Is dit de grappigste rijtest ooit? Skoda Fabia Greenline

Niet mijn eigen keuze, maar het rijdt.... (10 km)

Vroeger koos ik altijd zelf mijn auto’s uit.
Nu is dat anders. Ik laat de keuze aan de regering over, want ik kies voor belastingvrije auto’s.
En ook mijn echtgenote vindt dat belastingvoordeel belangrijk, dus ook die kiest voor mij.

Zodoende viel onze keus op de Fabia Combi 1.2 diesel Greenline. Ik vind hem niet mooi, maar ja daar houdt de regering geen rekening mee.

In de showroom was het een aparte ervaring. Er waren nog vijf kopers voor mij. Die waren ook door hun vrouw gestuurd. Ze zagen er allen eigenlijk net zo uit als ik: een Hans Anders bril, C&A kleren en een al wat kalend hoofd. Dat gaf wel een veilig gevoel eigenlijk. Ik vroeg of ze ook voor de goedkope Fabia kwamen en ze knikten allemaal ja. Een van de heren zat De Telegraaf te lezen en die zei vriendelijk dat hij de laatste was. Mooi, dan hoefde ik alleen hem in de gaten te houden dus.

Na een uurtje was ik aan de beurt. Welke kleur ik wilde hebben, vroeg de verkoper. Tjee, dat was een moeilijke vraag. Gewend als ik inmiddels was aan de keuzes die anderen voor mij maken, zei ik tegen de meneer van de showroom: nou, zegt u het maar. Die mijnheer besloot dat ik een witte moest nemen. Voor de rest wilde ik geen extra’s op de auto, hij was al compleet genoeg. Maar de verkoper besloot dat ik een volwaardig reservewiel zou kopen, dus die kwam er nog bij.

Inmiddels zijn wij drie maanden verder en de auto is afgeleverd. Eigenlijk vind ik de auto niet zo lekker rijden, je moet veel gas geven om van je plek te komen. En het verbruik valt me ook tegen, 1:30 halen we bij lange niet. Het mooiste vind ik nog de grote voorruit. Die geeft goed zicht op de weg en op andere auto’s. BMW’s, Alfa’s en Audi’s bijvoorbeeld, allemaal hele mooie auto’s……..

wat meer over mijn Hans Anders auto (1.000 km)

Ik was vanochtend nog niet helemaal klaar met mijn review. Mijn vrouw had nml. de pc nodig. Dus moest ik achter het buro weg. Ze had een hele lijst klussen in het huis die nog af moesten. En daar herinnerde ze mij aan. Ze is nu aan het klaverjassen met vriendinnen, dus heb ik het rijk weer alleen...

Ik zie dat mijn verhaaltje van vanochtend al aardig wat reacties heeft opgeroepen. En die van 11.49 u en 12.31 u, dat zijn nog wel de best begrijpende lezers !

Het verheugt mij ook dat er flink wat Fabia-rijders tussen de reaguurders zijn. Zeg maar de families Anders, Zeeman en Wibra.

En eigenlijk moeten we deze rijders heel dankbaar zijn. Want eerlijk is eerlijk: de lucht in Nederland wordt toch iets schoner dankzij deze Fabianers. Jammer dat dat dan weer teniet wer gedaan door zo'n vulkaanuitbarsting in IJsland, maar dat is een heel ander verhaal.

Voorlopig spaar ik nog even verder, zodat we de Faab kunnen chiptunen. Dan wordt het misschien nog wat met ons driepitterje. Maar vertel het alsjeblieft niet tegen mevrouw Goedbloed, want die mag het beslist niet weten !

Joris G. groet u allen !

Hoe het gisteren verder ging in huize Goedbloed…. (1.000 km)

Nou beste mensen, de hel is hier los gebroken. Wat is er gebeurd ?
Ook uit de vele reacties hier bleek me dat ik erg onder de plak zit van Gonnie Goedbloed, mijn aanstaande ex-vrouw.Ja, u leest het goed: mijn aanstaande ex-vrouw. Het broeide al een tijdje bij me, maar nu is het definitief.
U moet weten dat Gonnie erg dominant is en eigenlijk alles voor me bepaalt. Zo moet ik van haar al ruim 25 jaar zittend plassen, en dat voor een man !
De Faab, dat was de laatste druppel. Ik wilde een echte auto, maar Gonnie wou de Faab. Dus werd het een Faab. Ik balen.
Zo kon het niet langer, dus gisteren is de bom gebarsten. Ze kon oprotten, riep ik. En dat heeft ze gedaan. Ze zit nu bij Miriam, haar zus. Die is ook gescheiden en woont alleen. Alle ruimte in dat huis. Miriam is eigenlijk best wel een hele leuke vrouw, veel leuker dan Gonnie. Vorig jaar nog is ze mee geweest naar een Landal bungalowpark. Dat was ons verjaardagscadeau voor haar. In het subtropisch zwemparadijs zag ik dat ze er nog heel goed uit zag voor haar leeftijd. Ze is zes jaar jonger dan Gonnie en dat zie je !

Ik heb de kinderen (die wonen allebei buiten de deur) gebeld om over onze breuk te vertellen. Ze snappen het wel, maar het kwam toch als een schok.
Zo’n eerste nacht alleen, dat voelt wel raar. Ik heb heel hard mijn eigen muziek gedraaid, daar genoot ik erg van. En ik heb staand geplast, ook dat was een hele bevrijding.
Nu, na een paar uur slapen, dringt tot me door hoeveel er geregeld moet worden. Alle spullen moeten verdeeld worden, ook de Faab. En het huis natuurlijk. Maar ik zet door. De knoop is doorgehakt !

Vandaag maar eerst een stuk gaan rijden in de Faab. Om de kop leeg te krijgen. Wordt vervolgd !

**Over een prachtige herfstrit en onverwacht bezoek. (1.200 km)

**

Zo, na alles wat er gisteren gebeurde, vanochtend lekker een paar uur gereden in de Faab.

Het begon niet echt goed. Ik liep naar de Faab toe en daar stond-ie zielig te glimmen met zijn te kleine wieltjes. Of zijn de wielkasten te groot ? Maar ik herpakte mijzelf snel en besefte dat mijn afkeer richting de Faab eigenlijk afkeer is jegens Gonnie. Projectie heet dat geloof ik.

De Faab startte vlotjes en het herfstzonnetje scheen uitnodigend over de provinciale wegen hier. Ik moet zeggen dat het driepittertje best mooi loopt. Ik betrapte me er op, dat ik de radio niet had aangezet en tevreden naar het gesnor van de motor luisterde. Als de motor koud is, maakt-ie best wel herrie, maar dat verdwijnt snel.

De motor draait met 90 km. p/u het mooist vind ik. Je hoort ‘m dan bijna niet, en de boordcomputer staat dan rond de 3:100, soms daaronder zelfs. Het start-stop systeem bij de stoplichten is ook geinig.

Ik heb toch gauw een kleine 200 km. gereden en de brandstofmeter heeft nauwelijks bewogen. Het was een lekker ritje. Misschien ben ik op voorhand iets te hard in mijn oordeel over de Faab geweest.

