Special: Straatcircuit van Reims-Gueux

De klassieke toeristische hoogtepunten van Frankrijk zijn bekend: Languedoc – Roussillon, Provence,Alpen, Cote d’Azur, Pyreneeën en Normandië. Been there, done that. Een van de minder bekende streken daarentegen, toch qua bezoekersaantallen, is de Champagnestreek. Een regio die velen onder ons ongetwijfeld kunnen situeren, maar zelden of nooit doorkruisen. Laat staan dat ze er halt houden en op zoek gaan naar enkele culturele (auto)parels. Ons reisdoel van dit weekend is het voormalig straatcircuit van Reims-Gueux. Vervoer van dienst: een koperkleurige Mégane Coupé 130 dCi. En avant!

Ideale partner
Al bij het vertrek overpeins ik me over het gekozen wapen van dienst, niet zozeer de auto an sich, eerder de motorisatie ervan. 130 paarden is op zich voldoende in een kleine coupé en echt luidruchtig is de motor ook niet. Maar wil je niet stiekem iets wat gretig in de toeren gaat? Zeker wanneer je een straatcircuit voor ogen hebt. Een dat bekend stond om zijn lange rechten, het klein aantal curven en dus equivalent hoge snelheden? Ik twijfel, maar wil de strak gelijnde Renault wel een kans geven.

Ik stel de GPS van de Mégane in richting Cugnon – waar we zullen overnachten – om vervolgens de coördinaten richting Reims in te stellen. 232 km en twee uur en half later (dankzij enkele files) neem ik de afrit van Libramont richting Bertrix. Het is niet de eerste keer dat ik in deze streek van de provincie Luxemburg vertoef en normaliter zijn dit de uitgelezen baantjes om je per twee of vier wielen uitstekend op te amuseren. Je kan er genieten van een uitgestrekt, groen en feeëriek landschap met perfect geasfalteerde banen waarin quasi geen put of dwarsrichel te bekennen valt. Het verkeer beperkt zich tot een minimum. Van verkeerseilanden, vernauwingen, verkeersdrempels of flitspalen heeft men hier nog nooit gehoord en het algemene levensritme is er een pak gezapiger. Wat een verademing!

De volgende dag zetten we – na wat moeite om uit de ondergesneeuwde parkeerplaats weg te komen – koers richting de Champagne-streek. Via de tolvrije, maar excellente A34 en N51 staan we in minder dan twee uur tijd op onze sneeuwvrije(!) bestemming. Een opluchting van formaat, zeker omdat de Mégane Coupé de ideale partner bleek te zijn. De auto vrat de kilometers bijzonder gretig, verbruikte relatief weinig en stuurde nog eens een pak beter dan verwacht. En dat vraagt om verduidelijking want de vijfdeurs en Grandtour lieten op mij geen blijvende indruk na qua rijbeleving.

Het verschil zit zich in de aanpak en inbreng van de RenaultSport-ingenieurs bij de Coupé. De driedeurs ligt niet alleen lager dan zijn bloedverwanten, de auto kan ook rekenen op 15% stijvere veren en dempers en een verbeterde (lees zwaardere) besturing. Vooral dat laatste is wat meteen opvalt bij de Coupé. Wat mij betreft mogen alle Méganes zoals deze zijn, de set-up houdt mooi de middenweg tussen comfort en sportiviteit en het uitstekend meubilair is een extra troef van onze metgezel.

Aangename verrassing
Wanneer we arriveren op de start/finish rechte – tussen de dorpen Thillois en Gueux – worden we verwelkomd door een drietal opvallend gekleurde rijdersauto’s. Of wat dacht je anders van een spierwitte Ford Focus RS, een knalgele Seat Ibiza Cupra en een bordeauxrode BMW 135i Coupé? Netjes aan het hoofdgebouw naast elkaar opgesteld, staan ze als een erehaag voor de in aantocht zijnde Fransman. Dan voelt het naast al dat octaangeweld plots wel heel erg knullig aan om met een viercilinder diesel op pad te zijn. Overweldigd door de locatie en de drie aanwezige pk-bommen zou ik spontaan een orgaan afstaan om met één van deze drie enkele rondje over het asfalt van Thillois-Gueux te scheuren.

Wanneer we het chauffeurstrio aanspreken blijkt dat het om drie liefhebbers gaat die op pad zijn met hun geliefkoosd speelgoed. Ze weten ons te vertellen dat de omgeving van het circuit een aantrekkingspool is voor enthousiastelingen van heinde en ver. Soms enkelingen, soms complete clubs. Helaas is ook de lokale Gendarmerie alert voor motorgehuil afkomstig van de circuitstraten. We zijn hier om de restanten van het glorieuze circuit te bewonderen. Coureurs legden de 7,8 kilometer voor het eerst in 1925 af tijdens de Grand Prix de la Marne. Tussen de Eerste en Tweede Wereld Oorlog waren de Franse départementales vaak het toneel van geïmproviseerde circuits. Straten werden afgesloten, een beperkt aantal hooibalen en afsluitingen werden geplaatst en eventueel werden er enkele gendarmes langsheen het parcours opgesteld.

