Voor de meesten onder ons is het verschil met de vorige versie van de Santa Fe quasi onbestaande aangezien er geen grote wijzigingen zijn doorgevoerd, laat staan dergelijke ingrepen die meteen weggeven dat de ouderdomskwaaltjes bekampt werden. Hier en daar werd het design wat fijngeslepen en aangescherpt om op die manier het aangezicht van de Hyundai wat meer bij de tijd te brengen. Het gaat hier om een stijl die duidelijk in de smaak valt bij het Hyundai-cliënteel dus waarom zouden ze ook veranderingen aanbrengen. Dat de koplampen en grille minieme verschillen vertonen ten opzichte van de voorganger valt enkel op bij een directe vergelijking. Achteraan is misschien het enige element dat opvallend verschilt te vinden, namelijk de lichtblokken. De overwegend rode lichtblokken werden herbekeken en krijgen er wat meer helder witte accenten mee, wat op zijn beurt het geheel er wat jonger moet laten uitzien.

We voelden de Santa Fe aan de tand tijdens een dagje ardennen, de semi-bergen/heuvels vormen het ideale terrein voor een semi-terrein wagen die in deze uitvoering enkel over voorwielaandrijving beschikt. Zodra je instapt heb je meteen het gevoel in een volbloed offroader te zitten met de hoge zitpositie, de vele knopjes en opties spreken dit dan weer tegen. Want wie heeft er in een échte offroader nu tijd voor om de tientallen knopjes voor airco, radio en cruise control uit te dokteren. Vooral op het stuurwiel krijgt de bestuurder een overvloed van knopjes voorgeschoteld. De bedoeling van controls op een stuurwiel is dat ze simpel en instinctief te bedienen zjin, iets wat niet bepaald het geval is in de Santa Fe. De vele knopjes zorgen helemaal voor een visuele drukte wanneer de felblauwe dashboard verlichting aangaat. En wanneer ik zeg fel, dan bedoel ik effectief fel en zonder mogelijkheid de intensiteit hiervan in te stellen. Behalve deze twee puntjes valt het dashboard van de Santa Fe best te pruimen, zelfs de carbon inleg ziet er zowaar vrij kwalitatief uit, al zou ik persoonlijk voor iets anders kiezen.

De besturing van een dergelijke hoge SUV is zoals steeds te beoordelen op een apart veld. Door de hoge bandenwand en dito rijhoogte verlies je sowieso een deel scherpte maar bij de Santa Fe valt het allemaal nogal mee. In tegenstelling tot wat vele SUV bouwers verkiezen is de sturing van de Santa Fe vrij licht gehouden, iets wat vaak gecompenseerd wordt met het kunstmatig verzwaren van de stuurfeedback. Autosnelweg is misschien niet de ideale habitat van de Santa Fe, ook al zal hij er best veel kilometers afmalen, toch verteert hij dit allemaal zonder enig probleem. Korte oneffenheden worden slechts miniem doorgegeven terwijl andere oneffenheden worden vertaald in een soort gezweef, zonder zeeziekte of hinderlijke buikkriebels.

Een 2.0 CRDI lijkt op het eerste zicht wat magertjes voor een dergelijk grote SUV, al moet je duidelijk je mening bijstellen als je ermee onderweg bent, iets wat benadrukt door de cijfers. Het koppel komt er ietwat ontstuimig in, wat enkel de eerste kilometers wat aanpassing vergt. Verder heeft de vierpitter meer dan voldoende punch om je vlot richting de gewenste snelheid te voeren. Met z'n wat forse formaat zou de Santa Fe wel eens veel van z'n pluimen kunnen gaan verliezen, veel mensen gaan nu voor de iets kleinere maar nog steeds robuust uitziende mini-SUV's. Het feit dat een dergelijke wagen zich niet zonder enige moeite laat parkeren zal er ook voor iets tussen zitten. Maar ondanks dit alles zal de Santa Fe altijd z'n gading vinden bij een bepaald doelpubliek, mede dankzij z'n prijs.

Met dank aan Hyundai België