Toen ik thuis kwam gebeurde er trouwens iets raars. Er werd aan de deur gebeld en dat bleek Miriam, mijn aanstaande ex-schoonzus, te zijn.
Ik schrok, want ik was bang dat ze partij had gekozen voor Gonnie en me de huid vol zou schelden. Maar dat gebeurde niet, ze was heel aardig en begrijpend. Ze kwam wat spulletjes voor Gonnie halen en bleef nog even koffie drinken. Was best gezellig, we vermeden het onderwerp Gonnie en hadden het over ons lang weekeinde vorig jaar. Toen ze wegging aaide ze bij de deur nog even door mijn haar. Ik raakte daar van in de war, maar vond het niet vervelend.

Toen Miriam weg was ben ik begonnen wat spullen weg te doen. Ik had al snel vijf dozen vol met rotzooi voor de kringloopwinkel. Ik heb in de loop der jaren vier bodywarmers van Gonnie gehad, met van die zakken. Afschuwelijk, weg ermee. En ook mijn leren riemtasje voor de gsm, naar de kringloop !

Ik heb de vijf dozen gelijk weggebracht, en ik moet zeggen dan is het wel handig om zo’n station te hebben. Er kan best veel in de Faab. Het lijkt wel of ik een beetje van de Faab begin te houden….

Of dat zo blijft, dat hoort u een volgende keer.

Een rit naar Leeuwarden en Miriam meldt zich opnie (1.600 km)

Gisteren was het zaterdag. Ik belde met Evert, een schoolvriend van vroeger. Ik ken hem al vanaf de lagere school, we hebben altijd contact gehouden. Evert kon goed leren. Hij heeft rechten gestudeerd en is nu advocaat in Leeuwarden. Het toeval wil, dat hij specialist is in echtscheidingen !
Ik vertelde Evert over mijn scheidingsplannen en hij bood direct aan om me tegen kostprijs helpen. Ik hoef alleen de kantoorkosten e.d. te betalen. Kijk, daar wordt een mens weer blij van. Hij nodigde me ook uit om maar meteen naar Leeuwarden te komen.
Dat betekende een ritje van (heen en weer) bijna 250 kilometer.
Dus weer tijd voor de Faab !

De lange rit bood mij de gelegenheid om eens goed in de auto rond te kijken.
Het interieur is vrij donker, maar de zilverkleurige accenten geven het een chique karakter.
Alle knoppen en hendels zitten op een logische plek en zijn gemakkelijk te bereiken.
Door de hoge zit heb je een mooi overzicht over de weg. Als ik eerlijk ben, dan voelt de zijdelingse steun beduidend minder dan in mijn vorige auto. Misschien is het een kwestie van wennen.
De rit ging vooral over de snelweg en het viel me op, dat je behoorlijk kunt accelereren als je het gas maar flink intrapt. Ik heb daarom mijn waardering voor “prestaties” naar boven bijgesteld.

Mijn bespreking met Evert verliep voorspoedig. Gonnie hoeft niet op alimentatie te rekenen, want zij werkt vier dagen per week en verdient daarmee genoeg om in haar eigen onderhoud te voorzien. Verder legde de advocaat mij heel duidelijk uit wat er allemaal staat te gebeuren.
Als Gonnie dat zou willen, dan kunnen wij met één advocaat de scheiding tot een goed eind brengen.
Evert maakte verder steeds grapjes over mijn Skoda Labia. Ik snapte dat niet, maar heb het vreemde woord later thuis opgezicht: labia. U moet dat zelf ook maar even opzoeken, het woord deed mijn gedachten afdwalen naar het bikini-broekje van Miriam, vorig jaar in het Landal zwemparadijs…

Ook de terugweg verliep voorspoedig. Het was inmiddels donker en de verlichting van de Faab is gewoon faabeltastisch.

Ik was nauwelijks thuis of er werd weer gebeld. Opnieuw stond Miriam voor de deur. Ze zag er erg goed uit, een kort rood leren jasje op een strakke spijkerbroek. Maatje 38 schat ik zo in.
Miriam kwam een matras voor Gonnie halen. Gonnie kon namelijk niet slapen op de slappe matras van het logeerbed in Miriam’s huis. De matras op ons logeerbed is van een prima kwaliteit, Gonnie weet dat want ze sliep er vaak genoeg op. We sliepen de laatste jaren nog nauwelijks in één bed, vandaar.
Nu ben ik de kwaadste niet, dus bood ik aan om de matras met de Faab weg te brengen. Miriam heeft een Smartje, dus dat ging niet lukken.
Om het matras te vervoeren moest de achterbank weer even plat. Dat is even een handigheidje, maar als je het eenmaal door hebt, dan is niet meer moeilijk. We moesten de voorstoelen een stukje naar voren schuiven en toen paste het matras precies ! Weer een pluspunt voor de Faab ! Het viel me op dat Miriam tijdens het inladen van de matras erg dicht tegen me aanstond, ik voelde haar warme lichaam door onze kleren heen….

Ze ging naast me zitten en zei dat ze ook mee terug zou rijden en dan haar Smart zou ophalen. De logica ontging mij, maar ik liet het maar zo.

De Faab leek nog stiller te rijden dan hij sowieso al doet, dat kwam natuurlijk door de extra demping van het matras. Miriam kletste honderduit en mijn ogen dwaalden zo nu en dan af naar de rondingen van haar spijkerbroek. Labia, labia zong het in mijn hoofd, ik kon er echt niets aan doen.

Gonnie zag er nog slechter uit dan normaal. Ik merkte dat ik al mentaal aan het afscheid nemen was van deze lelijke vrouw. Vadertje tijd is gulzig, maar aan Gonnie heeft hij wel erg veel geknaagd…
Raar eigenlijk, dat we ooit zo verliefd op elkaar waren. Waar zijn die gevoelens gebleven, wat voor mechanismen zijn dat toch: eerst onafscheidelijk en nu uit elkaar ?

Met zijn drieën brachten wij het matras naar binnen. Ik wilde direct weer weg en Miriam kroop naast me op de bijrijdersstoel. De Faab bracht ons weer veilig en comfortabel naar mijn huis en ik liep mee met Miriam, naar haar Smart. Voor dat ze instapte gaf ze mee een vluchtige zoen op mijn wangen en zei heel nadrukkelijk dat ze binnenkort graag wat langer met me wou praten. Terwijl ze dat zei, streek ze weer door mijn haren. Toen reed ze weg, mij in verwarring achterlatend. Zou ze gemerkt hebben dat ik met begerige ogen naar haar gekeken heb ?

Ik sliep onrustig en werd vanochtend vroeg wakker. Om tien uur al ging de telefoon. Het was Miriam, of ze langs kon komen. Hoe die ontmoeting verliep, daar moet ik nog van bijkomen.
Ik vertel u er graag een volgende keer over….

Over een fijne (was)beurt op zondag (1.800 km)

Waar waren we gebleven ? O ja, Miriam die per se langs wou komen. Afgelopen zondag. Ik aarzel om deze ontmoeting in detail te beschrijven.
Myreview moet voor alle leeftijden blijven en het zou zonde zijn als de Autoweek-redactie deze review verwijdert wegens schending van de openbare orde.
Ik liep nog in mijn badjas toen ze al aanbelde. Ze zag er opnieuw strak en stralend uit. Tijdens de koffie kwam ze met allerlei onthullingen over hoe leuk ze mij al jaren vindt. Ik werd er gewoon verlegen van. Ik probeerde nog de boot af te houden met opmerkingen als: “ik wil voorlopig rust en alles op een rijtje zetten” maar dat hielp niet. Miriam begon mijn buik te strelen en toen was ik verkocht. Voordat ik het goed en wel door had bevond ik me in een situatie waarvan Bill Clinton ooit tegen een jury gezworen heeft: I did not have sex with that woman….

De ene week leef je nog met je vrouw onder een dak en een paar dagen later dwaalt de fluwelen tong van haar zus over je lijf. Het kan raar lopen in het leven.

Miriam bleef een paar uur, maar de zondagmiddag had ik voor mijzelf.
Ik was in een goed humeur en besloot om de Faab eens extra te verwennen. Het was, ondanks andersluidende voorspellingen, redelijk weer, met een bleek zonnetje. Ideaal weer om je auto te wassen. Tijdens het poetsen keek ik voor het eerst met een trotse blik naar mijn Faab. Het is best een forse auto, met een hoge daklijn. Veel auto voor weinig geld. De portieren voelen zwaar en stevig aan en vallen echt met een Mercedes-geluid dicht. Dat wekt vertrouwen, dat maakt een zeer degelijke indruk. De chemie tussen mij en de Faab begint nu echt op gang te komen.

Ik besloot om die middag weer eens een flink stuk te rijden, zomaar voor de lol.
De auto schakelt lekker soepel, hij zit goed, uitstekend zicht op de weg
Wat me blijft verbazen is dat je de motor, als hij eenmaal warm is, ook bij 140km nauwelijks hoort. De cruise control bevalt me prima, al is de plek ervan even wennen. Ik heb vandaag weer 150 km. gereden. En weer lijkt de brandstofmeter nauwelijks bewogen te hebben….

Gonnie's dubbelleven en een display-tip         (2.100 km)

We zijn nu een week verder en ik heb een heel verrassende ontdekking gedaan. Wat is er gebeurd ? Het was Evert, de advocaat, die mij op het spoor bracht.

Evert vertelde mij in een telefoongesprek over een van redenen waarom hij destijds zelf van zijn vrouw gescheiden is.
Hij was er achter gekomen dat zijn vrouw overdag op allerlei datingsites rondhing. Dat deed bij mij een belletje rinkelen. Ook Gonnie had de laatste maanden voor haar vertrek uit mijn huis vaak achter de pc gezeten. En als ik dan in de buurt kwam werd er soms een schermpje weggeklikt.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ben in de browsergeschiedenis van onze pc gedoken en Gonnie blijkt al een paar maanden member te zijn van een bekende Nederlandse datingsite. Mevrouw noemt zichzelf Sunshine1960. Hoe ze op die nickname komt is mij een raadsel, ze is namelijk bepaald niet het zonnetje in mijn leven geweest..

Het lukte me niet om op haar profiel in te loggen, daar heb je een wachtwoord voor nodig. Nu ben ik er de man niet naar om op internet een nepprofiel aan te maken, maar mijn nieuwsgierigheid won. Om toch haar profiel te kunnen raadplegen heb ik voor mijzelf ook een profiel aangemaakt. En toen vond ik haar. Sunshine1960 is al drie maanden lid. En mevrouw is “gescheiden”. Blijkt die gekkie Gonnie nog profetisch geweest te zijn ook….. Verder is Sunshine1960 naar eigen zeggen: “spontaan, soms een beetje gek en altijd in voor nieuwe dingen” Tsja.

Uit pure bozigheid besloot ik haar een poets te bakken. Ik paste mijn profiel aan aan haar smaak, dus mijn favoriete zanger werd Jan Smit, het leukste tv-programma werd de Ivo Niehe show en het beste boek aller tijden werd Alleen op de Wereld. Een willekeurige, van internet geplukte foto van een onbekende Amerikaanse acteur werd de kroon op mijn profiel. Als dat geen klik met Gonnie zou geven…..
Met dit op Gonnie toegespitste profiel heb ik haar gemaild en na 10 minuten was het al raak: we wisselen inmiddels al dagen allerlei lichtvoetige berichtjes uit. Ik zal u de details besparen maar het is een grappig ritueel aan het worden: Bojangles_4ever (dat is mijn nick) en Sunshine 1960 zijn al snel de beste mail-maatjes geworden. Ze moest eens weten…..

De Faab heb ik deze week vooral voor woonwerkverkeer gebruikt. Daar valt verder weinig over te melden. Ik zal binnenkort tanken en dan krijgt u de verbruikscijfers van mij.
Over verbruik gesproken: ik heb een handigheidje ontdekt. Normaal wordt het verbruik in liters op de 100 km. vermeld. Dus dan moet je altijd zelf even terugrekenen dat 3.8/100 hetzelfde is als 1 liter op:26.3 km.

Het blijkt dat je dat kunt aanpassen, vraag me niet hoe ik het deed, maar met het instructieboekje op mijn knieën is het me gelukt. Ik zie nu hoeveel kilometers de Faab op een liter diesel rijdt. Kijk, dat is toch weer een handigheidje van het VAG-concern…

Terwijl ik dit schrijf, komt er weer een berichtje van Sunshine1960 binnen. Ze stelt voor om elkaar binnenkort in het echt te ontmoeten. Daar moet ik eens even goed over nadenken. U hoort de volgende keer hoe het afloopt. Tot dan !

Sunshine1960 heeft een slechte avond         (2.300 km)

Ja, wat moet je daar nu mee. Een blind date met je aanstaande ex. Ik kreeg visioenen van plaksnorren en donkere brillen. Zodat Sunshine1960 me niet zou herkennen. Maar dat idee liet ik al snel varen. Ik besloot om de afspraak wel te maken om vervolgens gewoon niet op te komen dagen. Dat zal haar leren, deze overspelige dame !

We besloten af te spreken in hotel De Cantharel, da’s voor Gonnie toch al snel een uurtje rijden…. Een kopje koffie om 20.00 u ’s avonds, om nader kennis te maken. We zouden binnen op elkaar wachten, met allebei een Telegraaf onder de arm als herkenningspunt.
Ze zal de Smart wel mogen lenen van Miriam. Die moet ik trouwens nog bellen, want ze heeft mijn voicemail al een paar keer ingesproken.

Die date was gisteren en ik ben zoals gezegd niet gegaan. In plaats daarvan stuurde ik haar vannacht dit mailtje: “beste Sunshine. Toen ik vanavond binnenstapte bij De Cantharel zag ik je aan dat tafeltje zitten. De moed zonk direct in mijn schoenen. Want ik schrok van je uiterlijk en het leek wel of er barstjes in mijn kunstlenzen sprongen. Dit zou niks worden. En ik ben rechtsomkeert gegaan. Vergeef me. Prettige voortzetting van je leven en veel su6 nog met verdere dates”

Ik kreeg een verbeten berichtje terug: “Lieve Bo, dit had ik niet verwacht. Wat ben jij een l*l zeg. Ik ben helemaal stuk…” Gonnie’s profiel ging onmiddellijk daarna op zwart, ik denk dat ze even genoeg heeft van het daten.