Het merendeel van de straatcircuits had één kenmerkende eigenschap. Het aantal curves, of eerder het gebrek eraan. Het waren hoge-snelheidscircuits, bedoeld om het uiterste te vergen van mens en machine. De lange rechte stukken stonden garant voor heel wat slipstream-duels op het scherpst van de snee. Het circuit van Gueux behoorde in zijn tijd tot één van de allersnelste in zijn soort. Hier waren drie lange rechten voor verantwoordelijk tussen de stadjes Thillois, Gueux en Garenne. Vanaf 1954 werd het parcours licht gewijzigd en raceten de piloten niet meer door de dorpskern van Gueux (vooral vanwege het aantal doden in de nauwe dorpsstraatjes).

Trager werd er niet gereden, integendeel. De organisatoren maakten van de gelegenheid gebruik om de gemiddelde snelheid zelfs te verhogen (!) en zo de titel van snelste (straat)circuit opnieuw op te eisen. Kosten nog moeite werd gespaard en zelfs bossen moesten wijken in de zoektocht naar extra snelheid. Twee nieuwe secties werden aan het bestaande parcours toegevoegd. In Houette, aan de rand van Gueux en Muizon, namen de piloten vanaf dan een bocht van 300° terug naar Thillois. Op dit laatste stuk – dat nu de route nationale 31 is – haalden de waaghalzen snelheden van ver boven de 300 km/h. Door de aanpassingen was het circuit nu 8,3 km lang.

Les Amis Du Circuit De Gueux
In 1972 was het echter gedaan met de stuurpret. Steeds strenger wordende veiligheidseisen, het aantal doden en protestacties van omwonende strooiden roet in het eten van de organisatoren. Geld was er niet voor de nodige investeringen en de omloop van Gueux sloot zijn deuren. De infrastructuur van het circuit ging er snel op achteruit en in een mum van tijd bleef er maar weinig meer over van het circuit en de gloriedagen die het gekend had. Dit tot en met 2004 toen een achterkleindochter van een van de oorspronkelijk organisatoren de vzw Les Amis Du Circuit De Gueux (ACG) oprichtte. Bedoeling was om de gebouwen van het roemruchte circuit in ere te herstellen en zo een uniek stuk Frans erfgoed voor het nageslacht te bewaren.

Eerst was het aan de beurt van Pavillon André Lambert. De plek waar de wedstrijdleiding de tussenstanden en chronometrie van de races bijhield. Overwoekerend onkruid werd gewied, de muren kregen een nieuw likje verf, originele typografie en reclame werden opnieuw aangebracht en het luide de start van de wedergeboorte van de infrastructuur in. Stuk voor stuk werd de rest van de gebouwen op dezelfde manier aangepakt en het resultaat oogt verbluffend. De sfeer van weleer komt stilaan terug en het gevoel is zonder meer uniek. De combinatie van het brede asfalt, de desolate omgeving en de tijd originele gebouwen is ronduit machtig.

De site van Gueux bestaat uit een vijftal structuren. De pitstraat, paddock, tribunes, wedstrijdleiding en het majestueuze scorebord/brandstoftank. De pitstraat, het scorebord en de wedstrijdleiding zijn in de meest gevorderde staat van restauratie. De paddocks en tribunes zijn nog te bouwvallig en daardoor afgesloten voor wie ze bezoeken wil. Wat ze allemaal met elkaar gemeen hebben is het oog voor detail. Werkelijk overal vind je hints en verwijzingen naar de tijden van weleer. Of het nu de brandstofkranen in de pitstraat zijn, de tribunes met namen van voormalig coureurs zoals Jean-Pierre Wimille en Robert Benoist of het halfrond in de paddock met tribune/trofeeënkamer, je weet nauwelijks waar eerst kijken. Hier kan je letterlijk uren ronddwalen op zoek naar herinneringen uit de glorietijden van de straatraces van de jaren ’20 en later.

En route
We kunnen het niet laten om tegen valavond zelf wat hot laps op het circuit te rijden. Helemaal compleet is de omloop niet meer, maar dat mag de pret niet drukken. We geven de Mégane flink de sporen op de brede en goed geasfalteerde wegen en het dieselgeklater baart het lokale politieapparaat klaarblijkelijk weinig zorgen. De Mégane tikt nog even een top van 175 km/h aan, vooraleer de GPS terug op de coördinaten van Cugnon wordt ingesteld. Een mooie afsluiter van een onvergetelijke dag.