Eerst en vooral kan je de DS3 Cabrio eigenlijk geen cabrio noemen. Het ragtop systeem, gelijkaardig aan dat van de Fiat 500C, zorgt er voor dat ten alle tijden de A-, B- en C-stijlen van de wagen blijven bestaan. In het beste geval kan je spreken van een schuifdak met cabrio-ambities.

Van een stoffen dakje

De ragtop (lees: het stoffen dakje) is dan ook de pièce de résistance van de DS3 Cabrio. Gesloten - de meest gebruikte stand in ons Belgenland - blijft het relatief stil in de wagen. Zolang je maar van de autostrade blijft, want lange ritten over onze Belgische autostrades leiden wel geheid tot hoofdpijn. Het is dan ook eerder een stadswagen dan een snelwegverslinder.

Met het dak halfopen (nvdr: foto twee in de collage) krijg je het beste van beide werelden. Het ontbreken van wind & ruis zoals in een gewone wagen en het open gevoel van een cabrio. Het dak laat zich in 11 seconden openen. Dit ten alle tijden - zolang je niet sneller dan 120 km/u rijdt natuurlijk.
Het dak kan zich trouwens nog verder openen waardoor het achterraampje zich via een party trick verstopt in de koffer (foto 3). Verder heeft deze stand weinig nut. Passagiers achteraan worden toch niet blij van meer wind en het zicht naar achter verkleint zich tot onbestaande. Een overbodige stand die ze beter links hadden laten liggen ten bate van de kofferruimte.

Geheelonthouder

Die kofferruimte is het grootste pijnpunt van deze Franse cabrio. De ingang is veel te klein en onhandig bereikbaar door de openschuivende kofferklep. Dit roept toch enkele vraagtekens op, want een ritje naar de winkel eindigt steevast in een gevecht met de bierbak, het stokbrood en de koffer. Gek dat de Fransozen dat zelf niet door hadden tijdens de productie.
Beter hadden ze - zoals eerder al aangehaald - het “helemaal open rijden” overboord gesmeten en gekozen voor een normaal openende koffer.

Twijfelende versnellingsbak

De beste gouden raad die we je kunnen geven is weg te blijven van de dieselversie van deze DS3 Cabrio. Niet vanwege de motor, want die heeft met zijn 90 pk en 230 Nm meer dan genoeg oomph voor dit kleine karretje, wel vanwege de versnellingsbak. De gerobotiseerde zesbak, die verplicht op de 1.6 HDi zit, ontneemt de DS3 van al zijn rijplezier. De bak doet te lang over het schakelen, doet zijn eigen zin en vergeet soms gewoon dat het een versnellingsbak is.

In de praktijk komt het er op neer dat je soms eindeloos in eerste vertrekt (lees: zoals de bomma) en andere keren in het midden van een bocht plotseling een versnelling doorschakelt waardoor je bij het uitkomen van de bocht geen kracht meer hebt om terug te versnellen. Iets wat meermaals tot een Franse colère leidt. Volgens kenners en Citrofielen moet je je gewoon aanpassen aan de wagen en het allemaal laten gebeuren onder het motto "go with the flow". Waarom je dan wel schakelflippers achter het stuur krijgt is ons een raadsel.

Ooh la la, très chic

Blikken trekken blijf je doen met een DS3. Zeker als je, zoals ons testmodel, met de "Sport Chic" versie rondtoert. Agressieve LED dagrijverlichting, knappe 17" velgen en 3D achterlichten zijn maar enkele van de kleine details die de Fransoos het nodige cachet geven. Wij waren als - mannelijke publiek - vooral fan van de Gris Shark grijze kleur met contrasterend zwart dak en velgen. Het zorgde er voor dat je als man niet gestraft werd om met deze kleine cabrio rond te rijden - in tegenstelling tot de soms bedenkelijke combinaties die je kan kiezen.

Binnenin wordt je getrakteerd op een strak interieur. De lederen stoelen bieden veel steun en kan je schuiven tot je als gegoten zit. Het kleine sportieve stuurtje ligt enorm goed in de hand en kan je lekker dicht naar je toe trekken. De algemene look en feel is er één van kwaliteit zolang je maar niet achter de voorstoelen gaat kijken. Vanaf daar is plastic de boodschap. Precies of Citroën wist dat je eigenlijk nooit passagiers meeneemt in je DS3 Cabrio.

Franse ergonomie

Op sommige vlakken wordt het interieur toch wat geplaagd door de snelle evolutie in de autowereld. Zo zijn de knoppen van de airco enkele meters te groot en is het navigatiesysteem eentje zonder aanraakscherm. Iets dat velen niet meteen door hadden afgaande op de vele vingerafdrukken op het schermpje. Verder kan er nog wel enkele werkdagen geïnvesteerd worden aan het bedieningsgemak van alles. Niets staat waar het moet en de logica is soms ver zoek. Zo wordt je achter het stuurtje overvallen met knoppen en hendels die maar al te graag willen dat je op het verkeerde moment de radio verzet of de cruise control op zet. Die stoute rakkers.

Conclusie

De DS3 Cabrio is een moeilijke bevalling. Qua uiterlijk oogt hij een pak stoerder (lees: mannelijker) dan de Fiat 500c. Anderzijds biedt Fiat wel een Abarth-versie aan van de 500c die spontaan het Italiaans krulhaar laat groeien op je torso. Als man - die een kleine wagen met ragtop wil - ben je best af met de DS3 (de Fiat 500c Abarth even buiten beschouwen gelaten), als vrouw ben je beter af met de frivole 500c die tevens ook enkele duizenden euro's goedkoper is. Als je dan toch opteert voor de cabrio van Franse komaf, neem dan een benzine. Niet alleen voor het fijnere geluid, sportievere inborst en groter rijplezier, maar vooral om mijlenver van die elektronisch gestuurde 6-bak te blijven.