Rijtest: Isuzu D-Max Double Cab (2014)

Pick-ups, ze zullen nooit hoge verkoopstoppen scheren in ons land. Belgen vinden eerder hun gading bij stationwagens in allerhande maten en vormen om hun boeltje in te vervoeren. Sinds enkele jaren kan je daar ook nog eens crossovers bij tellen. Nee, pick-ups voelen bij ons, nog meer dan een SUV, aan als iets Amerikaanse of Australisch. Toch is het opvallend hoeveel modellen je - behalve de grijs geïmporteerde Dodge Ram en Ford F-150 - zo kan buiten rijden bij de dealer. Denk maar aan de Toyota Hilux, de Nissan Navara en de Volkswagen Amarok.

Merken die naast hun pick-ups kunnen uitpakken met auto's die diep in de bevolkingshersenen zitten geworteld. Je moet dus al van een speciale soort zijn om te kiezen voor een merk dat even bekend klinkt als sommige gerechten bij de Chinees om de hoek. 'Hoe zeg je, Isuzu?'

Image

Een naam om te onthouden

Want geef nu toe, Isuzu is zo'n antwoord op de quizvraag waarbij je net hebt moeten passen. De helft van de bevolking heeft nog nooit van het merk gehoord en de andere helft denkt dat het uit Zuid-Korea komt. Lezers van een iets oudere garde zullen zich nog herinneren dat het merk jaren geleden - en we spreken echt wel over jaaaaren - heerlijke wagens bouwde. Ja, zelfs knappe coupés. En nu we toch het vaatje van wistje/datjes hebben geopend; wist je dat Isuzu eigenlijk de oudste Japanse constructeur is (1916) en ook de grootste dieselmotor-constructeur is voor bedrijfsvoertuigen en dat er maar liefst 85 dealers zijn in de Benelux? Nee? Wel, dat laatste wisten we eigenlijk ook niet...

Maar goed, terug naar de D-Max, een pick-up die er uit ziet als, tja, elke andere pick-up op de markt. Lang, hoog en met een laadbak achterop. Je kan visueel dan ook niet echt veel doen met een pick-up, want elke lijn die je boller maakt, staat gelijk aan minder ruimte om te stouwen. Al moeten we punten geven aan de designers, want het enige waar ze echt los op konden gaan (lees: het smoelwerk), ziet er best dreigend uit in de achteruitkijkspiegel. Verder zijn we ook gigantisch fan van het Tundra green-kleurtje. Grijs mag dan een stuk subtieler zijn en rood een stuk feller, maar het groene kleurtje laat vuil en slijk magisch verdwijnen.

Image

Afwerken doen ze onze Double Cab (hippe Lingo voor een pick-up met vier deuren) met het Mountain Top Pack waardoor je een vaste trekhaak krijgt, vloermatjes en een aluminium afdekplaat. Binnenin word je getrakteerd op hopen harde plastic, de nodige bekerhouders en nogal rudimentaire bedieningselementen. Lederen stoelen en stoelverwarming waren dan weer wel van de partij, dus op dat vlak niets te klagen.

Kooltrein in aantocht

Eerlijk is eerlijk, Isuzu mag dan de grootste producten zijn van dieselmotoren, de prijs voor 'meest soepel draaiend torretje' gaan ze nooit winnen met de 2,5-liter twinturbo diesel voorin de D-Max. Het ding gorgelt tot leven bij het omdraaien van de sleutel en dankzij het zo goed als ontbreken van isolatie zit je mijlenver van de gehoorluxe die je krijgt in een personenwagen. Nee, de viercilinder in de D-Max heeft vooral de ambitie om een werkbeest te zijn met zijn 163 pk en 400 Nm aan koppel. Dat voel je ook aan input van het gaspedaal. Want over een superscherpe reactie kan je moeilijk spreken.

Image

Het is dus wat een kooltrein om mee rond te toeren. Maar reken je het geluid niet mee, dan doet het geheel zijn werk meer dan grondig. Eenmaal de vaart er wat in zit, geraak je best vooruit met de motor en de automatische versnellingsbak met 5-trappen doet zijn werk zoals het moet. Wel hebben we onze twijfel bij de enorme draaimanoeuvres die je moet uithalen bij elke bocht. De omwentelingen lock-to-lock liggen zo ver uit elkaar dat het bijna niet meer comfortabel is. In mensentaal: je moet enorm veel draaien aan het stuur om iet of wat beweging te krijgen in de voorste wielen. Niet meteen handig bij inparkeren in stedelijke omgevingen.

't zit hem achterin

Je koopt natuurlijk geen gigantische pick-up om dagdagelijks rond te rijden in de stad - althans, dat hopen we toch. Gebeurt het wel eens dat je een nauwe parkeerplaats moet benutten of je moet laveren tussen boomstammen en betonplaten, dan kan je beroep doen op parkeersensoren voor- en achter en de camera achteraan. Op dat vlak beschik je over alle luxe die je maar nodig hebt. Al hopen we dat je de D-Max vooral gaat gebruiken om er dingen mee te trekken of in te zwieren.

Image

Waarmee we bij het summum van deze pick-up komen. Achterin (of achterop) geraak je tot 1.055 kg kwijt. Kom je daar nog niet mee toe, dan mag je nog eens 3.5-ton aan de trekhaak hangen. Daarmee toont hij zich bij de beste van de klas, dan wel niet dé beste. Waar zo'n ladderchassis van een vrachtwagen niet goed voor is...

Stevig geprijsd

Toch is dat niet genoeg voor de Japanners, want ook op prijsvlak steken ze de draak met de concurrentie. Vanaf 21.690 euro heb je de instapper Single Cab op je bouwwerf staan. Wij reden met de topper rond met automaat en vierwielaandrijving die inclusief BTW aftikte op 37.345,75 euro. Een smak geld, al hoeven we er geen tekeningetje bij te maken dat het merendeel van de gekochte exemplaren niet naar particulieren gaat. Anderzijds valt die smak nog best mee. Bij Nissan ben je zo'n +40.000 euro kwijt voor een gelijkaardige Navara en bij Volkswagen moet je iets minder betalen voor de Amarok, maar loop je al vlug verloren in de optielijsten.

Image

Conclusie

'No nonsense', 'what you see is what you get' en 'oprecht' is een greep van manieren om de D-Max te omschrijven. Wij opteren eerder voor: 'De Dacia Duster van pick-upland'. Want met de D-Max krijg je eigenlijk alles wat je moet hebben, én meer, voor een mooi prijskaartje. Heeft hij fouten? Jazeker, maar na een tijd krijg je enige affectie voor deze Japanner waardoor zich twee keuzes aandienen: of je neemt er op tijd afscheid van, of je bent voor de komende jaren verknocht aan een pick-up. En als je dan toch dat laatste van plan bent, dan zit je zeker goed bij een D-Max.

Image