Dus jij dacht dat het fijn was om dagelijks - al dan niet meerdere malen per dag - met een andere kar rond te rijden? Denk maar opnieuw. Nee, het is een hondenstiel die autojournalistiek. Want wees eens eerlijk, hoelang deed jij er over om deftig te kunnen parkeren met je trouwe vierwieler? Juist ja. Die leercurve en vertrouwen dat mijn rijdende collega's en ik opbouwen gooien we steeds weer in het rioolputje naast de baan als we in een andere wagen stappen.

Toegegeven, gaandeweg leer je er wel mee omgaan en krijg je een beter ruimtelijk overzicht dan menig architect. Kunde ten spijt, het gaat altijd goed tot je nader kennis maakt met de stoeprand. Neem het van mij aan, geen enkel wagenpark op de wereld heeft meer velgenschade dan het testwagenpark voor journalisten. Al valt die constante aanpassingsstress in het niets tegenover onze ergste vijand, jaloezie.

Hoewel mijn weelderige - en trouwens fabuleuze - baard anders insinueert, geniet ik nog van een gezegende jonge leeftijd. Echter verwacht de maatschappij dat een jonge twintiger braaf naar zijn werk in de horeca rijdt met een afgetrapte Polo die hij van zijn grootmoeder heeft geërfd. Jonge mensen die in karren rondrijden met meer luxe dan een Dacia, daar hangt een luchtje aan. Dat, of ze moeten vaders wagen gestolen hebben om gepensioneerden van hun fiets te rijden en met veel te luide muziek door de dorpskern te rijden van Dworp. Want iedereen rijdt daar blijkbaar met de laatste hit van Snoop Dogg - of hoe hij tegenwoordig ook door het leven mag gaan - schallend uit de boxen.

De link naar drugs wordt dan ook al snel gelegd. Want blijkbaar kan je als twintiger enkel rijk worden door dat ranzig goedje te verkopen. Indien dat het geval is, wil ik wel weten waar ik me aanmeld. Vacature.com kon me alleszins niet verder helpen, de gemiddelde Snoop Dogg-luisteraar dan weer wel. Laat me echter één ding duidelijk maken: drugs zijn niet mijn dada. Dus kom niet bij me af met al die wietsoorten als Canada Dry, 7-UP en Red Bull. Al lijkt die laatste echt wel een pareltje te zijn...

'Waarom dit me van het hart moet?' denk je terwijl je een joint aan het rollen bent. Wel, ik ben een vleselijk wezen. En net zoals elke vleesgeworden CO2-blazer heb ik nood aan sociaal contact. In mijn geval resulteert dat meestal in bezoekjes naar vrienden. Dat het de éne week in een Dacia is en de andere week in een Mercedes S-Klasse, dat is part of my job. De buren van mijn vrienden - en gelukkig is het een klein aantal (en dan insinueer ik naar mijn vrienden) - begrijpen dat blijkbaar niet helemaal. Er wordt bijna maatschappelijk verwacht dat ik bij iedere buur ga aanbellen om te meldden dat die blitse bolide - hun geliefkoosde uitspraak - niet gekocht is van drugsgeld van hun kleinzoon, maar wel een perswagen is.

Echter kreeg ik nog nooit zoveel (negatieve) reacties als tijdens het rondtoeren met een maagdelijk witte Jaguar F-Type. Op nog geen drie uur tijd moest ik me verantwoorden aan vijf mensen, twee honden en één boomknuffelaar. Blijkbaar is het een wagen die gewoonweg schreeuwt dat je op weg bent naar niet al te koosjere zaakjes. En eerlijk... Dat kan me geen knijt schelen, want op dit moment kan ik me geen betere wagen op de planeet voorstellen. Natuurlijk is hij niet zo goed als een Porsche 911. Maar eisen dat ze evengoed zijn, is als verwachten dat op friet enkel mayonaise mag. De F-Type is geen mayonaise, maar warme curry, pepersaus en stoofvlees bovenop een familiepak. het wordt een vettig boeltje, maar stiekem vind je het lekkerder dan weeral mayo.

Dus laat ze mij maar tegenhouden om te vragen waarom ik niet met een afgetrapte Polo rijd. Dat geeft mij een rede te meer om nog eens heerlijk brullend door de verzetten te knallen. Tot 70 natuurlijk, want je mag oom agent geen enkele aanleiding geven om de drugshond boven te halen...