“Alles is beter met het dak eraf,” hoor je bepaalde autofanaten wel eens zeggen en spreek ze maar eens tegen. Er is namelijk een bepaalde vrijheid verbonden met het rijden in een cabriolet, of toch zolang het weer het een beetje toelaat. We zouden echter durven beweren dat er toch één situatie is waarin een cabrio doorgaans geen cadeau is, en dat is aan hoge snelheden… Tenzij je in Pagani’s nieuwste rijdt, wel te verstaan.

Je weet het of je weet het niet, maar Ferrari is helemaal terug in de hoogste klasse van de Endurance-races. Nog geen klein beetje ook, want in hun debuutjaar haalden ze meteen de overwinning binnen tijdens de 24 Uur van Le Mans. Dat deden ze met de 499P, een hybride in de Le Mans Hypercar-klasse… En ongeveer die auto kan je nu gewoon op je eigen naam laten zetten.

Zeg je Briggs Automotive Company — of BAC voor de maten — dan zeg je Mono. Dat is ook niet verwonderlijk, want in zijn bijna 15-jarige bestaan is dat het enige model dat de Britse constructeur ooit gebouwd heeft. Toegegeven: tussendoor boorde BAC de motor van de Mono wel eens verder uit van 2.3 naar 2.5 liter inhoud en passeerde er eens een sterkere variant onder de noemer ‘Mono R’, maar in essentie ging het telkens om dezelfde auto… En iets zegt ons dat dat voor deze "nieuwe" Mono ook zo is.

Koenigseggs, Ferrari's, McLarens, Lamborghini's, de supercars waren massaal opgedaagd om samen met hun eigenaars rondjes te draaien op ons mooiste circuit van de hele wereld. Showrondjes, dat zeker, maar af en toe werd er ook stevig doorgereden en dat gebeurde niet alleen door de nieuwste exemplaren. Fotograaf Philippe Collinet was erbij en keek ernaar.

Er zijn enkele parameters voor een fijne circuitwagen. Buiten een zo'n laag mogelijk gewicht, strakke handeling en stevige remmen, moet de wagen gewoonweg fun zijn. In onze ideale wereld zijn ze daarbij ook nog eens open. Zodat je de vliegen heerlijk tegen je helm voelt spatten tijdens de maniakale rechte stukken. Onze verzameling van fijn speelgoed: