Er zijn zo van die dingen in het leven waar je meteen een zwak voor kweekt. Zo moet één van mijn eerste grote liefdes de roze Ferrari 308 GTB speelgoedauto zijn geweest waarmee ik altijd speelde in de kleuterschool. Een wagentje dat op een woensdagochtend in de rechterzak van mijn jasje belandde zodat ik het lekker voor mezelf zou hebben die namiddag.
Tot op heden heb ik hem echter nooit teruggebracht. Het lijkt me daarbij ook niet meer relevant om 20 jaar na datum terug op te dagen in de gesubsidieerde vrije bassischool in Duffel met het kleinood in mijn hand. Ik vraag me zelfs af of er één kleuter is die opkijkt van zijn iPad als hij de heerlijke lijnen van de Ferrari ziet. Allemaal te druk met Candy Crush spelen waarschijnlijk.

Die liefde voor een wagen ontdekte ik keer na keer. Zo passeerden onder andere de Lancia Beta MonteCarlo, de BMW M5 e60, Jessica Alba en laatst nog de Peugeot RCZ R de revue. Allemaal wagens die een bepaalde plaats in mijn hart hebben. Oké, Jessica Alba heeft misschien geen vier wielen, maar dat hield mijn puberale zelve niet tegen om er destijds toch een ritje mee te willen maken. Nu is er echter iets raar aan de hand. Voordien waren de wagens in mijn hart altijd exuberant. De M5 was met zijn +500 pk destijds wereldschokkend, de RCZ R hoekt bochten om als een muis op steroïden en de Lancia... Ach... iedereen houdt van een Italiaanse schone.

Mijn nieuwe liefde is echter sensibel. En dat is gek, want ik ben een man van avontuur en risico’s. Zo heb ik een baard, en iedereen weet dat een baardeigenaar 40% meer kans heeft om te sterven op straat als hij een hartaanval krijgt. Voorbijgangers zijn er namelijk niet zo tuk op om mond-op-mondbeademing te geven aan mensen met baardgroei. Daarnaast lieg ik soms tegen mijn wederhelft zodat ik stiekem twee keer in de week friet kan eten. Met andere woorden, ik ben de belichaming van een avontuurlijk persoon.

Echter is er niets avontuurlijk aan de Citroën C4 Cactus. Hij is niet duur en beschikt niet eens over 6.000 pk’s die je maar al te graag tegen een boom sturen. Daarnaast is het geen Fransoos uit de jaren 70, 80, 90 of zelfs 2000. Dus je weet dat hij niet spontaan in brand zal vliegen, wielen zal verliezen en dat de radio niet continu naar een Franse zender zal springen waarop La ballade des gens heureux speelt van Gerard Lenorman. Toch is er in jaren geen enkele Citroën zo dicht bij de originele filosofie van André Citroën geraakt als deze plant met vier wielen.
Het ding heeft karakter, charme en straalt gewoon een gezapige levensstijl uit. Parkeer je dit naast een Mini, dan lijkt de eigenaar van dat Brits/ Duits vehikel plotsklaps op een gans die met liefde de voorgekauwde marketingpraat slikt via een 30 centimeter lange trechter.

Nee, de C4 Cactus is uniek. Niet omdat de marktingafdeling dat heeft beslist, wel omdat Citroën tussen het eten van geïmporteerde Brie en het drinken van Chileense wijn terug even dacht aan André Citroën.