Er zijn maar weinig merken die zo’n middelvinger richting de gevestigde supercarbouwers hebben geworpen als Nissan. Want de GT-R rijdt niet enkel het snot voor de ogen van snel gerief uit de stal van Ferrari, Lamborghini en Porsche, hij veegt hun besnotterde muil ook nog eens af aan de grond met z’n prijs.

Om die supercarvreter te creëren moest Nissan ver, heel ver gaan. Want de GT-R is uiteindelijk een racewagen met toelating voor de openbare weg. Een zowat totaal gebrek aan raffinement en comfort, dat moet je er dan maar bij nemen. Dat is in het geval van deze Black Edition niet anders.

Antimaterie voor vrouwen

Hoewel de term Black anders insinueert, is deze uitvoering alles behalve een GT-R in smoking. Net zoals zijn andere broertjes behoudt hij de typerende vormgeving met stevige spoiler achterop en vier einddempers die groot genoeg zijn om een deel van de Antwerpse ring te overkappen.

Het Boy Racer-imago is bij de GT-R dan ook nooit ver weg. Zeker niet in vergelijking met z’n Italiaanse concurrenten die overlopen met flair en présence. Visueel de droom van elke 18 jarige, die gekocht wordt door 50 jarigen. Toch werkt het geheel gek genoeg. Nu ja, bij Autofans en geeks. Een vrouwenmagneet zouden we het niet meteen noemen. Zij zien tenslotte enkel de Nissan-badge…

PS3 in een PS4 tijdperk

Sinds zijn introductie in 2007 is de GT-R binnenin zo goed als onveranderd door het leven gegaan. Ooit een moderne hub voor geeks en gadgetfans, tegenwoordig wat overschaduwt door z'n eigen leeftijd. Vergelijk het een beetje met de eerste iPhone, niet toevallig ook een product uit 2007.

Waar je dat vooral aan merkt? Aan de gebruikte materialen. Nu schuwen Japanners nooit harde plastiek, maar in de GT-R zijn we op zo'n punt gekomen dat eigenlijk het interieur van de Nissan Pulsar knapper oogt. Ergens wel wat zonde voor je vlaggenschip.

Het leeft!

Zijn carrière startte de GT-R met 480 pk onder de kap. Ondertussen braakt de 3.8-liter V6 met twee turbo’s lustig cijfers uit tot 600 pk. Al is dat laatste voorbehouden voor de GT-R’s met Nismo-badge op de kofferklep. De Black Edition, die doet het met een eigenlijk even overtuigende 550 pk en 632 Nm.

Hoe dat zich vertaalt naar de openbare weg? Wel, het geheel leeft. Gezien het weinige overgebleven rubber op de banden van ons testexemplaar is dat trouwens een understatement. De GT-R trekt zich namelijk als een doorgedraaide Jack Russel in elke groef en wegverzakking. Dat geeft toch een extra sportief gevoel mijnheer? Wel, na ritjes van twee uur touw (lees: stuur) trekken met de GT-R ben je blij om op locatie aan te komen.

Om dan nog maar te zwijgen over de 6traps automaat met dubbele koppeling. Twee koppelingen, dat wel, maar tegenover een DSG of PDK is dit ding even vloeiend als een betonmixer. Anderzijds; preaching to the choir, want hadden we in het begin niet gezegd dat de GT-R een circuitwagen voor de openbare weg is?

Bruine streep-zoeker

Het maakt ook dat je de GT-R moet rijden zoals hij gemaakt is, hard, bruut en zonder medelijden. Doe je dat, dan wordt de Japanner pas echt plezant. Met gripniveaus die ver boven jouw ruggengraatweerstand liggen en een acceleratievermogen waarbij je maar beter over de betere sluitspieren beschikt.

Je moet dan ook verdomd zeker van jezelf zijn wanneer je een GT-R koopt, want deze machine houdt niet van halfbakken chauffeurs die nog nooit van trail braking hebben gehoord. Kunde, dat beloont de Japanse supercarvreter. Luiheid (lees: hem in automaat door de stad loodsen), daar wordt hij wat kwaad van.

Conclusie

Playstation, Xbox en PC masterrace, de Nissan GT-R is nog steeds een feilloze gameconsole die net niet slim genoeg is om het zonder chauffeur te doen. Continu houdt de GT-R de touwtjes in handen, als zowat de strafste attractie die een pretpark ooit kan bieden. Hoeveel lol je daar uiteindelijk aan overhoudt, hangt af van hoe veel vertrouwen je in handen durft leggen van een machine. 9 jaar, een eeuwigheid in autoland, maar de GT-R doet nog altijd waar 'ie werd voor ontworpen; asfalt verslinden.