Tekst en foto's via: NYT