De zwarte verschijning waar ik op een licht besneeuwde vrijdag namiddag over mag beschikken is de RS Cup versie. Of ik daar de rest van de week nog mee kan leven? Geen vezel in m’n lijf die hier aan twijfelt. Als hot hatch fanaat in hart en nieren heb je af en toe nood aan iets anders dan de ecologische modellen of SUV’s. Ook de alom aanvaarde automatische versnellingsbakken werken op de lange duur meer op je zenuwen en hebben rampzalige gevolgen voor je gemoedsrust als die bak weer niet wilt luisteren naar de input van de rijder. Een goeie oude hot hatch die het technische kunnen boven comfort en alledaags gebruik stelt en zelfs niet vies is van een dagje circuit. Ook al laat het weer en een aantal andere factoren dat laatste niet toe, plezier lijkt me die week best verzekerd.
Sneeuw dus, in geen tien jaar is er een sneeuwvlokje die naam waardig te zien in ons land en net nu zitten we er midden in. Om het geheel nog wat zuurder te maken hebben we net een ardennen weekend gepland, van het hol van de leeuw gesproken. De nodige zelfcontrole zal vereist zijn al blijkt reeds na een paar minuten dat de RS best te doen valt en in het gewone verkeer helemaal niet de provocerende wildebras is die z’n naam probeert op te spelden. De tweeliter turbo motor laat zelfs het rijden op koppel toe en de ophanging is niet onnoemelijk hard. Dat vroege enthousiasme slaat al snel om in lichte verveling wanneer we op weg naar de ardennen de eerste file tegenkomen. Maar ook hier geen irritante nevenwerkingen van de sportiviteit.
Met de zware koppeling van de Clio RS nog in gedachten vreesde ik voor een kwelling, onterecht zo bleek. Relatief fris kom ik de file door en ook de volgende 100km kunnen me er niet onder krijgen. De lange afstand op zich was wel genoeg om ervoor te zorgen dat die eerdere gebrandheid om de RS eens écht aan de tand te voelen opgeborgen wordt tot de volgende ochtend.
Verrassend genoeg zijn veel van onze Waalse landgenoten ontzien door de winterse toestanden. Met een frisse geest en een droge dag voor de boeg komt dat enthousiasme de kop weer opsteken. Met slechts één verplicht nummer die voormiddag voor de foto's blijft er nog heel wat tijd over om de lokale wegen te gaan verkennen met de RS. Na de eerste paar kilometers is de motor mooi op temperatuur en kan ik voor het eerste proeven van het volle vermogen. Een enorme krachtontplooiing neemt plaats al zorgt het sperdifferentieel voor de nodige beheersbaarheid van die 250 pk richting voorwielen. Vergezeld door een even krachtige soundtrack die een mix lijkt van het mooie technische geluid van een zware atmosferische motor en het agressieve geluid van de turbo gaat het richting 6.500 rpm. Dan weerklinkt een scherpe biep, die me met aandrang verzoekt op te schakelen en opnieuw het hele spectrum aan geluiden af te gaan. Een Porsche flat six heeft misschien meer body en een Ferrari- of Lamborghini-motor aanzienlijk meer wow-factor, qua beleving scoort de Renault voor mij niet slecht.
Dit alles gebeurt nog voor we de eerste bochten aansnijden en net daar zou deze Cup z’n troeven moeten uitspelen. Goed genesteld in de Recaro-kuipjes begin ik aan een schitterend schouwspel. Het chassis laat duidelijk zien dat het meer aankan dan wat ik het hier voorschotel maar toch voel ik me niet onvoldaan. Het zorgt eerder voor een geruststellend gevoel waarbij je kan genieten van de ervaring zonder bange momenten die sommige andere wagens wel eens durven veroorzaken.
Dankzij de dikke 340 Nm koppel kan je simpelweg in derde versnelling blijven en de Mégane door de bochten trekken. Eens gewend aan de Mégane in al z’n aspecten was het tijd om de lat wat hoger te leggen en dit met verrassend gemak. Het lijkt wel alsof de mannen van Renault Sport de RS zo hebben ontworpen dat hoe dichter je bij de limiet komt hoe beter het chassis tot z’n recht komt en hoe meer je er als rijder kan uithalen. De precisie en de feedback die je daarbij van de voorwielen krijgt heb ik al een tijdje moeten missen. In het dagelijks verkeer vreesde ik even voor een te licht stuurgevoel maar eens op snelheid is het goed gebalanceerd.
Bertrand Baguette zal waarschijnlijk veel meer uit deze RS halen dan wat ik als gewone sterveling ooit zal kunnen, toch kreeg ik zo een gevoel van voldoening en prestatie dat die dag niet meer stuk kon. Het feit dat ik na een klein uurtje sturen nog fit richting boulanger kan gaan en m’n lunch ‘en francais’ kan bestellen toont nog maar eens de degelijkheid van dit chassis aan. Ik had wat moeite om te begrijpen wat Renault Sport uit je alledaagse Mégane Coupé heeft gehaald om dit resultaat neer te zetten. Het lijken twee compleet verschillende wagens.
Wanneer na de lunch de rust is weergekeerd in de Mégane cockpit heb ik de tijd om de rest van de wagen wat meer aandacht te schenken. Wat me meteen opvalt is de analoge snelheidsmeter die het digitale exemplaar vervangt. De gele toerenteller en stiksels zijn een subtiele verwijzing naar de sportieve inborst die ik best kan smaken. In tegenstelling tot de Clio kan ik het gevoel van de standaard modellen snel van me afschudden,al zullen de Recaro’s daar wel voor iets tussen zitten. De kostprijs van € 2.200 lijkt me aanvaardbaar gezien de goede ondersteuning en reputatie van deze kuipjes.
Een week later moet ik met pijn in het hart de Mégane opnieuw inleveren maar toch neem ik nog even de tijd om het uiterlijk in me op te nemen. Velen vonden de volledig zwarte vormgeving met zwarte 18 duims velgen geen geslaagde combinatie, zij zagen de felgele of groene kleuren veel liever. Persoonlijk vind ik die zwarte look een perfecte aanvulling aan de laagvlieger styling die Renault Sport aan de Mégane Coupé gegeven heeft. De grijs gekleurde bumperinleg en vleugel (zónder led's voor de cup-versie) in de radiator opening accentueren de juiste lijnen terwijl de grote centrale uitlaat en brede wielbogen duidelijk maken dat deze Mégane heel wat in z’n mars heeft.
Als autojournalist annex enthousiast ben je moreel verplicht om te zeggen dat je zonder noemenswaardige problemen met vier personen plaats kan nemen in deze hot hatch en dat zelfs de koffer nog een aanzienlijk formaat heeft. Tenminste als je de bagage over de hoge drempel gehesen krijgt. Maar stiekem maakt het me allemaal niets uit, de beste week sinds een heel lange tijd loopt op z’n laatste benen en zal nog lang bij me blijven hangen. Want ondanks de hogere vermogens van bijvoorbeeld een Jaguar XK R blijft er toch steeds een gevoel van afstandelijkheid terwijl ik me één voelde met de Mégane, alsof alles kon en niets teveel gevraagd was.
Bij deze voegen we er ook nog een wallpaper aan toe:
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen