Proefkonijn van dienst is Terry, de vrouwelijke evenknie van redacteur Yves en een bekend gezicht bij iedereen die al deel heeft genomen aan ons jaarlijks karting-evenement. Ze stond alvast te popelen om uitgebreid rond te mogen toeren met onze geliefde Swift Sport. Haar bevindingen goten we in tien vragen en antwoorden. Genoeg gepalaverd, tijd om Terry aan het woord te laten!
Een Opel Corsa D 1.2 benzine. Geen racemachine alvast.
50 centimeter boven de grond, dat is het laagste dat je in de kleine hothatch kan gaan zitten. Heel grote mensen scheren dus dikwijls vlak tegen de dakhemel, en zelfs kleineren krijgen er een SUV-gevoel in.
De actieradius weergave in de boordcomputer (die trouwens goed verstopt valt te besturen met een klein knopje achter het stuur) kan alleen maar rekenen in stappen van 5 kilometer. Een gekke Japanse kronkel?
De sfeer is zonnig, op de zondag van wat we de Druivenrit mogen noemen. Even met de spons over de Swift Sport en we kunnen koers zetten richting Brussel. Geen gedoe met lijstjes, inschrijvingen en barbecues deze keer, deze rondrit gaat puur om het rijden. Of dat goed lukt in de regio rond Brussel, kan je je op voorhand wel afvragen.
Laat ons beginnen met het begin; waarom een Suzuki Swift Sport? Wel, het antwoord daarop is logischer dan frietjes op vrijdag. Het klein Japannertje schreeuwt namelijk gewoon rijplezier uit en is misschien nog een grotere Autofan dan wijzelf. Er hangt gewoonweg iets plezant rond de Swift Sport. Want waar alle andere Hot Hatches volwassen worden en strijden om de snelste rondetijden blijft de Sport in zijn pubertijd hangen waar onderbroekenlol de plak zwaait. Hebben we al gezegd dat 'ie plezant is?
Eén snedige etappe langs de binnenwegen in de omgeving van Rumst en we moesten de sleutels van onze Swift Sport duurtester terug afgeven. Nee, niet omdat Suzuki kwaad was door ons baldadig rijgedrag (integendeel), wel omdat onze eerste rit met de Swift Intersticker als eindbestemming had, een bedrijf dat zich onder andere specialiseert in Car Wrapping. De reden van dat bezoek? Spreekt voor zich natuurlijk. Want het grijze standaardkleurtje van de Suzuki zou voor enkele maanden geen zonlicht meer te zien krijgen.
Dat er veel onenigheid is over de C4 Cactus. Althans, dat besluiten we uit jullie reacties van de voorgaande delen over de gekke Fransoos. Sommigen zijn fan van zijn gewaagd design, anderen vinden die lijnen net afgrijselijk. Wij houden het alvast ergens in het midden. Schoonheidsverkiezingen gaat de Cactus nooit winnen, maar je moet de jongens van Citroën credit geven om zoiets apart op de markt te zetten. Zeker nu ze meer dan ooit in de budgethoek van de autosector worden geforceerd.
Mijn eerste kennismaking met de Cactus. Nu ja, ik was hem al een paar keer tegengekomen op autosalons. Maar van zo dichtbij, dat was nieuw. We vertrekken meteen richting Xhoffraix voor een - verlengd - weekendje Ardennen. Een goede afstand om al een beeld te schetsen van het comfort. Zoals het een Citroën betaamt kan je hier weinig slechts over zeggen. De zetels zijn eerder kleine sofaatjes. Je zit zeer zacht, ruim maar toch met voldoende zijdelingse steun.
Het verslag van collega Yannick zijn avonturen met de Cactus krijg je later nog. Daarvoor is het internet in de Zwitserse bergen te zwak en de sneeuw te diep om te typen. Wel liet hij ons deze twee foto's na met bijhorende tekst:
Met de herfst in volle galop is het tijd voor een nieuw hoofdstuk in het AF-verhaal. De bomen mogen dan wel hun bladeren verliezen, onze AF-garage heeft nog nooit zo vol gestaan. Dat komt mede omdat er steevast een plaats is ingepalmd door een langeduurtester. Jups, dat las je goed. Na jarenlang nieuws en rijtesten te brengen, achten we nu de tijd rijp voor een eerste duurtester. Een logische evolutie, want na wekenlang met een wagen rond te toeren valt er nu eenmaal gemakkelijker een conclusie te vormen.
