Rijtest: Nissan Murano 2.5 dCi

Nissan heeft met de Murano een paradepaardje in het crossover segment geplaatst. Momenteel is hij één van de meest luxueuze crossover’s op de markt. Tevens is hij directe concurrent voor de Infiniti EX. Daar Infiniti het luxemerk van Nissan is, is het niet verwonderlijk dat deze twee veel onderdelen en stijlkenmerken met elkaar delen. En dat is langs Nissan’s kant zeker niet slecht!

De motorisatie is een 2.5 dCi. Deze 4-cilinder kennen we uit de Nissan Navara en Pathfinder maar is volledig up-to-date gebracht met vernieuwde inspuiting en variabele turbo. Om eerlijk te zijn is deze motor een kleine teleurstelling. Natuurlijk, 450 Nm koppel lijkt heel wat maar de wagen heeft dit ook echt nodig om mee te kunnen met de concurrentie. De wagen voelt niet echt snel aan, ruim 10 seconden zijn nodig om de 100 km/h te behalen en hier moet hij stevig voor werken ook. De 190 pk zijn naar mijn mening te weinig voor een top-diesel. Helaas is dit de enige dieselmotor beschikbaar en is het alternatief een dikke 3.7 benzinemotor. Over de automaat is geen verkeerd woord te zeggen. Laat hem gewoon zijn ding doen en alles komt zoals gewenst. Misschien had Nissan toch beter voor Renault's 3.0l V6 diesel Renault geopteerd  die we kennen uit de Infiniti EX30d. Qua verbruik zitten ze gelijk, beide vrij dorstig (9,0l/100km test-verbruik) Maar een V6 klinkt gewoon aangenamer en had beter bij het concept gepast.

Zoals later duidelijk wordt gemaakt is deze wagen een cruiser. Zélfs de erbarmelijke Belgische wegen voelen aan als Route du Soleil. Alles wordt gewoon gladgestreken. Al zet je de cruise control best niet te hoog; snelle bochten vindt de Murano maar niets. Het stuur is bij autostrade-snelheid zeer losjes en het is raden waar de wielen zich exact bevinden. Met momenten voelt dit zelfs een beetje onveilig aan.

Het interieur is dan weer een goedmaker van formaat! Zeer ruime cockpit met een algemeen aangename touch en feel. Alles is van de hoogste kwaliteit en het geheel voelt solide aan. Geen piepjes en kraakjes of slecht aansluitende naden. Zo hoort het in een wagen van dit kaliber. De zetels zijn geweldig comfortabel. Je zakt er leuk in weg, ze zijn verstelbaar tot in het oneindige en het leder is zeer soepel. Al is er één minpunt dat toch beter kon: De zetels mogen dan uitermate comfortabel zijn, zonder zijdelingse steun is het met momenten minder leuk rijden. Je moet bij snellere bochten de zijdelings krachten behoorlijk tegenwerken of je schuift van links naar rechts. Positief resultaat is dan weer dat je automatisch een rustigere rijstijl aanneemt wat dan weer bevorderlijk is voor ondermeer het verbruik. Ben je een relaxte cruiser en is elke rit een moment van rust voor je, dan verkies je deze zetel misschien wel over je favoriete sofa thuis. Ook op de achterbank is het fijn vertoeven. De beenruimte achterin komt als geroepen, in koude winterdagen komt de zetelverwarming achteraan dat ook. Het moet niet altijd om de chauffeur gaan natuurlijk.

Als we kijken naar het uiterlijk van deze wagen zien we iets wat vrij anders is dan die van zijn concurrenten. De plattere, afhellende snuit straalt high-tech uit en de chromen grille, die een klein beetje onder handen is genomen tegenover de vorige Murano, ziet er beschaafder uit. Al is niet iedereen overtuigd van zijn vreemde snuit. Het is een beetje zoals de Mazda CX-7. Die heeft ook een vreemde, grote snuit die gewoon "anders" is. Laten we het woord anders niet verkeerd opvatten, beide vormgevingen zijn gedurfd en onderscheiden zich van de rest. Ik ben er wel voor te vinden. Wat me ook opvalt zijn de mooie 21" grote velgen, die komen standaard op de “executive” uitvoering -zoals ongeveer alles van luxe-gadgets aan deze wagen- en passen perfect onder deze koets. 

Net zoals bij Infiniti zijn de opties ruim aanwezig in een standaard uitvoering. Wil je meer, dan neem je een uitvoering zoals deze, de Executive. Hier zit ongeveer alles op wat je kan bedenken. Het prijsverschil voor een rijker pakket is vrij laag, wat de trap omhoog makkelijker maakt. Enige optie die vandaag de dag op dit soort wagens welkom zou zijn, is adaptive cruise control. Deze is helaas nergens te vinden op de optielijst. Wat er dan weer wel opstaat is de automatische kofferklep. Deze opent en sluit door middel van een simpele druk op de knop. Handig, maar in tegenstelling tot BMW’s systeem beschikt de wagen blijkbaar niet over een afstands-sensor die de kofferklep automatisch doe stoppen in geval van lage garages. Krassen op de klep duiden er dan ook op dat mijn voorganger dit ook niet wist.

Conclusie: Dit is een wagen die ondanks kleine tegenvallers voldoet als luxe crossover. Persoonlijk zou ik het geld eerder aan de EX30d geven. Die is wel een paar duizend euro duurder maar is gewoon beter, specialer en nòg rijker uitgerust.

Tekst & Foto's: Yannick Degroeve

Met dank aan Nissan Belgium voor de testwagen.

Anekdote: Toen ik na men werk een ritje wou maken met de Murano, kwam ik tot de ontstellende vaststelling dat de linker achterband plat stond. Zeer vervelend was ook het feit dat er op het eerste zicht geen reservewiel te bespeuren viel. Tijdens een telefoontje naar Nissan kwam ik plots achter een luikje ònder een luikje waar een enorm reservewiel lag. (in dat reservewiel ligt trouwens de Bose-sub woofer) Goed! Links en rechts nog twee vakjes met handige tools die ik nodig had. Na enkele minuten het reservewiel gemonteerd en nu had ik dus een enorm 21"-wiel waar ik geen blijf mee wist. na een poging om het originele wiel op de plaats van het reservewiel te steken, bleek dat dit wiel te groot is en dat het luik dus niet meer dicht kon. Lastig, maar dan zat ik nog met die sub woofer. Die paste wel in het wiel maar was onmogelijk te monteren zoals het moest. Resultaat was een losliggende sub woofer die voor kabaal zorgde. Beste oplossing was gewoon het wiel eruit, sub woofer monteren, zo goed mogelijk. Luikjes allemaal mooi terug sluiten en het enorme wiel in de koffer plaatsen. Als ik nu op vakantie was met een volgeladen auto had ik een groot probleem gehad. Andere optie is Nissan Assistance contacteren, wat ik ook heb gedaan. Aangezien ik niet meer "geïmmobiliseerd" was konden zij niets meer voor mij doen. Want zo zei de dame aan de telefoon: "ik zie het probleem niet, u kan toch rijden"