Het toeval wil dat Gonnie me vanochtend belde. Om de scheiding door te spreken. De inboedel moet verdeeld worden en ze gaat een lijstje maken van de spullen die ze wil hebben. Ze klonk erg timide en vermoeid. Ik vroeg hoe het maar haar ging. Slecht, zei ze, ze had een heel vervelende ervaring gehad. Ze wilde niet vertellen wat.

Zoals beloofd heb ik de Faab getrakteerd op weer wat liters levenssap. Dit is nu de derde keer dat ik met haar tank en ze wou na 851 kilometer 37 liter . Dat is dus 1 op 23. De boordcomputer geeft een gemiddelde van 1:23,6 aan, dus dat klopt aardig.
iets anders: ik kwam er gisteravond achter, dat er geen lampje boven de achterbank zit. Dat is wel wat lastig als het donker is, maar toe maar. Had er bij de aanschaf niet op gelet, je gaat er eigenlijk van uit dat zoiets standaard is.

Zo, en nu ga ik eerst eens even Miriam bellen. Misschien kan zíj mij vertellen waarom Gonnie gisteren zo’n rotavond had.
En daarna ga ik een tijdje rondbrowsen op de datingsite. Zoveel vrouwen in de aanbieding daar, ik voel me dan net een schooljongen in een snoepwinkel.

Een woord van dank aan de lezers         (2.650 km)

Voordat ik de draad van het verhaal weer oppak, eerst het volgende. Uit de vele reacties hieronder en op twitter maak ik op dat u mijn review erg op prijs stelt. Ik dank u allen voor al uw hartverwarmende berichtjes. Ook uw gemiddelde lezerswaardering van 92 % maakt mij verlegen. Even voor de goede orde: stemmen kan iedereen, u hoeft daarvoor geen gebruikersaccount te hebben. Uw waardering is mijn stimulans om deze review door te zetten.

Het weekeinde is weer achter de rug, de hoogste tijd om u bij te praten over de ontwikkelingen in huize Goedbloed.
Allereerst iets over Miriam. Ze had mijn voicemail al een paar keer ingesproken en dus belde ik haar. Wat ik al verwachtte bleek te kloppen, ze wilde mij snel weer zien.
Maar ik heb de boot voorlopig afgehouden. Want ik wil echt even rust voor mijzelf. Bovendien: hoe goed ze er ook uit ziet en hoe vurig haar vaardigheden ook zijn: een langdurige relatie met de zus van je aanstaande ex, dat is me gewoon te gecompliceerd.
En minstens even belangrijk: waarom zou ik het daten met alle vrijgezelle dames in Nederland opgeven om er maar met één samen te kunnen zijn ?

Over daten gesproken: ik heb dit weekeinde echt uren achter de pc gezeten om in de snoepwinkel van Die Bekende Datingsite rond te kijken. Je kunt de dames echt op van alles selecteren: dun, dik, met kinderen, zonder kinderen, in en vrijstaand – of rijtjehuis, blond, grijs, kaal, blauwe of groene ogen etc. etc. Of en zo ja wat voor auto ze hebben, ja dat staat er dan net helaas niet bij….

Die datingsites, dat moet een hele industrie zijn. Met honderdduizenden vrouwen in de aanbieding. En iedere week komen er honderden bij. Echt ongelofelijk. En dan die foto’s ! Opvallend veel vrouwen staan met hun hond op de foto. Soms is niet goed te zien wie nu de hond is en wie de dame.

De teksten die de dames over zichzelf schrijven zijn ook heel apart. Het lijkt wel of ze die van elkaar overschrijven. Want ze zijn allemaal “heel spontaan, prettig gestoord en eigenwijs.” En ze lopen allemaal net zo makkelijk in een oude spijkerbroek als in een strakke avondjurk-met-hoge-hakken. Dat soort omschrijvingen !

Ik kreeg vierkante ogen van de datingsite en besloot maar weer eens een stuk te gaan rijden.
Ik had zaterdag met een half oog naar de begrafenis van Harry Mulisch gekeken en het leek me een aardig idee om op zondag een bezoek te brengen aan zijn graf in Amsterdam. Ik heb een paar boeken van Harry gelezen en die man wist best wel een aardig verhaal op papier te krijgen.

Dat betekende weer een lange rit in de Faab, maar het was de moeite waard.
Het motortje begint al aardig los te komen en ik heb mijn best gedaan om zo zuinig mogelijk te rijden. Op het display heb ik gemiddeld 1:25 gereden en dat is toch gewoon netjes.
Ik heb ook speciaal op de schakelindicator gelet. Voor mijn gevoel geeft deze te snel aan dat je moet doorschakelen, het toerental lijkt dan gewoon nog te laag. Maar de VAG-geleerden zullen er goed over hebben nagedacht, dus ik probeer me maar aan de opgegeven schakelmomenten te houden.

Het was erg druk op de begraafplaats. Harry’s plekje viel me eerlijk gezegd tegen. Een beetje weggemoffeld tussen een aantal andere graven. Misschien kwam het ook wel door de enorme hoeveelheid bloemen, dat geeft als snel een verstopte indruk.

Op de weg terug heb ik zitten nadenken over een goede profieltekst voor Bojangles_4ever, mijn nick op de datingsite. Ik heb namelijk besloten om maar eens een echt profiel aan te maken, met een echte foto. Om dan voor het eggie te gaan daten. En om u daar dan weer over bij te praten.

Een man, een Faab, een date.

Lijkt u dat wat ?

Wordt vervolgd.

**Joris Goedbloed wordt Goldmember....         (3.000 km)

**

Ik was dus op de terugweg van Zorgvlied. Tijdens die rit vormde zich een profieltekst voor de dating-site in mijn hoofd. Ik zou hem bij thuiskomst direct opschrijven.

Tijdens de rit luisterde ik naar de radio, de klassieke zender. Ik heb de standaard luisprekers en die klinken meer dan prima. Vooral de middentonen komen goed door, maar ook over de bassen en de hoge tonen ben ik dik tevreden.

Ik stoorde me alleen aan het feit dat het geluidsniveau te sterk reageert op het motorgeluid. Als je optrekt dan gaat het volume vanzelf te veel omhoog. Ik heb onderweg op een parkeerplaats de boekjes erbij gepakt, en je kunt dit gelukkig aanpassen. Je moet gewoon het streepje wat meer naar links zetten. Kennelijk had de dealer de automatische geluidsregeling op het maximum ingesteld.

Eenmaal thuisgekomen logde ik direct in op de dating-site en tikte de volgende profieltekst in:

“Het liefst kom ik je bij de benzinepomp tegen, in de rij bij de kassa. Of bij de supermarkt, waar ik je voor zou laten gaan bij het pakken van een winkelwagen. Maar tot nu toe gebeurt dat niet, dus daarom zoek ik je maar hier.
Wat trefwoorden over mij: boekhouder maar beslist niet saai, rijtjeswoning maar geen rijtjesgeest, rustig maar niet sloom.

