De V40 timmert qua design verder op een lange geschiedenis van knap gestileerde voorgangers. De oorspronkelijke pennentrekken kunnen we terugvinden in de jaren ’70, een periode waarin de P1800 ES hoge ogen wierp met zijn extravagante en gewaagde lijnenspel. De knik in het koetswerk ter hoogte van de achterdeur is een rechtstreekse verwijzing naar dit legendarische model. Een decennium later herinterpreteerde het Zweedse merk dit ontwerp met als resultaat de bijzonder karakteristieke en nog steeds unieke Volvo 480. Beide modellen waren zodanig speciaal dat ze op heden een echte cultstatus hebben gekregen. Gaan we wat verder door in de tijdslijn, dan komen we in het modernere tijdperk terecht waar de eer aan de C30 was om het design verder te zetten. Het model nam de kenmerkende glazen achteruit en het sportieve driedeurs ontwerp over dat de klassieke P1800 en 480 zo bijzonder maakte. Echter, omdat het model met een paar inherente nadelen kampte, slaagde het er nooit in om zich sterk te positioneren in het segment van de premium middenklassers.  Zo viste de C30 door zijn driedeurs opstelling meermaals achter het net in dit segment waar 90 procent van de verkochten modellen vijfdeurs hatchbacks zijn. Qua functionaliteit van de binnenruimte hinkte het model eveneens ver achterop ten opzichte van de reeds eerder vernoemde Duitse concurrenten. De kofferruimte was in ogen van sommigen zelfs onbestaande.

De ontwikkelaars van de V40 hebben deze nadelen als prioriteit genomen bij het ontwerp van dit nieuwe model. Een achterbank die toegankelijk is via twee achterdeuren en een functionele en voldoende ruime kofferruimte zijn dan ook het resultaat van het harde werk. Vooraan treffen we zoals in elke Volvo haast perfect zitmeubilair aan. Achteraan ook een mooi gevormde bank die ruim plaats biedt aan twee inzittenden. Een derde passagier achteraan zit lichtjes naar voren op de middentunnel. Deze zithouding zorgt volgens de designers voor plaatswinst ter hoogte van de schouders omdat die dan voor elkaar  komen en niet tegen elkaar aan stoten. Lichtjes teleurstellend was de gebrekkige hoofdruimte voor de achter passagiers. Volwassen groter dan 1,70 meter die zich volledig recht tegen de achterleuning zetten schuren met hun hoofd tegen het dak.

Dan hebben we het nog even over de kofferruimte. Deze is voorzien van een dubbele bodem die zich op zodanige wijze laat manipuleren dat je de ruimte gemakkelijk kan verkleinen als je bijvoorbeeld slechts enkele boodschappentassen te laden hebt die in een grote koffer onhandig heen en weer zouden slingeren. Met de banken neergeklapt krijg je jammer genoeg geen volledig vlakke laadbodem, wat de V40 punten kost op het vlak van functionaliteit. Een andere opmerking hebben we nog voor de vrij hoge laaddrempel en niet al te brede kofferopening.

Qua design is de de V40 verder een heel frisse verschijning in zijn klasse. Daar waar de nieuwe A3 haast een kopie lijkt te zijn van diens voorganger, heeft Volvo zijn nieuwe premium middenklasser voorzien van een nieuw, kenmerkend design. Kenmerkende details als de fijne dagrijverlichting onderaan de voorbumper moeten ervoor zorgen dat de V40 van ver reeds herkenbaar is. Achteraan zijn de verticale lichtblokken een stukje onvervalst Volvo DNA. Binnenin zien we een herkenbaar dashboard dat zo lijkt te zijn overgenomen uit de grotere S60. Wel uniek in de V40 is de tellerpartij die desgewenst optioneel voorzien is van een knap digitaal scherm dat van  look wijzigt afhankelijk van de gekozen setting in de boordcomputer. De keuze moet gemaakt worden tussen Performance, Elegance en Eco. In de eerste stand krijg je sportiever ogende klokken met rode verlichting. De Eco modus staat in het teken van een lager verbruik en biedt je dan ook alle hulpmiddelen aan om een paar litertjes minder te gaan verstoken. Haast te eenvoudig om te vernoemen is ook de frameloze achteruitkijkspiegel.

Onderhuids is de V40 in de basis heel erg verwant aan de C30. Het onderstel werd in grote mate gerecycleerd maar er werden wel enkele belangrijke wijzigingen doorgevoerd om ervoor te zorgen dat dit model op het vlak van rijplezier wat meer te bieden heeft. Zo zijn zowel voor- als achteraan (monotube dempers) elementen van de nieuwe S60 geïmplementeerd. Het resultaat is een stijver en dynamischer chassis en dat laat zich merken tijdens het rijden. De besturing is elektrisch en voelt in eerste instantie nogal gevoelloos aan. Na enkele kilometers te hebben gereden merken we echter dat naarmate de snelheid hoger wordt, de besturing eveneens meer gaat communiceren waardoor je toch voldoende vertrouwen krijgt in het systeem. Beide elementen in ogenschouw genomen, concluderen we dat de V40 erg geslaagd is op het gebied van rijdynamiek.

