Eens elk decennium komt Alfa Romeo met een model op de proppen dat het illustere merk moet redden van de teloorgang. Een missie die trouwens telkens slaagt. Of de nieuwe Giulia die lijn kan verderzetten? Dat moet de toekomst uitmaken, al lost de sedan alvast alle torenhoge verwachtingen in.
Het is wat met Alfa Romeo, want het merk heeft nog meer last van het jojo-effect dan een weightwatcher met een leven-lang-gratis-eten-kaart bij McDonalds. Meer nog, het lijkt wel of ze bij het opstellen van de Bijbelse spreuk 'zeven vette jaren, zeven magere jaren' toen al de Italiaanse constructeur van metalen gemotoriseerde monsters op vieren wielen in het gedacht hadden. Geen vrees echter, want met de Giulia toont Alfa Romeo het eerste stukje vleesrib van de zeven vette jaren.
Opperbaas Sergio Marchionne heeft namelijk grote plannen om het merk er terug bovenop te helpen. Met één grote voorwaarde; lukt het niet, dan wordt de stekker definitief uitgetrokken van het momenteel wat vegetatieve Alfa. Je zou dus denken dat ze op veilig spelen door een crossover te lanceren, want die dingen vliegen sneller over de toonbank dan de gratis pintjes bier tijdens het jaarlijks vat van de burgemeester in Heist-op-den-Berg. Echter zou de logica zelve te logisch zijn voor Italianen, waardoor ze een ander plan in gedachten hebben.
Het ruime plaatje
Het resultaat van die brainstormsessies met op tafel wat mortadella en shotjes grappa is deze Giulia, een middenklasser in sedanvorm. Juist ja, een segment waar de Duitsers al jarenlang een onderling spelletje spelen en waar elke tevergeefs poging om die top drie verkooplijst 'Audi, BMW, Mercedes' (volgorde naar keuze) binnen te dringen meteen wordt afgestraft door een ijzeren vuist met op de vingerkootjes (vaste volgorde) N-E-I-N getatoeëerd.
Al is Marchionne een slinkse rakker, want waarom ons blind staren op Europese verkooplijsten als de wijde wereld aan je voeten ligt? Vort! Christoffel Columbus gewijs de boot op, richting Amerika! Een belangrijke onderliggende gedacht die je moet meenemen in het verhaal van de Giulia.
Sportief bumperwerk
Toch laat Alfa zich niet vangen aan de verleiding om een hoop Amerikaanse bling-bling als schulp te gebruiken. Want hoewel minder 'back to the roots' als de 156 en minder 'kinnebakkes op de tarmac mooi' als de 159, oogt de Giulia fraai. Misschien wat té gedistingeerd en anoniem voor een Alfa, al dagen we jou uit om nog met een uniek lijnenspel op de proppen te komen. Nee, de Giulia is een Maserati Ghibli met een schild op z'n neus.
Zonder dat je daarvoor diep in de optielijsten moet duiken, want af-fabriek trekt Alfa de visuele lijn van sportiviteit. Getuige het standaard bumperwerk vooraan dat zelfs volbloed RS-gerief van Audi het schaamrood op de wangen zet. Of de nagelaten indruk sterk genoeg is om de 75 van weleer en iets recentere 159 te doen vergeten? Moeilijk voor een Europeaan, minder moeilijk voor een Amerikaan lijkt ons.
Streng maar rechtvaardig
Wat meteen ook sommige keuzes in de cockpit verklaart. Dan hebben we het niet over de vormgeving, want de Giulia herbergt stevig wat invloeden van Ferrari - getuige de ronde zwevende ventilatiemonden, startknop op het stuur - en grijpt zelfs terug naar het verleden met de twee stevige kokers vlak voor je neus. We hebben het wel over sommige gebruikte materialen. Je weet wel, het paradepaardje van de Duitsers.
Zo lijkt het materiaal bovenop het dashboard wel op zwart gekleurd piepschuim en is de middenconsole een kunstwerk der plastiekkunde waarop wat knoppen werden gesmeerd. Of je daar tijdens het rijden van wakker ligt? Hangt af van hoe materiaalgevoelig je bent. Of het echt heel erg is? Heus niet. Denk eerder Skoda dan Audi en je begrijpt het wel. Hoe je het kan omzeilen? Door de automaat te nemen, want dan krijg je twee heerlijke joekels van metalen schakellepels achter het stuur die de eerste drie jaar met je aandacht gaan lopen.