Verder zijn er minstens 53 mensen in Nederland die vinden dat ik schrijver moet worden. Dat zijn er nog te weinig om van te leven, ben ik bang. Wil je hier meer over weten of heb je andere vragen: mail me maar en je krijgt altijd antwoord.”

Kort maar krachtig, dat leek me het handigst. Ik selecteer de vrouwen op deze site in eerste instantie op hun foto, en pas daarna ga ik de tekst lezen.
Ik neem aan dat de dames net zo te werk gaan, dus dan is een goede foto belangrijker.

Gelukkig heeft Gonnie vorig jaar nog een hele leuke foto van me gemaakt in Oostenrijk. Daar sta ik best wel stoer op, met wandelschoenen, een afritsbroek en een rugzakje. Dus die foto kwam bij mijn profiel te staan.
Daarna hoefde ik alleen nog maar een paar tientjes te betalen met Ideal en sindsdien ben ik voor de komende drie maanden nu officieel Goldmember van deze site.

En dat heb ik geweten: na een paar uur stond mijn mailbox al vol met 72 interesse-berichten, de zogenaamde hartjes. Mijn hart bonkte in mijn keel van spanning, maar het bleken allemaal bijstandmoeders te zijn met gemiddeld vier kinderen en van het formaatje“volslank”. Volslank, dat is in dating-kringen een eufemisme voor “veel te dik”.

Dus zo werkt dat in dating-land: wanhopige huismoeders storten zich op ieder nieuwe mannelijke member. Bij voorkeur een degelijke boekhouder. Maar ik heb natuurlijk geen behoefte om zo’n moeder van haar uitzichtloos bestaan te verlossen, dus kregen ze allemaal een “geen interesse”-bericht terug.

Je kunt beter zelf zoeken. Dat doe je aan de hand van een zoekprofiel. Ik vond belangrijk, dat mijn date slank en maximaal 45 jaar (ik ben zelf 50) is. En in de provincie Gelderland of Overijssel woont. Want ik mag dan een zuinige auto hebben, maar ik heb geen zin om honderden kilometers te rijden voor een afspraakje….

Aan mijn zoekprofiel voldeden 280 vrouwen, en na selectie op de foto bleven er daar drie van over. Ze heten op de site Miss-teria, Grietje en Marietje.
En met alle drie ben ik al dagen lang aan het mailen.

Grietje is het leukste, ze gaf me al snel haar 06 nummer.
Ik heb haar gisteren gebeld. Ze klonk heel kordaat en lief. Er was wel een soort van klik. We gaan binnenkort afspreken. En daar praat ik u later weer graag over bij. Tot dan !

Ruzie met Gonnie en zoenen met Grietje         (3.500 km)

U ziet dat ik me nogal bezig houd met daten en met deze review. Je zou daarbij bijna vergeten dat ik ook nog ’s in een scheiding lig. Zo goed en kwaad als het gaat zijn Gonnie en ik de spullen aan het verdelen.
Gonnie heeft het met haar acteerwerk voor elkaar gekregen dat ze met voorrang een huurwoning in ons dorp gaat krijgen. Ik blijf in ons koophuis wonen. Omdat we dat huis nog maar een paar jaar geleden kochten, zit er geen overwaarde op. Sterker nog: de huidige waarde is lager dan de hypotheek, dus Gonnie moet mij de helft van het verschil gaan bijbetalen. Daar had ons Gonneke niet op gerekend !
We hebben het ook over de Faab gehad, ook daarvan moet de waarde gedeeld worden. Ik stelde Gonnie voor dat ik ‘m zou houden en dat ik dus de helft van de huidige waarde met haar verreken.
De Faab is ruim twee maanden oud, dus mijn voorstel was een afschrijving van 30 %. Het is tenslotte een Skoda, zei ik. 30 % vindt ze veel te veel. Ze gilde dat zíj hem dan wel wilde hebben en dat ze míj dan de helft zou geven. Ja, echt dom is ze niet….
Wie de Faab krijgt, dat blijft dus nog even een open eindje.

Stapje voor stapje beginnen we er voor de rest met elkaar wel uit te komen. We hebben de meeste punten van Evert (mijn bevriende advocaat) al doorgesproken en op papier gezet. Evert kan dan een convenant maken, dat ondertekenen we samen en dan gaat het naar de Rechtbank. Met het vonnis kunnen we vervolgens naar het Gemeentehuis. Daar noteren ze onze scheiding bij de Burgerlijke Stand en pas dan zijn we officieel gescheiden.

Maar eerst moeten we dus nog de beslissing rond de Faab nemen. Wat moet ik doen ? Heeft u een tip ?

Allemaal ellende dus. ‘Heb je nog wat leuks te melden Joris’, hoor ik u denken. Ja natuurlijk, goed nieuws over hoe het verder ging met Grietje. Nou, dat loopt allemaal wel aardig. We hebben elkaar nog een paar keer gebeld en afgelopen woensdag was De Kennismaking. Ik had die dag vrij genomen en we hadden afgesproken om te gaan wandelen op de Veluwe.
We spraken om 11.00 u af op de parkeerplaats van Planken Wambuis. Grietje zou mij herkennen aan de witte Faab en zelf heeft ze een Slopel Corsa, ook een witte.

Ik was er als eerste, en precies om 11.00 u draaide Grietje het parkeerterrein op. Ik had een raar gevoel, alsof het allemaal te snel ging, alsof ik in een film zat. Maar ik had A gezegd, dus dan moet je niet terugdeinzen voor B. Ze stapte uit haar auto en binnen drie tellen stond ik naast haar. We keken elkaar aan en binnen twee seconden weet je dan eigenlijk al of het iets gaat worden. Ik keek in twee vrolijke bruingroene ogen met van die heerlijke pretrimpeltje er om heen. Ik was meteen verkocht.

Ook Grietje leek enthousiast want ze gaf me een zoen op de wangen en zei lachend ‘zo daar ben je dus..” We besloten om eerst een koffie verkeerd te drinken (het bleek dat we beiden de koffie het liefst als koffie verkeerd drinken…) en pas daarna te gaan wandelen.

Tijdens de koffie werd het al erg gezellig, ik stelde vragen en zij praatte honderduit. We namen nog een koffie en daarna nog een. De tijd vloog voorbij, een goed teken.

Ook tijdens de wandeling bleven we maar kletsen, voordat we het wisten hadden we de blauwe wandelroute van 6 kilometer al gerond en stonden we weer op het parkeerterrein. “Het was gezellig, laten we het gauw ’s overdoen” zei Grietje bij het afscheid. Daar was ik het mee eens en lieve lezers: WE HEBBEN AL GEZOEND !

Met een tevreden gevoel reed ik terug naar huis. Over de Faab heb ik verder dit keer niet veel te melden. Wat het verbruik betreft: nu zonder Gonnie (kijk eens naar haar foto, ze is volslank en weegt bijna net zoveel als de Faab zelf) is het verbruik aan het verbeteren. Ik zit op de display nu op een gemiddelde van 1:27. Vroeger met Gonnie was dat nog 1:23….