Volvo steekt niet onder stoelen of banken dat ze van deze V40 de veiligste wagen uit zijn segment willen maken. Grootste nieuwigheid is de standaard voorziene ‘Pedestrian Airbag’, welke er bij een aanrijding met een voetganger voor zorgt dat voornamelijk het hoofd van het slachtoffer in kwestie wordt beschermd tegen de harde delen van de carrosserie. Daarnaast is het model ook uitgerust met het reeds gekende City Safety System, dat voor de V40 wel verder werd ontwikkeld om te kunnen functioneren tot snelheden van 50 km/h. Om het lijstje verder af te werken melden we nog volgende systemen: Pedestrian Detection System, Blind Spot Information System, Lane Departure Warning, Active Cruise Control en ook een systeem dat je waarschuwt voor naderende voertuigen bij het uitvoeren van parkeermanoeuvres op parkeerterreinen. Kortom, de V40 zit boordevol veiligheidsvoorzieningen wat hem echt tot dé koploper maakt in zijn segment en ver daarbuiten.

Wat motoren betreft heeft Volvo voor deze nieuwkomer geen al te grote verrassingen in petto. Desalniettemin levert dat een mooi motorenpalet op. Vanaf de lancering levert het Zweedse merk de V40 met drie verschillende benzine- en dieselmotoren. Wat benzine betreft zal de toekomstige klant de keuze hebben tussen twee 1.6 liter grote 4-cilinder turbo motoren met respectievelijk 150 (T3) en 180pk (T4). Topmotor wordt de 2.5 liter grote en 254pk sterke 5-cilinder die benaming T5 zal meekrijgen. Dieselen kan je doen met ofwel de D2 (1.6 liter, 115pk en 270Nm), D3 (2-liter 5-cilinder, 150pk en 350Nm) of D4 (2.0-liter 5-cilinder met 177pk en 400Nm).

Tijdens de tweedaagse test in de mooie streek rond Verona, konden we de D2 en D4 alsook de T4 aan de tand voelen. De D2 motor was uitgerust met een handmatige 6-bak. In een bergachtig landschap schiet deze motorisatie vaak te kort wegens het absolute gebrek aan kracht onderin. Door de lange verzetten moet je ook bijzonder veel schakelen om de auto op tempo te houden. Verder heeft dit blok natuurlijk alles in huis om een zuinigheidskampioen te worden. Volvo geeft een gemiddelde op van 3,8 liter/100 km en aangezien we in het veeleisende parcours al konden flirten met 6 liter, lijkt het ons bijzonder realistisch om dit cijfer te kunnen behalen op onze biljart-vlakke Vlaamse wegen.

De D4 was qua prestaties natuurlijk overtuigender dan voorgaand eco-wonder. Met zijn 177 pk en 400 Nm koppel heb je meer dan voldoende armslag om in eender welk landschap je mannetje te kunnen staan. Daarenboven heeft deze vijfcilinder ook nog eens het grote voordeel over een bijzonder aanstekelijk en sportief motorgeluid te beschikken. De andere kant van de medaille is jammer genoeg wel dat je de D4 een pak minder zuinig is aan de pomp. Een ander groot contrast met de kleinere D2 is dat deze grotere diesel duidelijk meer gewicht in de neus heeft liggen waardoor sneller bochtenwerk iets eerder wordt afgestraft. Deze motor is te combineren met ofwel een manuele 6-bak ofwel een automatische geartronic automatische versnellingsbak met 6 versnellingen.

De derde motorvariant die op het testprogramma stond was de 1.6-liter grote benzinemotor met 180 pk. Goed voor vlotte en sportieve prestaties, zonder echter voor indrukwekkende versnellingen te zorgen. Dat lag in het geval van onze testwagen misschien wel eens aan de automatische Powershift-versnellingsbak. Op papier moet deze namelijk bijna een seconde inleveren op de sprint naar de 100 km/u ten opzichte van de versie met manuele zesversnellingsbak (8,5 seconden voor de automaat en 7,7 seconden voor de manuele bak).  Een andere teleurstelling aan de automaat was dat we tevergeefs zochten naar schakelpeddels achter het stuur. In manuele stand ben je dan genoodzaakt om toch nog naar de pook te grijpen waardoor je op bochtige wegen te vaak het stuur moet lossen. Volvo had de testwagens met D4 en T4 motor eveneens voorzien van een sportonderstel wat inhoudt dat de wagen een 10-tal millimeter dichter bij het asfalt ligt en de dempers wat strakker afgesteld zijn.

Qua prijs positioneert de V40 zich volledig in het midden van het premium C-segment. De basis D2 zal minimaal 22.900 euro kosten. Dat is een dikke 2.000 euro minder dan de goedkoopste BMW 116d en een kleine 1.000 euro meer dan de Volkswagen Golf 1.6TDI Bluemotion. Qua basisuitrusting zitten alle merken natuurlijk wel enigszins op hetzelfde niveau. Naar goede gewoonte is de optiepolitiek van Volvo een pak interessanter dan diens Duitse concurrenten waardoor het prijsvoordeel groter wordt. Verder zet het merk ook volop in op de veiligheidsuitrusting, wat hem ook nog eens onderscheidt van de ander spelers in het segment.

Een eerste kennismaking met de V40 leert ons dat dit Volvo goed heeft opgelet de afgelopen jaren en goed heeft geluisterd naar de klachten en wensen van de klanten. De pittige, frisse styling laat zich bijzonder goed smaken en het haast atypische, heel erg dynamische rijgedrag maken van de V40 een echt plezier om mee op pad te zijn. Voeg daarbij nog de slimme prijszetting en interessante optiepolitiek van Volvo aan toe en je hebt er een geduchte concurrent in het felbevochten C-segment bij.

Met dank aan Volvo voor de uitnodiging op deze persvoorstelling