Een beetje een vreemde eend in onze reeks testen is de Suzuki Grand Vitara. Deze terreinwagen was niet de eerste keuze. Vanwege een probleempje met de oorspronkelijk geplande testwagen kregen we deze Suzuki ter beschikking. Daarmee konden we ineens testen of hij onze vooroordelen en verwachtingen teniet kon doen of zelfs overtreffen. De Suzuki Vitara kwam eind jaren '80 op de markt als soft- en hard-top, toen er nog geen sprake was van SUV’s SAV’s of cross-overs. Hij was oorspronkelijk bedoeld om de bestaande 4X4’s (o.a. de Daihatsu Feroza,…) het vuur aan de schenen te leggen tegen een scherpe prijs, hetgeen steeds een troef van Suzuki was en nog steeds is.
Zo vormde hij een betaalbaar alternatief voor de Mitsubishi Pajero en consoorten. De wagen evolueerde en er kwam een 5-deurs versie uit. De tweede reeks werd Grand Vitara gedoopt en bestond ook in de 3 versies, even naast de eerste reeks Vitara verkocht. Bij de laatste serie viel de softtop weg, waardoor enkel 3- en 5 deurs versies overbleven. De typenaam Grand Vitara bleef wel behouden.
De huidige versie van de Suzuki Grand Vitara heeft de uitstraling van een geciviliseerde 4x4. Hij ziet er uit als een wagen die je dagelijks naast je in de file vindt, en verbergt daarmee zijn terreinkwaliteiten. In de laatste twee reeksen kregen deze “wegkwaliteiten” ook de bovenhand op de terrein-looks. De bumpers worden in koetswerkkleur gespoten, zoals ook de flankverbreders, waardoor de wagen een vrij onopvallend uiterlijk krijgt. Dit uiterlijk heeft wel opvallend veel weg van de Toyota RAV4, vooral in de 3-deurs versie zijn de gelijkenissen in contouren en lichtblokken achteraan treffend.
Suzuki heeft een systeem bedacht waarbij de contactsleutel in je zak kan blijven zitten bij het ontgrendelen van de deuren (zoals reeds bestaat bij de premiummerken). Enkel het knopje aanraken is genoeg om de deuren te openen. Je hoeft de sleutel ook niet uit je zak te halen om de wagen te starten, dit gaat met een stukje kunststof dat reeds vast in het contactslot zit. Wat hier precies de achterliggende gedachte is, was me niet duidelijk. Want je moet nog steeds een draaibeweging maken ter hoogte van het contactslot.
De testwagen van dienst was een Grand Vitara 1.9 DDiS, in een speciale X-Perience versie. Basisprijs van deze wagen is € 28.799. Deze beschikt standaard onder meer over een alcantara zetelbekleding, ESP, automatische airco en metaalkleur (op de testwagen Silky Silver). De zitpositie van de wagen was niet perfect, aangezien het stuur enkel in de hoogte versteld kon worden. Qua zijdelingse steun scoren de zetels in de middelmaat, maar meer verwachten wij niet van een wagen die eerder voor terrein gemaakt is, dan voor het circuit. De beoogde bestuurder zal vast geen scherpe bochten aan hoge snelheden maken. een sprintje 0-100km/u doet de Grand Vitara in dik 13 seconden. Topsnelheid volgens Suzuki is 170 km/u.
De ruimte binnenin is niet uitzonderlijk te noemen. Er kan met gemak een gezin van 4 à 5 personen in, maar op de achterste plaatsen bieden wel wat weinig beenruimte, als ik me mag permitteren te vergelijken met een gemiddelde gezinswagen. Ook de kofferruimte kan je in de middelmaat situeren, 398 l achter de achterbank, 1386 l totaal volume. De kofferafdekking was ook wat vreemd, in die zin dat ze nergens kan weggeborgen worden als je dingen in of uitlaadt. Je kan deze enkel wegplooien in drie delen, waarbij het laatste deel steeds terug naar voor valt. Wat de geluidsisolatie betreft had ik wat problemen met de demping van het motorgeluid, zeker op de bestuurderspost, tot de passagierszetel dringt dit veel minder door. De isolatie van rol- en buitengeluiden valt dan weer een pak beter mee. Er dringen weinig tot geen storende buitengeluiden door in het interieur.