Zo, nu eerst even Grietje bellen…..

Een waanzinnig verlopen weekeinde…         (5.000 km)

Nou beste mensen, het sprookje lijkt al weer bijna voorbij. …

Het begon allemaal vorige week, op woensdagavond. Grietje vond het een goed idee als ik bij haar thuis zou eten. Dan zou ik gelijk haar twee zonen kunnen ontmoeten. Ze heten Mark en Donald. Mark is 18 en Donald 20. Kinderen, daar had ik eigenlijk niet zo bij stil gestaan. De andere kant van daten. Kinderen, die krijg je er gratis bij. Kinderen, die je niet zelf hebt opgevoed. Kinderen, die je misschien hélemaal niet leuk gaat vinden. Had ik daar eigenlijk wel trek in ?
Ik wou Grietje niet teleurstellen, dus natuurlijk ben ik gegaan. Met een vlotte Pall Mall spijkerbroek en een hip zwart GStar t-shirt aan.

Grietje bleek een heel leuk huis te hebben, sfeervol ingericht met veel houten meubelen. Ze had wel 10 kaarsen aangestoken en de huiskamer zag er écht gezellig uit. Uit de keuken kwamen heerlijke, veelbelovende geuren. Maar toen kwamen zij. De kinderen. Als olifanten renden ze de trap af en ploften neer op de hoekbank. Op zoek naar de afstandsbediening van de tv. Zonder mij aan te kijken of te begroeten. Ze zagen er echt vreselijk uit, u kent het wel: met van die ongeïnteresseerde vmbo-hoofden.
Donald had een petje op met een afhangend matje in zijn nek. Mark had zwart geverfd haar in een soort van mislukte hanenkam. En een zwarte, veel te wijde broek met allerlei kettingen. Chaotisch Gotic, bij wijze van spreken.
“Hallo, ik ben Joris” zei ik en ze stootten wat onverstaanbare vmbo-klanken uit, mogelijk een begroeting.

Uit arren moede ging ik Grietje maar helpen met het tafeldekken. Het eten bleek al zo goed als klaar te zijn, een heerlijke Marokkaanse couscous schotel. Of ik cola voor de jongens wilde inschenken. Ik pakte willekeurig twee glazen en schonk ze vol. Mark keek naar het glas, toen weer naar mij en opnieuw naar het glas. “Ik krijg altijd een veel groter glas” mompelde hij ontevreden. Toen zei ik, dat hij dan nu voor de broodnodige afwisseling eens een klein glas kreeg. Het was duidelijk dat dat joch geen tegenspraak gewend was, dus hij keek me heel vuil aan. De toon was gezet…
De jongens schrokten hun eten in een paar minuten naar binnen en gingen toen weer direct naar boven. Ze deden mee aan een of ander wargame, via internet.

“Zijn het geen schatten ?” vroeg Grietje aan me. Ik haalde mijn schouders op en zei dat ik er nog niet echt een oordeel over had.

Tijdens het eten vertelde Grietje honderduit over de vader van haar schatten. Die was twee jaar geleden onverwacht het huis uitgegaan. Mijnheer had opgebiecht dat hij al jaren een gezellig iets had met een dame van het werk. Ik luisterde geduldig en zei kennelijk op de juiste momenten ja en nee. Eerlijk gezegd kunnen verhalen over exen me niet echt vreselijk boeien.

Tijdens de koffie kwam er toevallig een vriendin van Grietje langs. Hoewel, toevallig ? Ik had sterk het gevoel dat het in scène was gezet en dat Gertie, want zo heet de vriendin, opgetrommeld was om me te keuren.

Hoe dat ook zij, Gertie was al snel weer vertrokken en toen zaten Grietje en ik op de bank. Ze wilde me wat onhandig zoenen, maar eerst wilde ik haar vertellen over De Verrassing.

Ik vertelde haar dat we door vrienden van mij waren uitgenodigd om aankomend weekeinde te komen logeren in hun mooi huis in het Sauerland, in de buurt van Winterberg. Speciaal voor gasten hebben John en Gerda, want zo heten ze, in hun huis een appartement ingericht. John en Gerda zijn heel lieve en gastvrije mensen. Toen ik ze aan de lijn had en vertelde over mijn nieuwe date kwamen ze meteen met dit aanbod.

Grietje was direct enthousiast. Ze moest wel wat afspraken verzetten maar ging graag mee. Ze wilde me knuffelen maar toen denderde er een zoon de trap af. Het was Mark. Hij moest naar het station en het regende een beetje. Of Ma hem even met de Opel wilde brengen. Grietje wierp tegen dat ze bezoek had en dat hij maar met een jas aan op de fiets moest kruipen. Dat was kennelijk het moment waarop Mark gewacht had. Het moment waarop hij kon laten zien wie de baas in huis was. Hij begon zijn moeder op een vreselijke manier uit te schelden. Dat ze nooit wat voor hem over had. Dat ze alleen maar aan zichzelf dacht. En dat ze een ongelofelijke trut was.
Ondertussen bedacht ik dat de vader wel wat méér redenen gehad heeft om een paar jaar geleden hier de deur voorgoed achter zich dicht te trekken.
Natuurlijk ging ik me er mee bemoeien en zei dat het onbeschoft was dat hij zijn moeder zo aansprak. Toen keek-ie me aan met zijn vuile bek en siste me toe dat ik zijn vader niet was, me nergens mee moest bemoeien en vooral mijn kop moest houden.
“Is dat zo”, antwoordde ik en toen vertrok hij. Hij smeet enorm met de deuren, het stucwerk viel op het laminaat. Ik keek naar het deurkozijn en het kapotte stucwerk er omheen en vermoedde dat het al vaker was gebeurd. “Let maar niet op hem, hij meent het niet zo, dat doet hij wel vaker” vergoelijkte Grietje. Ik voelde me erg ongemakkelijk bij en wilde naar huis toe.

Bij de deur zoenden we nog wat onwennig en we spraken af dat ik haar vrijdagochtend vroeg op zou halen. Voor ons reisje naar Winterberg.

Ik reed terug naar huis, door het dorp van Grietje. Er is weinig asfalt in dit dorp, vrijwel overal liggen er klinkers op de weg. Eigenlijk voor het eerst viel me op, dat het onderstel van de Faab op dit soort wegen wat stoterig is: de oneffenheden in de weg worden meer doorgegeven dan me lief is. Nou ja, niet teveel over klinkers rijden, denk ik dan maar.

Overmorgen al naar Duitsland. Zou ik dan eigenlijk geen winterbandjes onder de Faab moeten leggen ?
Ik rijd al meer dan 30 jaar door wind, sneeuw en regen, zonder winterbanden. Ze zullen best hun nut hebben, maar ik vind het toch vooral een hype.
Gelukkig ligt het huis van John en Gerda vlak bij de doorgaande weg, dus ik was niet bang om daar in de sneeuw in de problemen te komen. Nu schijn je in Duitsland bij winterse omstandigheden op winterbanden te moeten rijden, maar zo’n vaart zal het niet lopen. Kortom, ik besloot de gok te nemen en op de zomersloffen te blijven rijden.

