Rijtest: Suzuki Celerio 1.0

Suzuki heeft de 'Alto'- en 'Splash'-benaming sinds vorig jaar begraven en vervangen door een nieuwe naam die een nieuwe start betekent. De Celerio dient namelijk ter vervanging van beide kleine wagentjes. Of dat gebeurt omdat het A-segment van kleine stadswagens stilaan over zijn hoogtepunt is, geeft Suzuki niet mee. Wel is hij daarmee even basic als hij hoog is, waarmee Suzuki kiest voor een no-nonsense aanpak en een scherpe prijs.

Wil je opwindende looks, dan moet je alvast niet bij Suzuki zijn. De Celerio ziet er afgeborsteld uit maar springt over het algemeen niet in het oog bij de voorbijganger. Standaard krijgt hij vijf deuren, waarmee de achterste zitplaatsen meteen goed bereikbaar zijn. Ons witte exemplaar leek met zijn zwarte accenten iets van een cross-versie te hebben, zonder dat Suzuki er zelf moeite voor moest doen. Zijn hoge en smalle bouw laat hem er wat apart uitzien, een gevoel dat nog versterkt wordt door de licht hellende koplampen. Ohja, de chrome accenten in het radiatorrooster zitten er alleen bij de hoogste uitrustingsversie.

Als je instapt krijg je meteen zicht op de vele plastics van het dashboard. Die doen er weinig aan om je volledig op je gemak te laten voelen en ook in deze versie is gezelligheid minder nabij dan bij de Hyundai i10 of Renault Twingo. Daar staat tegenover dat de Celerio bij de ruimste van zijn klasse is, simpelweg omdat hij ook één van de grootste buitenafmetingen heeft. Vooraan is het fijn zitten, al zouden we niet aanraden om lange ritten met de Celerio te doen gezien zijn dun aanvoelende voorzetels.

In de breedte krijg je wel alle ruimte, al is dat vooral te danken aan een vrij brede middenconsole. Achterin is het best aangenaam toeven en je hebt er zelfs iets meer plek dan bij zijn grotere broer, de Suzuki Swift. Koffergewijs zit de Celerio boven de middelmaat, al blinkt dit soort stadswagentjes sowieso niet uit in kofferruimte. Snufjes vind je niet zoveel in de Celerio. Het hoogste uitrustingsniveau krijgt ook achteraan elektrische ruiten, net als een USB- en Bluetooth-aansluiting. Ook voor elektrische regeling van de buitenspiegels moet je naar de duurste versie uitwijken. Op de basisversie ontbreekt dan weer een toerenteller.

regel van drie

De driecilindermotor klinkt erg vief bij het starten en laat ook tijdens de rit vrolijk zijn roffel horen. De 1.0 is een doorontwikkeling van de motor uit de Alto. Suzuki zorgde ervoor dat hij efficiënter te werk gaat. Snel is hij niet, maar ook dat is niet iets wat we verwachten van een driecilinder éénliter benzinetorretje. Wel reageert hij erg kwiek op het gaspedaal en zijn ook de hernemingen vlot voor een wagen met dit vermogen, mede dankzij de correct gekozen verhoudingen in de versnellingsbak. Vijf versnellingen is alles wat je krijgt, al zoek je met dit soort wagen toch niet te vaak de snelwegen op. Het leukste van alles is dat het verbruik hierbij beperkt blijft. Met 4,5 liter benzine kom je 100 kilometer ver en je moet al fel je best doen om over de 5 l/100 km te gaan.

Sturen met deze Celerio gaat vrij direct en ook dat is een meevaller. Het chassis en de ophanging zitten niet meer dan correct en de enige momenten waarop dit karretje uitbreekt zijn de momenten waarop je het zelf uitlokt en al bij al is alles dan nog onder controle.

Image

Conclusie

Het uitzicht in het landschap van de kleine stadswagens is de afgelopen tijd stevig veranderd. Suzuki volgt en doet waarin het goed is, een correcte auto aanbieden aan een concurrentiële prijs. Geen tierlantijntjes met personalisatiemogelijkheden, geen extra smartphone-app's die je GPS doen werken, maar wel een Celerio waarvan je van bij het begin weet wat je eraan hebt. Niet de meest vooruitstrevende wagen en weinig rijsensaties, maar wel een eenvoudig en ruim model met een voordelige prijs.