Mijn automobiele jeugd thuis werd gekenmerkt door zomerse vakantieritten richting Ardennen op de achterbank van een beige Lada 2105. Er werd vaak mee gelachen, met die auto: ik ken alle Lada-mopjes nog steeds. Maar hij bracht mijn vader, moeder, zus en ik overal. En het cliché klopt: hij startte altijd en was onverwoestbaar.

Mijn vader zaliger had de gewoonte om elke tien jaar van auto te wisselen. De Lada, gekocht in 1986, werd in 1996 ingeruild voor... een Suzuki Baleno. De lokale Lada-garage liet de brokken Russisch graniet voor wat het was, en was intussen geswitcht naar het Japanse merk. Mijn vader? Die volgde netjes mee.

En toch is het niet de Lada waar ik een onverklaarbare en subjectieve band mee heb, maar de auto die hij daarvoor had. Van mijn geboorte in 1984 tot mijn twee jaar in 1986 zat ik immers op de achterbank van een Renault. Ik herinner me nog vaag de kleur, het feit dat ik het als tweejarige dreumes niet begreep waarom de auto in 1986 in de garage achterbleef, en dat er één foto van bestaat. Of liever: een dia.

Afgelopen weekend hield ik grote schoonmaak in allerlei papieren die ik veel te lang heb bijgehouden. Helemaal achteraan in de bewaarmap van autodocumenten van mezelf en mijn ouders vond ik dan plots een oude factuur. De aankoopfactuur van de Lada, uit 1986. In kleine lettertjes op de factuur: de overname van een Renault. Het model wist ik dan eindelijk: de auto uit de eerste herinneringen van mijn kinderjaren was een Renault 15 TL.

Sindsdien heb ik een vreemde fascinatie voor de Renault 15, en heb ik mezelf er stiekem al op betrapt om er een te vinden in tweedehandszoekertjes. Of het destijds objectief gezien als een goede auto werd beschouwd, weet ik niet. Maar toch moet ik niet de enige zijn die een speciale band heeft met een auto uit zijn kinder- en jeugdjaren. Niet noodzakelijk een goede auto, maar wel een auto die op een of andere manier je kinderjaren heeft gekleurd. Daarom:

Met welke familieauto heb jij een speciale band?