Ik haalde Grietje ’s ochtends vroeg op. Ze stond keurig op tijd klaar, met een grote weekendtas en –los in haar handen- een paar wollige snowboots. Ze was op alles voorbereid.

De reis verliep voorspoedig, de Faab deed het geweldig en bij een vaartje van 120 km/u nam hij genoegen met een gemiddelde 1:22 diesel. We worden steeds dikkere vrienden en het is vooral de degelijkheid van de auto die me iedere keer op valt.
Evert (weet u nog, de advocaat met zijn grapjes over de Skoda Labia) had nog een andere grap gemaakt:
Skoda zou een afkorting zijn voor Steeds Knutselen Onder De Auto. Maar daar klopt echt helemaal niets van. Ik heb met de auto nog geen enkele storing gehad, of het moet die ene keer geweest zijn dat ik ten onrechte een waarschuwingslampje kreeg dat er ergens een lampje stuk was. Ik ben toen een paar keer rond de Faab gelopen, maar kon werkelijk geen falend lampje ontdekken. Het waarschuwingslampje ging kort daarna vanzelf weer uit.

Om 11.00 uur al dronken we koffie in Meschede. Daarna was het nog maar een kwartiertje rijden naar het huis van John en Gerda in Bödefeld. Er lag al een aardig laagje sneeuw onderweg, een centimeter of 15 en we kregen een echt wintersportgevoel. Ik vond ons logeeradres moeiteloos. Toen we de oprit opdraaiden, kwamen John en Gerda ons al direct begroeten. John gaf me een compliment over Grietje én over de Faab, die volgens hem een mooie schutkleur in de sneeuw had.

Gerda liet ons onze kamer zien, een prachtige kamer op de eerst verdieping met een groot balkon en uitzicht op de besneeuwde heuvels rondom Bödefeld. Gerda stelde voor dat we na een paar minuutjes zouden lunchen beneden.
Een beetje onwennig pakten we onze spullen uit, zo had ik bijvoorbeeld geen idee aan welke kant van het bed Grietje wilde slapen. De meeste vrouwen slapen het liefst aan de linkerkant van het bed en Grietje bleek hierop geen uitzondering te zijn. Het bed was extra large en stond uitnodigend midden in de kamer. Ik werd even wat nerveus. We kenden elkaar pas heel kort en om dan zo snel samen het bed in te duiken…

John en Gerda hadden een heerlijke lunch klaargemaakt, vers gebakken brood met lekkere Duitse worst en een verrukkelijk kaasomelet.

Na het eten gingen we zijn vieren in de Landrover Vogue van John naar Winterberg om naar de pistes te kijken.

Wat is dat een geweldige auto zeg die Landrover. Vierwielaandrijving en een zescilinder dieselmotor. Maar goed, wel een heel andere prijsklasse dan mijn budgetfaab…

Het was een drukte van jewelste rond Winterberg, maar wel op een prettige en relaxte manier.
We zaten uren op een terrasje in de zon en genoten van het uitzicht op de pistes vol vrolijke en bontgeklede skieërs. Grietje deed volop mee aan de conversatie en het leek alsof ze mij en onze gastheer en gastdame al jaren kende.

Na het terras maakten we nog een lange boswandeling en het werd al donker toen we terug in Bödefeld waren.
Ik had vooraf al met John afgesproken dat we de eerste avond met zijn allen in een restaurant zouden eten en dat ik zou tracteren.

Op loopafstand van ons logeeradres, recht tegenover de Pfarrkirche bevindt zich het restaurant “In der gewürtzen Fürtze”
Daar hebben we een lekker wild-diner gegeten, overvloedig weggespoeld met rode Frankenwijn uit Zuid Duitsland. Grietje zat naast me en wreef onder tafel veelbelovend met haar knie langs mijn been. Met iedere slok die ze nam twinkelden haar ogen feller. Ze genoot duidelijk en was het gedoe rond Mark, één van haar schatten, kennelijk al weer helemaal vergeten.

Het was al na tien uur dat we klaar waren met het diner en door de sneeuw terug liepen naar huis. Bödefeld is een gezellig dorpje met veel vakwerkhuizen en overal op straat brandt al de eindejaarsverlichting. Grietje liep te zingen. Ze had me een arm gegeven en drukte zich stevig tegen me aan. Ik had me in tijden niet zo op mijn gemak gevoeld. De avond deed me sterk denken aan het onbezorgde sfeertje in de videoclip van “Last Christmas” van Wham. U kent het vast wel.
En toen, toen ging de gsm van Grietje. Ze nam lachend op maar na een paar seconden zakte haar mond open en kwamen er tranen in haar opengesperde ogen. “Nee, dat kan niet waar zijn” stamelde ze en luisterde verder. Het was duidelijk dat ze slecht nieuws te horen kreeg.

De feeststemming was direct bedorven en John, Gerda en ik stonden met kloppend hart te wachten om te horen wat er aan de hand was.

Na een paar minuten was het gesprek afgelopen en stond Grietje te huilen.
Met horten en stoten vertelde dat haar buurvrouw gebeld had. Mark en Donald hadden de hele dag tegen elkaar lopen schreeuwen, zo hard dat de buren het konden horen. En om acht uur ’s avonds was het misgegaan. Donald was naar buiten gerend, hard om hulp roepend. Mark had hem achtervolgd met een honkbalknuppel en hem een paar keer heel hard geslagen. Zo hadden ze een tijd voor het huis staan vechten, todat de politie kwam. Mark was aangehouden en zat nu vast op het buro. Hij kon daar alleen door zijn ouders worden opgehaald.
En Donald zat onder de bloeduitstortingen, maar voor de rest vielen de wonden gelukkig mee. Hij was door de politie naar de EHBO gebracht.

Grietje bleef onbedaarlijk huilen. Ik sloeg mijn arm om haar heen en wist al voordat ze het had uitgesproken wat ze me ging vragen. Ze wou terug naar huis, terug naar haar schatten en het liefst meteen.

Nu had ik behoorlijk wat gedronken dus dat was een lastige. John stelde voor dat we samen een tijdje zouden gaan hardrennen, dan zou de alcohol snel verbranden. Ondertussen zouden Grietje en Gerda de Faab weer inladen en dan konden we over een uurtje weer terug.

John en ik renden ruim een half uur rond Bödefeld, maar ik kon er niet van genieten. Ik baalde als een stekker en vervloekte voortdurend die vuile k*tkinderen van Grietje. De sportieve inspanningen leken overigens wel te werken, ik voelde me na afloop vreemd genoeg heel scherp en fit.

En zo, lieve lezers, kon het gebeuren dat we even voor middernacht weer terug reden naar Nederland. Dat was wel even wat anders dan een eerste nacht samen in een kingsize-bed in Bödefeld.

Ik deed mijn best om Grietje wat te troosten maar gaf de pogingen snel op. Ik had er zo gruwelijk de pest in en kon het niet laten: ik vroeg of ze haar kinderen nog steeds “zulke schatten” vond….

Op de terugreis zeiden we weinig tegen elkaar. Ik deed even helemaal geen moeite meer om zuinig met de Faab te rijden. Ik joeg hem met een vaart van 150/160 kilometer per uur over de Duitse snelwegen en ook in Nederland hield ik het gas er flink op.

