Rijtest: Abarth 500c

De Abarth 500c is een auto die persoonlijkheid uitstraalt en weinig mensen onberoerd laat.  Een groot deel van zijn aantrekkingskracht vloeit uiteraard voort uit zijn typerende uiterlijk. Het bolle koetswerk werd opgesmukt met allerlei uitdagende details. Zo zijn er talrijke Abarth-logo's te vinden op de speciale 17' velgen, de zijschorten en in het interieur. Achteraan vinden we een diffusor die hem een agressievere look geeft. Al deze elementen in combinatie met de sportieve tweekleurige lak laten er geen twijfel over bestaan dat dit geen gewone Fiat 500c is. Zelfs wanneer hij stilstaat lijkt het alsof hij zin heeft om zo snel mogelijk vooruit te sprinten.

Een Abarth moet er niet alleen sportief uitzien, hij moet ook presteren. Hij wordt aangedreven door een viercilinder met zestien kleppen van 1.368 cc die wordt aangeblazen door een IHI RHF3-P-turbo met vaste geometrie. Dit gretige motortje levert 140 pk en 206 nm koppel wat hem van 0 naar 100km/u katapulteert in 8,1 seconden. De topsnelheid bedraagt 205 km/u maar de Abarth 500c houdt meer van korte sprintjes dan van lange ritten over de snelweg. Hij is strak afgeveerd waardoor hij erg vlak door de bocht gaat, maar waardoor hij op slecht wegdek wel aan comfort moet inboeten. De Abarth 500c beschikt over het TTC (Torque Transfer Control) systeem dat het binnenste wiel kan afremmen om sneller door de bocht te kunnen gaan. Al deze elementen geven hem een plezierig en gezond weggedrag.

Het leukste aan de Abarth 500c is ongetwijfeld het geluid dat het motortje laat horen. Het is een diepe brom die af en toe wordt onderbroken bij kleine plofjes bij het opschakelen. Met het dak naar beneden kan je alles natuurlijk nog veel beter horen. Je wacht vaak extra lang met schakelen om toch maar van het geluid te kunnen genieten. Een andere reden waarom je zo lang mogelijk wacht om te schakelen is minder positief. De Abarth wordt namelijk standaard uitgerust met een “MTA”-versnellingsbak (Manual Transmission Automated). Dit is een klassieke, mechanische versnellingsbak waarvan de handmatige stangbediening is vervangen door een elektronische bediening, "TCU” (Transmission Control Unit) genaamd. De bak schokt echter en je kan de schakeltijden niet bepaald snel noemen. De flippers zijn aan het stuur bevestigd waardoor ze meedraaien en dit is echt verwarrend in bochten. Jammer dat de keuze werd gemaakt voor deze bak want de handbak in de oude Abarth 500 was veel plezieriger. Het lijkt er dan ook op dat dit een marketing geïnspireerde beslissing was. Nu kan men dit verkopen als een Formule 1-versnellingsbak, wat natuurlijk helemaal niet klopt.

Het interieur van de Abarth is een zeer aangename plaats om te vertoeven. De kuipstoelen zijn comfortabel en bieden toch voldoende zijdelingse steun. Op het dashboard zit alles waar je het zou verwachten en alles voelt degelijk en goed afgewerkt aan. Naast het stuur werd een turbometer en een schakelindicator voorzien. Wanneer de modus Normal is gekozen, geeft het systeem aan wanneer best wordt opgeschakeld om brandstof te besparen. Indien de bestuurder in Sport-modus rijdt, geeft het systeem schakeladvies voor de best mogelijke prestaties. Het sportstuur ligt plezierig in de handen en geeft voldoende feedback. Een minpuntje is wel dat het niet in de diepte kan worden versteld wat het moeilijk maakt voor grote bestuurders om een goede zitpositie te vinden. Het elektrische dak laat zich eenvoudig bedienen en is voldoende snel. De geluidsisolatie is ook op niveau wanneer de kap dicht is, zodat lange ritten niet vermoeiend worden.

In tijden waar CO2 uitstoot en financiële perikelen ervoor zorgen dat grote, zware en snelle auto's uit het straatbeeld beginnen te verdwijnen, lijkt de Abarth 500c een mooi alternatief. Hij biedt hopen rijplezier en maakt autorijden weer leuk. Meer dan eens zal je jezelf erop betrappen dat de opvallende kleuren, het cabriodak en zijn speels karakter een glimlach op je gezicht toveren. Hij herinnert je er in koude, besneeuwde tijden aan dat je binnenkort het dak weer naar beneden kan doen en kan genieten van de zon op je hoofd en de brom van de motor in je oren.

Tekst: Cristof Van Laer

Foto's: Pieter Aertgeerts

Met dank aan Fiat Belgium