Moderne SUV's lusten vooral een stukje asfalt, dienen rugklachten te minimaliseren en komen tijdens hun loopbaan hoogstens een wat dieper gootgeultje tegen in de Kastanjestraat. Tijd om de straat in te ruilen voor het onverharde. Kan de nieuwe Seat Tarraco de woestijncondities van Marokko bedwingen?
Boven de Arona en Ateca staat er sinds kort deze Tarraco. Zeg maar gerust het Spaans equivalent van de Skoda Kodiaq en Volkswagen Tiguan Allspace. Een ruime, comfortabele gezinswagen met een best fraaie styling. Van Seat niet zeggen dat het om een softroader gaat. Want Seat claimt dat de Tarraco meer kan dan straatflaneren. Mits enkele subtiele aangevinkte opties, dat dan weer wel.
Benodigdheden? Een setje speciaal door Michelin voor de Tarraco ontworpen Latitudes, de 4Drive-vierwielaandrijving en... bakken zand uiteraard. Wij doen eveneens stevige botinnekes aan voor deze trip want het landschap belooft ruig en stoffig te worden.
Labeur in 't zand
Het meegekregen gerief is alvast de 2.0 topdiesel. Die mag zijn 190 pk via de automaat en vierwielaandrijving naar de Latitudes sturen. Dat zou genoeg moeten zijn voor het harde labeur. Verder is het koetswerk uiteraard getekend om stijlvol te zijn en het bumperwerk is ontworpen naar normen van voetgangersveiligheid. Al zeker niet om door te zakken in de eerste de beste braspartij buiten de lijntjes van stadsgebruik. Daarom is het oppassen geblazen bij het nemen van steile hellingen. Lichtjes laveren onder aan de helling wordt dus een zaak waar we niet vanonder komen om het plastic bumperwerk te sparen.
De trekkracht komt van vierwielaangedreven assen maar is niet helemaal naar offroad-normen, waar vaak een overdaad aan differentieel-opties beschikbaar is. Of we daarom moeten huilen? Nee hoor. Deze stijltank geraakt boven met af en toe een getier in toeren om indien nodig een handjevol extra kracht bij te zetten. Niet op zijn sloffen dus. Maar toch, we zijn boven geraakt…
Afdalen kan bijna met de ogen dicht en vraagt soms zelfs een streepje gas door de goed werkende Downhill Brake Control. Genoeg aan rijassistentie dus, zelfs in dit terrein. Wij hebben kamelen meer problemen zien hebben in het neerstruinen van een duin. Misschien mede door onze honderd kilo op hun rug enkel ten gunste van ons vertier: schuldig! Maar de Marokkaanse woestijn brengt een mens rare dingen en dringt ongemakkelijke gebruiken op.
Verharde zandwegen nemen we met een vlotte passage, de ophanging doet zijn werk. Putjes mikken is geen plafondkoppen maar eerder rustig deinen. Het chassis lijkt gemaakt voor dit soort terrein, want verspilt geen krimp wanneer deze kar in benarde situaties aan enig twistwerk wordt blootgesteld. Zelfs niet wanneer enig wiel voet aan wal verliest: geen gekreun, geen gepiep.
Een meute kinderen die in al hun enthousiasme al jubelend tegen de auto aanknallen in één of ander woestijndorp is vaak een groter probleem. Echt, ze lijken geen idee te hebben dat die Tarraco's gewoon rijden. Heeft de EuroNCAP hieraan gedacht toen ze de sterren uitdeelden? Gewoon wat rustiger rijden in de bebouwde woestijn-kom lijkt ons verstandiger, dan komen we niet in de krant.
Beyonce-gewijs
Een paar thee’s en amandelkoeken later is het tijd voor echt Parijs-Dakar-werk: zandbakrijden. De banden mogen een paar bar aan gebakken lucht verliezen om het grip-oppervlak te vergroten. Zoals eerder gezegd beschikken we niet over een mik-mak aan differentieel-opties maar met de versnellingsbak in manuele stand en met het ESP uit voor een extra aan kracht kan je de job klaren. De schakelbak bedienen via de schakelpeddels aan het stuur tussen 1 en 2 houdt de neus van de Tarraco net boven het zand.
Want net als bij Beyoncé is het nodig om bij het wegzinken hoge noten te gaan zingen in de vorm van toeren maken om zo het gewicht naar de achterkaken door te sturen. Een flow-werk waar je weliswaar de juiste tred in moet vinden. Maar eens beet vaart de Taracco volwaardig door het zand. Echt vastrijden is er zelden bij.
met zand aan tafel
Vanaf daar is het puur genieten achter het stuur. We zijn er zeker van dat tussen al die Hilux'en en Defenders in deze streken deze Spaanse telg één van de meest sexy verschijningen moet zijn in deze Sahel. Niet echt gemaakt om er te rijden, maar als het kan, waarom niet? De Seat bewijst hier met verve een manusje-van-al te zijn en maakt zich hier zeker niet onsympathiek.
Genietend van het uitzicht en het eindeloze woestijnlandschap verlangen we stilaan naar een douche in een uit klei opgetrokken kasbah. Spijtig genoeg had Seat voor deze nacht een tentenkamp geboekt met koude douches. Tien voor gezelligheid en sfeer maar wij wel gebuisd voor het proper en netjes aan tafel zitten bij het avondeten. We vegen nog altijd zand uit onze oren.
Tussen alle lolligheid door, we zijn aangenaam verrast over hoe goed de Tarraco hier zijn mannetje kon staan de voorbije dagen. Want hij is dan wel niet echt uitgerust voor dit soort werk, als het nodig is kan je met enig denkwerk en aangepast rijden toch ver komen in een onherbergzaam landschap zoals de Marokkaanse woestijn. Wat prutsen met de elektronisch bedienbare instellingen en deze T-bak maakt zich verrassend efficiënt voor eender welk terrein. Zijn enige belemmering is misschien zijn schoonheid waar het soms oppassen is om het carrosserie-werk niet te beschadigen. Maar het bewijs is geleverd, dit ding brengt je heen waar jij zin in hebt.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen