Column YW: Creativiteit is dood

Wat is creativiteit? Is het een stuk tekst schrijven? Is het een mooie combinatie van kleuren op een doek? Is het een gelimiteerde oplage maken van de BMW M3 in het matgrijs? Misschien is het wel de manier waarop honden hun gevoeg doen... Je kan naar duizenden lezingen gaan over creativiteit en thuiskomen met niets dan holle woorden van eindeloos gelal. Gelal afkomstig van mensen uit de sector die hoog worden aangesproken en die op een denkbeeldige sokkel zijn gezet. Mensen die, zoals alle Bifidus yoghurt etende personen, ‘s ochtends naar het toilet gaan. Door puur geluk zijn zij ooit ontdekt en worden ze vanaf de ontdekking aangesproken met “mijnheer” of “professor” in plaats van de Jeff of de vettige rosse.

Ik bezit gelukkig niet over titels. Laat staan een sokkel. Ik beschik dan weer wel over veel bijnamen, daar heeft mijn uiterlijk wel voor gezorgd. En omdat mensen nu eenmaal schaapachtige wezens zijn waag ik me ook eens aan het wondere woord “creativiteit”. Creativiteit is niets meer dan de nood om gevoelens uit te drukken. Een stukje brein dat schreeuwt om vrijspel. Net zoals ik deze tekst schrijf. Ik zou dit niet moeten doen. Ik bevind me onder een paraplu verdoken van een hemelse schijnende zon waar de gemiddelde lichtexpert jaloers op zou zijn. Mensen verklaren me gek als ze me zien zitten, zwoegend en tikkende op mijn laptop, in plaats van languit te gaan liggen in een loungestoel. Maar toch trekt iets me aan om dit te schrijven, -mijn maandelijks afspraak met Autofans buiten beschouwing gelaten natuurlijk- om dit mee te delen met jullie.

Elke mens heeft zo zijn vorm van creativiteit. Zo ken ik mensen die ongelooflijk mooie foto’s maken, maar hun eten kwakken op een bord alsof er een kleine oorlog heeft plaatsgevonden. Ik ken mensen die ongelooflijk sterk zijn in muziek, maar geen bal kennen van kunst. En nu ik er over nadenk... meer mensen ken ik niet.

Zo gaat het bij de meeste. Iedereen heeft zo’n sterk punt. Dat “iets” waar je van denkt “Verdomme, dat wil ik ook kunnen/ hebben.” Behalve Christian Bale, die man heeft alles.

Het is een gevoel dat altijd sterker zal zijn dan materialisme. Ik kan morgen een gigantisch huis kopen en afbetalen voor de rest van mijn leven. Creativiteit daarentegen, dat kan je niet kopen. Alleszins niet geestelijk, want tegenwoordig zijn er meer “reclamebedrijven” dan dat er hondenuitwerpselen op straat liggen.

Iemand trouwens laatst nog gewandeld op straat? Wat is er gebeurd? Terwijl vroeger de hond zijn gevoeg nog stiekem in het park moest doen, wordt het tegenwoordig open en bloot over straat gesmeerd. Laatst kuierde ik door de straten van Antwerpen en zag ik een welgemikte smeuïge bruine massa op de staander van een werfbord. Ofwel hebben we het hier over een hond met een gevoel voor humor, ofwel over een man met een duidelijke haat tegen de werken in zijn straat. Afgaande op de vorm van de substantie, moet ik -met lichte afkeer, doch een glimlach op mijn gezicht- melden dat de tweede denkpiste plausibeler lijkt dan de eerste. Genoeg kakhumor, terug naar de reclamebedrijven.

Reclamebureaus zijn niet creatief, net zoals Clouseau evenmin een muziekgroep is of een Volkswagen Golf een esthetisch meesterwerk is. Het zijn alle drie een massaproduct ten behoeve van de maatschappij. Als de massa blauw eist en je biedt blauw, dan ben je niets creatief aan het verwezenlijken. Je bent gewoon de “schaap volgt schaap” cultuur aan het verhemelen. Als je daarna nog eens een Golf Bluemotion op de markt brengt. Dan is de hoop ver zoek.

Echte creatievellingen zijn de mensen die nooit ontdekt worden. Mensen die uren zwoegen om iets te creëren waar de afschuw vanaf druipt. Mensen die iets verwezenlijken waar de gewone mens van gruwt. Iets zo apart dat de maatschappij het eerst niet aanvaard. Als we op automotive vlak kijken –het blijft hier een autowebsite- dan springen de BMW X6, de Nissan Juke en de Ford Scorpio me te geest. Wagens die door meer mensen worden verafschuwd dan vergoddelijkt. Maar anti-schapen die de wagens favoriseren weten heel goed waarom ze dit doen. Niet om dwars te liggen, of om zich te verzetten tegen het “maatschappelijk aanvaard gedrag” maar omdat ze weten dat het stuk voor stuk heerlijke wagens zijn.

In the meantime at the batcave, oftewel de andere kant van het spectrum, vinden we de “out of the box” creatievellingen. Deze zichzelf genaamde creatievellingen denken vooral aan hoe ze de schapen kunnen voeden met gras dat groener is dan dat van hun buurman. Het gras blijft wel gras, waar dat de Scorpion en de X6 eerder met pure redbull doorweekte broden zijn. Geef dat maar eens aan een schaap. Een voorbeeld van “groener gras” creativiteit is bijvoorbeeld de Polo Blue GT. Zeer gewaagd...

Toch is er nog hoop! In al het gezwoeg en labeur aan een nieuwe machine waar de mensen van gaan lopen zijn er toch altijd enkelingen die op een sombere donderdagavond ontdekt worden en de geschiedenis ingaan tot een -op een sokkel verheven- figuur te midden van een stadscentrum. De eerlijkheid gebied wel te zeggen dat niemand meer stilstaat bij sokkels in het midden van een centrum. We hebben het allemaal te druk met het ontwijken van hondenuitwerpselen op straat.

Allemaal hoofd naar benden, MARS!

__|_
En wie zich afvraagt waarvoor de "YW" staat in de titel, deze column werd geschreven door de vaste stalker van Autofans: Yves Wouters. Let op, dit is een column en dus een meningsuiting van de betreffende schrijver. Wij bij Autofans.be distantiëren ons van zijn uitspraken.
__|_