Het stuur is wat onoverzichtelijk door de vele knopjes die erop geplaatst werden. Het lijkt alsof zowat de hele bediening van de relatief eenvoudige geluidsinstallatie op het stuur werd gekopieerd, met als gevolg dat je toch gewoon op de radio volume en zenderkeuze regelt, omdat dit handiger is. Het open dak is dan weer een grote meevaller. Letterlijk dan, want het is werkelijk immens, je krijgt een pak licht binnen eens je de isolerende bekleding wegschuift. Het dak kan in twee standen open (kantelen en schuiven) en is in beide standen opmerkelijk tocht-arm.
De 1.9 Diesel met Common Rail is van Renault origine en bezit in deze versie 95kw (ofte 129pk). Dat de motor moet werken om de massa van 1600 kg in beweging te houden merk je van bij de eerste aanraking van het gaspedaal. Je hoort de motor als het ware werken voor je. En dit tot je het gaspedaal volledig ingeduwd hebt. De motor klimt gestaag in toeren, je krijgt geen ‘duw’ zoals je zou verwachten bij een Turbo diesel. Jammer want hierdoor lijkt het alsof je het gaspedaal nog een stuk dieper kan duwen, terwijl je eigenlijk al op het einde zit.
Dit gevoel van hard werken wordt nog versterkt doordat stuur en versnellingspook niet volledig trillingsvrij zijn. Na een tijdje rijden tintelen je armen na, als je het stuur loslaat. Volgens de constructeur is een verbruik van 7,7l/100km gemengd verbruik mogelijk. Ik heb echter vaak het gaspedaal stevig moeten induwen om vooruit te geraken binnen de termijn die ik voor ogen had. Een litertje of twee meer zal dus geen uitzondering zijn, zeker omdat ik nog geen terreinwerk heb verricht tijdens de test.
Wel vernoemenswaardig zijn de maximumwaarden voor het aanhanggewicht. De wagen mag een last van 750kg ongeremd, en tot 2.000 kg geremd achter zich aan krijgen. Niet in het werkterrein van pakweg een Nissan Patrol, maar wel straf voor zijn prijs.
Zoals eerder vermeld, was de testrit niet volledig, omdat ik niet off-road ben gegaan. De 4x4-aandrijving werkt permanent en kan met een knop op de middenconsole in verschillende standen worden ingesteld, geen extra hendel dus zoals bij de ‘echte’ 4x4’s, al hadden we dit eigenlijk ook niet verwacht in deze wagen.. Aangezien de test vrij kort was en het een nieuwe wagen betrof, heb ik het niet aangedurfd minder begaanbare paden aan te snijden. Hierdoor kan ik geen oordeel vellen over de terreincapaciteiten van deze civiele 4x4. Ik ga er echter van uit dat deze wagen vaak gekocht wordt door de huisvader die een caravantrekker nodig heeft of wel eens wat anders wil dan een Volkswagen Passat, of een Renault Grand Scénic. Hierdoor zullen veel van deze Suzuki Grand Vitara-beestjes geen boswegen of bergpassen zien.
Ik moet eerlijk zeggen dat deze wagen mij een beetje teleurgesteld heeft. Ik was als kind fan van de eerste reeks, met de stoere wielkastverbreders en de fijne “terrein”velgen. Ik droomde van de wagen in soft-topversie, om op ruw terrein rond te crossen. De Grand Vitara heeft die stoere look ingeruild voor een meer burgerlijk uitzicht. Hij is er ook minder basic op geworden; kijk maar naar de alcantara interieuraankleding. De metamorfose is echter nog niet compleet, de 4x4 zweeft nu ergens tussen een sjieke SUV en een bruikbaar werkpaard, maar is geen van beiden. Ik hoop de wagen wel nog eens off-road tegen te komen, om zijn terreinkunsten te kunnen ervaren en, hopelijk, mijn mening bij te stellen.
Voor de volledigheid nog even de prijzen. De Suzuki Grand Vitara 3-deurs begint op € 19.999, dit voor de 1.6 benzine. De 5-deurs begint op €22.599 voor de 2.0 benzinemotor. Zoals eerder aangegeven in dit artikel is de prijs van ons testmodel € 28.799.
Met dank aan Halle Motors voor het ter beschikking stellen van de wagen.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen