Hoge verwachtingen dus en die zijn niet zomaar uit de lucht gegrepen. Bij Fiat weten ze intussen hoe ze strak sturende bolides moeten bouwen en de Abarth Grande Punto Esseesse was daar een mooi bewijs van. De twee ontlopen elkaar dan ook niet wat betreft prijs en prestaties. Dat de Abarth meer inzet op sportiviteit en de Alfa op all-round raffinement is de logica zelve. De QV is dan ook geen Gran Turismo Alleggerita. Toch heeft de kleine Alfa voldoende troeven om zijn sportieve aspiraties kracht bij te stellen. De standaard ophanging werd vervangen door een adaptief onderstel met instelbare dempers. Speciaal ontwikkeld door Magneti Marelli voor de QV en instelbaar via het ondertussen gemeen goede DNA-knopje onderaan de middenconsole.

Ook de versnellingsbak werd aangepakt en de QV beschikt over een geheel nieuwe manuele zes-bak die zijn werk voortreffelijk doet. De slagen zijn kort en uiterst precies, enkel de pook zelf mocht misschien nog iets korter zijn. Verder valt er niets op aan te merken. Enkel de besturing heeft nog steeds last van zijn danwel over- of onderbekrachtigd karakter dat nooit écht lekker weet te communiceren met zijn bestuurder. Nog zo’n oud kwaal is de pedaalrespons van het gas in de Normal-stand en de pedaalslag die eigenlijk te lang is. N(ormal) kon evengoed Numb betekenen, bijgevolg rij je constant in Dynamic, al was het maar omdat de MiTo dan pas voldoende kort aan het gas hangt

Alfa claimt een 0 tot 100 tijd van 7,5 seconden, maar dat is wel erg optimistisch. Zelf kwamen we niet onder de 8 seconden uit. Reden is dat je als bestuurder de elektronica niet volledig kunt uitschakelen. In Dynamic mogen de marges dan wel wat verder liggen, helemaal vertrouwen doen ze de nieuwe garde Alfisti blijkbaar niet. Toch wel een teleurstelling bij dit topmodel. En er is nog meer slecht nieuws. Alfa heeft er misschien wel bewust voor gekozen om het aantal optische verschillen met andere MiTo’s te beperken tot de fraaie klavertjes vier op de voorste flanken en details zoals de rode remklauwen, de antraciet velgen en inzetstukken rondom de lampen. De QV is zonder twijfel de meest geslaagde MiTo uit het gamma maar zou daar meer uiterlijk vertoon tegenover mogen zetten. Reden is dat ook het interieur (op het zwarte stuur na) gelijk is aan dat van andere (full spec) MiTo’s. Geen uitzonderlijke materialen en/of kleuren, stoelen met extra steun of andere hints die de koper laten merken met iets bijzonders op weg te zijn.

Dat is gelukkig meer het geval eenmaal je de QV wat tarmac voorschotelt. Al bij de eerste meters merk je dat de vernieuwde ophanging een stuk serieuzer mag genomen worden. De verschillen zijn echter beperkt tussen Dynamica en Normal. Die laatste is iets vergevingsgezinder maar nog steeds aardig stug, doch voldoende bij de les. Het maakt van deze MiTo een amusante rijmachine. De motor in dit Klavertje Vier is het ondertussen bekende 1.4 turbo MultiAir-blokje met in dit geval 170 pk en 250 Nm koppel. Het moet goede prestaties doorheen het toerengebied combineren met minder uitstoot en een lager verbruik. Al die kracht wordt trouwens nog steeds behoorlijk gestuurd door het standaard elektronisch Q2-sperdifferentieel.

In de oude Abarth Grande Punto (zonder MultiAir) haalden we een gemiddelde van 10,3 l/100 km, dat de MiTo beter moest doen stond buiten kijf en leek evident. Toch mochten we constateren dat deze MiTo quasi evenveel verbruikt. Waar die extra efficiëntie verloren is gegaan weten we niet, wat we wel weten is dat de MiTo met 135 pk MultiAir motor 85% van de sensaties biedt van deze QV tegenover een fractie van het verbruik. Ook ging de versie met 135 pk niet in zijn elektronische toerenbegrenzer bij 6300 toeren. Een vervelende gewoonte waar de QV wel last van had. Benieuwd of de vernieuwde Abarth GP Evo daar ook mee worstelt.

Ik heb echt aardig moeite gedaan om de MiTo QV te kunnen verantwoorden bovenaan het gamma van Alfa’s kleinste, om de meerprijs van die begeerlijke klavertjes, de sterk verbeterde ophanging, de heerlijke versnellingsbak en de 35 extra pk’s te kunnen rechtvaardigen. Maar de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ik, of beter de auto, daar niet of onvoldoende in geslaagd is. De QV verschilt daarvoor te weinig met andere MiTo’s wat betreft zijn in- en exterieur en maakt dat ook niet exceptioneel goed wat betreft zijn prestaties. De zitpositie is nog steeds te hoog en de stoelen bieden onvoldoende steun. De Quadrifoglio Verde laat ons dus op onze honger zitten en laat daarbij nog eens voldoende ruimte over bovenaan de MiTo-catalogus. De GTA mag dan wel geschrapt zijn, Alfa doet er goed aan om op die beslissing terug te komen, en ik ben heus niet de enige (Alfist) die daar zo over denkt.

Tekst & foto's: Pieter Ameye

Met dank aan: Alfa Romeo België