Rijtest: Ford Transit L4H3 2.2 TDCI

De nieuwe Transit moet met een aangenamere cabine, zuinigere motoren en praktische opties Ford's belangen gaan verdedigen op de concurrentiële markt van echte bedrijfsvoertuigen. Wij trokken er enkele dagen op uit met hoogste en op één na langste versie.

De nieuwe Transit heeft een glad en gestroomlijnd voorkomen met zijn nieuwe grille die zelfs wat trekjes van een personenauto vertoont. Een pak beter dan de vorige, nu de grille los is gemaakt van de zwart plastic voorbumper. Soms kan het er wel allemaal wat knullig uitzien - zoals in onze hogere versie - met het dak dat torenhoog boven de kleine voorkant torent maar dat we het zelf beter zouden ontwerpen, dat is onwaarschijnlijk.

Image

71 maal Swift

Het duurt langer dan je zou denken om van de voorkant naar de dubbele laaddeuren vanachter te lopen. Deze deuren geven je - in combinatie met de 1,3 meter brede schuifdeur - toegang tot maar liefst 15,1 kubieke meter aan laadruimte, ofwel vijf volgeladen Europaletten (drie op een rij, twee dwars). 15.100 liter, dat is 71 keer de kofferruimte van een Suzuki Swift, 32 keren die van een Rolls Royce Wraith en 34 keren die van een nieuwe Nissan Qashqai. Theoretisch gezien kan je dus alles ook (in 32 keren) doen met je Rolls Royce, deze Transit maakt het wel een pak gemakkelijker. En hij heeft ook achterwielaandrijving. Maximaal kan je 1,11 ton meenemen vanachter in de Transit plus nog eens 2,8 ton in een aanhangwagen. Onze volledig volgeladen versie mag maximum 5,5 ton wegen, de zwaarste versie (met dubbele achterwielen) doet daar nog eens 1.500 kg bovenop.

Image

Zelfs met een testlading van 450 kg aan rijnzand achterin onze Transit hadden we nooit het gevoel dat de 2.2 TDCI met zijn 385 Nm en 155 pk niet mee kon met het verkeer, integendeel. Een opvallend gebrek aan koetswerkrol maakt de Transit dikwijls zelfs nog plezant om te rijden, al is het niet moeilijk om de voorwielen te laten opgeven, iets waar de agressieve tractiecontrole vlug en veilig korte metten mee maakt.

Image

Wendbaarheid?

Sturen voelt artificieel en versterkt aan maar maakt het manoeuvreren in kleine straatjes - je hebt immers nog steeds een draaicirkel van 13,3 meter - gelukkig iets draagbaarder. Subtiel parkeren naast de straat of op de parking kan je overigens ook vergeten, want je steekt er minimum nog twee meter uit. Achteruit in een plek rollen vergt gewenning en oefening, zelfs met de achteruitrijcamera, vanwege de immense lengte van de camionette. De auto achteraf op de parking terugvinden, dat gaat dan weer wel makkelijk.

Image

Binnenin de cabine is het al lang niet meer het kille interieur van vroeger, want niet alleen heb je tegenwoordig een achteruitrijcamera (ingebouwd in de spiegel), je hebt zelfs een veelvoud aan USB-poorten, een boordcomputer, Bluetooth radio én een elektrisch ontdooide voorruit. Je zou voor minder 's ochtends in de camionette blijven zitten in plaats van uit te stappen aan de werf.

We zijn wel nog steeds geen goede vrienden met Ford's plaatsing en bediening van de radio, die zelfs al in de Fiesta te ver van ons verwijderd was. Veel te klein, veel te verwarrend, maar nu vallen we in herhaling.

Conclusie

De Transit L4H3 heb je in bestelwagen (2 tot 3 zetels), multi-use (2 tot 7 zetels) en minibus (2 tot 9 zetels) en bus (11 tot 18 zetels) uitvoeringen. Een L4H3 bestelwagen met onze 2.2 TDCi van 155 pk met achterwielaandrijving heb je voor 30.725 euro, vierwielaandrijving voor 4.100 extra. De kleinste L2H2 begint vanaf 23.675 euro voor de 100 pk sterke 2.2 dieselmotor. Teveel van het goede? Dan kijk je beter naar de Transit Custom en zijn Tourneo-personenwagenbroertje.

Image

Een Transit zo groot als de onze is nogal een niche, en met een leeggewicht van 2.389 kg net het omgekeerde van de lichtvoetige MX-5 die permanent op ieder Autofan's verlanglijstje staat, zelfs als je er al eentje hebt. Mocht je toch ooit de nood hebben om meer dan een paraplu te vervoeren, doe het dan ineens goed, en ga voor een Transit.