De Faab hield zich overigens uitstekend onder deze hoge snelheden. Ik had voortdurend het gevoel dat hij nog veel sneller kon en ook in de bochten lag hij echt als een blok op de snelweg. Dat is dan weer een voordeel van een stug onderstel bedacht ik me door mijn boosheid heen.

Om vier uur ’s nachts zette ik Grietje voor haar deur af en laadde ik haar bagage uit. Ik had haar al aangegeven dat ze niet van me kon verwachten dat ik met haar mee naar het politieburo zou gaan. Ze stond er wat mij betreft even alleen voor.

Ik gaf haar een dikke zoen, wenste haar veel sterkte en reed toen naar mijn huis. Daar nam ik om half vijf
’s nachts nog een paar borrels en dook toen mijn bed in. Alleen.

Dat alles was gisterochtend vroeg. Vandaag heb ik dit stuk geschreven en op de site gezet. Ik heb met opzet niet met Grietje gebeld, daar heb ik even totaal geen behoefte aan. Als ze me wil spreken, dan moet zij mij maar bellen.

Ben benieuwd hoe dit verder gaat lopen. U ook ?

Grietje houdt het voor gezien.         (5.200 km)

Zo aan de recente reacties onder mijn review te zien, zijn jullie erg nieuwsgierig of Grietje nog gebeld heeft. Nou en of: maandagochtend vroeg was het zover.

Ze deed me de aanleiding voor de ruzie tussen haar twee schatten uit de doeken. Ze doen al maanden via internet mee aan een wargame. En Donald had op slinkse wijze de credits van Mark gestolen. Door zijn wachtwoord te misbruiken of zo. Grietje vertelde het op een vergoelijkende toon, alsof ze er wel begrip voor had. Ze heeft het duidelijk heel moeilijk in haar rol als alleenstaande moeder van twee (post)puberale zonen.

De aanleiding voor de ruzie interesseerde me niet. Er is geen enkel geldig excuus om met een honkbalknuppel je broer te lijf te gaan, zei ik.

Hoe het nu verder moest tussen ons, vroeg ze. Ik gaf aan dat ik Mark nooit meer wilde zien en dat hij wat mij betreft in aanmerking komt voor een postnatale abortus. Toen werd Grietje heel boos en zei ze dat het voorbij is tussen ons. En met die woorden beëindigde ze het gesprek én onze prille relatie.

Jullie mogen best weten dat ik daar maandag heel verdrietig over was. Maar inmiddels gaat het wel weer wat beter met me en ben ik blij dat de kennismaking met Grietjes zonen niet pas over een paar maanden plaatsvond. Want dan was een breuk veel moeilijker geweest, denk ik zo.

Als ik nu terugkijk dan ben ik veel te snel met daten begonnen. Dat is ook wat Joke, van het werk, tegen me zei. Je moet pas gaan daten als je gescheiden bent en je vorige relatie helemaal verwerkt hebt. Joke kan het weten, want die is twee jaar gelden gescheiden en heeft daarna van alles meegemaakt. Maar da’s een heel ander verhaal, bij de les blijven Joris !

Ik heb deze week een drukke week. Gonnie komt langs voor de laatste puntjes op de “i” bij het verdelen van de spullen. Ze heeft al een paar keer aangegeven dat ze toch wel erg graag de Faab wil overnemen.
En morgen al heb ik een gesprek met de directeur en de hrm-afdeling van mijn werk. Zoals eerder gemeld ben ik boekhouder. Ik werk voor een regionaal accountantskantoor. Dat kantoor maakt deel uit van een keten. En die keten is twee maanden geleden overgenomen door een Amerikaans bedrijf, DFIA een afkorting voor Double Fork International Accountancy.

Het wordt een belangrijk gesprek. Ik ga proberen mijn kop goed leeg te krijgen. Duimen jullie voor me ?

Alles valt op zijn plek…         (5.400 km)

Lieve lezers, we pakken de draad weer op. Vanochtend had ik mijn gesprek met mijn werkgever. En dat gesprek verliep reuze goed !
Ik was op alles voorbereid. Dat ik bijvoorbeeld op mijn eigen baan moest gaan solliciteren. Dat gebeurt wel vaker bij fusies, toch ? Maar meteen na binnenkomst stelde mijn directeur me al gerust. Het ging helemaal goed komen met me, zei hij.

Er viel een last van mijn schouders. De hrm-medewerker vertelde over de plannen voor de komende jaren. Veel handmatig boekhoudwerk, ook het mijne, gaat verdwijnen. De klant gaat zelf meer gegevens aan de bron invoeren en dan doet de software de rest. Vergelijk het maar met telebankieren, voegde de directeur er aan toe.

Het accent van ons werk zal veel meer gaan liggen op het adviseren van de klant. Zo kunnen wij vanuit onze knowhow bijvoorbeeld de klant helpen met zijn businessplannen en begrotingen. En in dat plaatje pas ik goed, vertelde ze mij. Ik kan immers op een prettige manier met de klanten omgaan. En dat ik een helder verhaal op papier weet te krijgen, dat was ze ook al opgevallen.

Om een lang verhaal kort te maken: per 01-01-2011 is uw Joris Goedbloed bevorderd tot executive key-account manager NO-Nederland ! Een lange naam, dat worden kleine lettertjes op de visitekaartjes, dacht ik direct.

En zo lijkt ook de vraag wie de Faab krijgt zich vanzelf op te lossen. Bij een buitendienstfunctie bij DFIA past namelijk een representatieve lease-auto. De Faab kan dus naar Gonnie.

Mijn werkgever vroeg me of ik er bezwaar tegen heb om nog een klein jaartje in een tijdelijk stilstaande lease-auto te rijden. Een dikke Mazda 6 Executive 2.0 CTDI Sedan met alle opties. Die was van de onlangs ontslagen directeur van een ander regiokantoor geweest. Mijn voordeel zou zijn, dat ik dan voorlopig een paar klassen hoger mag rijden dan bij mijn functie hoort. Bovendien is de auto per direct beschikbaar. Ik hoefde er niet lang over na te denken, zei ik. Op één voorwaarde, dat de Mazda niet wit is.

Mijn directeur keek in het dossier en sprak het verlossende woord: “de Mazda is silver metallic”.

Afscheid van de Faab betekent ook afscheid van deze review. En belangrijker nog: ook afscheid van u, mijn trouwe lezers.
Uw warme belangstelling voor mijn review heeft me overrompeld. U bent zes weken lang getuige geweest van een roerige periode in mijn leven. We hebben als het ware samen gelachen en samen gehuild. Uw waardering voor mijn verhaal is ook een hele steun en afleiding voor me geweest. Zonder u had ik er vrijwel alleen voor gestaan. Dank daarvoor, driemaal dank.

Misschien kom ik hier nog terug met een review over de Mazda. Daar ga ik eens rustig over nadenken. En als ik hier terug keer, dan gaan we het niet alleen over die Mazda hebben. En passant praat ik u dan natuurlijk weer graag bij over het roerig bestaan van Joris Goedbloed.

Het ga u allen goed !