De nieuwe stuurreferentie
Een echte Alfist ligt dan ook niet wakker van het interieur, wel van 1 belangrijke hamvraag; stuurt het wat, die nieuwe Giulia?. Wel, het stuurt... en nog eens verdomd lekker ook. Bij Alfa wisten ze namelijk maar al te goed dat ze daar het verschil kunnen maken met de gevestigde waarde. Daarom geen herwerkt chassis, wel een gloednieuw exemplaar met dubbele wishbones vooraan, multilink achter, een bijna 50-50 gewichtsverdeling en - jawel - achterwielaandrijving.
Al zijn dat techniciteiten die op de achtergrond hun werk doen, de echte sportiviteit voel je in het stuur zitten. Want de de ratio werd zo klein gemaakt dat je bij de eerste rechtse bocht bijna de gracht in vliegt. Het stuurgevoel is zo scherp en direct dat we hier durven spreken over de nieuwe referentie in zijn klasse. Waardoor die Dreier van BMW een schaamtelijk stapje opzij moet zetten.
Groter is niet altijd beter
Of dat mikken op sportiviteit gevolgen heeft voor het comfort? Miniem. Want bij Alfa zijn ze slim genoeg om te weten dat het comfort voor een groot deel in de velgenmaat zit. Daarom worden 19-duims exemplaren met laagprofielbanden afgezworen en zijn de knapste exemplaren 17-duim groot. Een maatje groter heb je ook maar zelfs daar verpakken ze een stevige slab rubber rondom.
De perfecte balans gevonden dus? Nou, op zeer slechte ondergronden durft de Giulia wel eens wispelturig reageren. Al is dat anno 2016 geen uitzondering, of je moest met een Citroën 2CV rondrijden.
Met auto word je maatjes
Rijdynamisch dus een Italiaans wonder, al moet je natuurlijk motorblokken hebben van eenzelfde allooi voor een evenwichtig gevoel. Die sparringspartner vindt de Giulia - initieel - in een 2.2-liter diesel. Een qua inhoud eigenzinnige JDTm die volledig opgetrokken is uit aluminium en dienst moet doen in gerief van de gehele FCA-familie. Waardoor het blok geen onbekende is bij Jeep-adepten.
Alfa geeft haar klanten de keuze uit drie smaken; 136 pk, 150 pk en 180 pk. Die laatste is degene waar wij mee onderweg waren, die eerste gaat met z'n CO2-uitstoot van 99 g/km de meeste (leasing)klanten overtuigen. Het blok kan alvast overtuigen door z'n soepele werking en evenwichtige krachtsontplooiing. Al dient de eerlijkheid te zeggen dat de diesel zich fijner laat bedienen met de automaat.
De manuele Giulia heeft namelijk een versnellingspook om van te dromen maar verpakt daaronder technologie die zorgt voor een loskoppeling van input en output. Of in mensentaal; er zit altijd wat vertraging op. Of de software de koppeling en aanverwanten probeert te sparen van je mogelijke onkunde. Een veiligheidskeuze voor de Amerikaanse markt? Wie zal het zeggen.
Op de prijs
Dat je sterk uit de hoek moet komen om vaste klanten van Duits gerief weg te kapen. Daarom ook dat Alfa Romeo een sterk prijsspelletje speelt. Want met een vanafprijs van 31.990 euro duikt de Italiaan enkele duizenden onder de concurrentie. Waardoor je al voor de beter uitgeruste 'Super'-uitvoering kan gaan (33.790 euro) om op gelijk prijsniveau te beginnen. Met een betere standaarduitrusting wel te verstaan.
Het door ons getest exemplaar met automaat (en ongeveer alles aangetikt) klokte af op 48.240 euro. Prijzig maar nog steeds een - ietwat kleiner - handjevol geld goedkoper dan een vergelijkbare BMW 320d. We geven het maar mee.
Conclusie
Een Italiaanse dwarsligger, deze Giulia. Want Alfa is er in geslaagd om een eigenzinnige sedan op de markt te zetten. Zonder daarbij te hard te willen gelijken op de Duitsers of te hard te willen bling blingen als de Amerikanen. In de plaats krijg je een sedan met een rijgedrag om duimen en vingers af te likken, al moet je wel kunnen leven met wat rare kwinkslagen in het interieur. En zo hebben we onze Italianen het liefst.
Specificaties
| Vermogen | 180 pk |
|---|---|
| Overbrenging | 8-traps automaat |
| Aandrijving | achterwiel |
| Gewicht | 1 420 kg |
| Topsnelheid | 230 km/u |
| 0 tot 100 km/u | 7.10 sec |
| Gemiddeld testverbruik | 6.40L/100km |
| CO2-uitstoot | 110 g/km |
| Rijtaks | 0 |
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen