Laten we dit keer eens niet beginnen bij de motor maar bij een algemene eerste indruk: De Mini cabrio is na de facelift niet alleen groter geworden, hij is ook mooier en vooral beter afgewerkt. Mijn moeder heeft één van de eerste generatie (New) Mini Cooper cabrio's en een echt goede indruk heeft die niet overgebracht. Het interieur is zoals altijd bij Mini: speels, retro en typisch Mini maar de materialen zijn niet je dat. Alles rammelt en als het nog niet rammelt in het begin zal het mettertijd nog wel gaan rammelen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het dak, de centrale console, de bekerhouders... overal lawaai. Genoeg om vooral in gesloten toestand je er dik aan te ergeren. Dus met een toch wel bang hart ging ik deze wagen afhalen. Bij aankomst stond er een fell oranje exemplaar klaar met hagelwitte zeteltjes en bulkend in de opties. Leuk, een échte vrouwenkar dus! Dan maar huiswaarts met het ding. Ik maakte mijn eerste kennismaking met een Cooper D-motor. Eenmaal op temperatuur is deze nauwelijk te onderscheiden van een benzinemotor, luisterend naar het geluid. Ook kan je dit keer niet voortgaan op de toerenteller om te bevestigen dat het een diesel is, want die heeft namelijk een aanduiding tot wel 7.000 toeren. Bizar. Laten we hem nu echt eens aan de tand voelen!

De motor? Die is boven verwachtigen! Zelden met zo een aangename dieselmotor gereden. ik verbaas er mij nog steeds over hoe sterk deze op een benzinemotor lijkt. Een aangename lineaire koppelcurve, onderin de toeren zijn er al een leuke hoop pk's onder je voet te vinden en geen grote verschillen of stoten als we hem verder in toeren laten gaan. De 112 pk zijn voor de gemiddelde huisvrouw al genoeg. (Al zal je sportievere zoon je liever een Cooper SD zien aanschaffen) het koppel van 270 Nm is zeer naar behoren voor een 1.6l motor. De Cooper D motor is dus al een pluspunt van formaat! Hoe zit het met de rest?

Het praktische aspect van een Mini Cabrio, is dat er wel? De achterbank mag dan wel redelijk comfortabel zijn (al zet je hier beter geen rugpatiënten) plaats voor benen was geen prioriteit voor de ontwerpers. Ik ben met mijn 1,75 m geen al te grote kerel maar achter mij als bestuurder kon er nog net 10 cm overblijven. Je anorexia-nichtje zal zich nog net op haar gemak voelen. Wil je met je mooie Mini’tje naar de supermarkt dan krijg je toch wat vreemde blikken bij het ariveren met een volle kar. “Hoe krijg je dat in hemelsnaam dààr in?” Al gaat het allemaal vanzelf mits wat moduleren in het interieur. Zo klapt de achterbank in twee delen neer waardoor je plots toch vrij veel kan inladen. Zelf ben ik met de Mini (zetels op voorhand al plat gelegd) een flatscreen-tv gaan kopen. De grote doos versus de kleine Mini. Ik zag mensen al lachen bij het openen van mijn schattige kofferklepje. Het lachen verging hen snel en ik kreeg een verstomde blik toen ik heel die doos in één keer in de wagen schoof en vertrok. Niets aan de hand. Met zijn twee op autovakantie is dus perfect mogelijk. Ruimte genoeg mits gebruik van de achterbank. Zo belanden we aan het volgende onderwerp...

Het rijcomfort. In m’n moeder haar Mini –op runflats- is er zo goed als géén comfort. De wagen is beenhard afgeveerd en je kan je er snel aan beginnen ergeren. Groot was mijn verbazing dat de test-Mini hier komaf mee heeft gemaakt. De rit is veel aangenamer dan voorheen. Zelfs de al vrij goede zetels zijn nog een tikkeltje verbeterd. Rijcomfort in de Mini is nu een beetje te vergelijken met een BMW Z4, die is ook vrij hard met momenten maar op een lange reis via de autosnelweg is er geen probleem waar te nemen. In cabrio kan je je wel gaan ergeren aan de wind. Hoewel je een gigantisch windscherm hebt (dat trouwens zéér onhandig in gebruik is) helpt het veel te weinig. De wind raast door de hele cabine. Iets wat ik in mijn eigen wagen, een MX-5, niet ken. Daar houdt een wegklapbaar windschermpje van amper 30 cm praktisch alle wind buiten. Een andere “kleinigheid” waar je bij de Mini Cabrio altijd mee zal blijven zitten is het zicht rondom. Op bepaalde stukken zie je over je rechterschouder helemaal niets. Je moet je echt in bochten wringen eer je het verkeer, komende van rechts, kan veilig stellen.

Iets waar Mini in het algemeen voor bekend staat is de wegligging en de handling. Zoals altijd stuurt ook deze Mini haarscherp. Elke beweging met het stuur wordt direct overgebracht naar de wielen en laat je toen bochten perfect aan te snijden en laat het sportievere rijgedrag met gemak toe! Een toch wel zeer goed werkende variabele servo geeft in de stad een vrij los stuurwiel waardoor je met weinig moeite doorheen het verkeer zoeft. Eénmaal de snelheid toeneemt ligt het stuur iets zwaarder in de hand. Mensen die de eerste generatie Mini Cabrio kennen weten dat het stuur toch wel belachelijk zwaar was met momenten. Gelukkig verleden tijd. Bedankt Mini!

Om alles even samen te vatten: De nieuwe Mini Cabrio is opmerkelijk beter dan zijn voorganger. Wegligging, afwerking en interieurlawaai (rammeltjes) zijn allemaal verbeterd. Ik leerde ook dat een diesel, in dit geval de Cooper D zeker geen minpunt hoeft te zijn. Deze motor is bijna ideaal te noemen. Zoals eerder gezegd is het grootste minpunt het zicht rondom. Hier mag toch wel iets op gevonden worden. Al heb je hier in cabrio-mode natuurlijk geen last van. Over Cabrio-mode gesproken sinds kort is er een nieuwe optie (lees: gadget) verkrijgbaar. De 145 euro kostende “Always Open Timer”. Wat het ding doet?  De tijd registreren dat je in cabrio-modus rijdt. Persoonlijk vind ik het maar een overbodig iets. Je krijgt een metertje naast je toerenteller dat voor één of andere reden zichzelf reset na 6uur?! Totaal nutteloos dus. Al was het best grappig om te lezen dat ik op één week tijd slechts 2 uur en 16 minuten in cabrio heb gereden. Dat hebben we te danken aan ons fantastische klimaat, vandaar ook de “vochtige” foto’s in onze rijtest.

Tekst & Foto’s: Yannick Degroeve

Met dank aan Mini Belgium