Rijtest: Toyota Hilux 3.0 D4-D

Meer luxe en meer comfort zijn de troeven van deze Hilux, terwijl ook het uiterlijk wat dichter bij de andere terreinwagens van de familie kwam. De hele snoet tot aan de A-stijl werd hertekend, waarbij grotere koplampen de aanacht trekken. Verder weinig opvallends aan deze hoge pickup, tenzij de grote luchthapper bovenop de motorkap. Dat die gebruikt zal worden, hoor je bij het starten van de Hilux. Een blazend geluid vult de cabine, waarna je hem eenvoudigweg in D kan zetten. Een automaat in een werkpaard als de Hilux leek ons wat vreemd, al bleek het handig en stelde de bak ons niet teleur. Toyota levert de 3.0 D-4D met een automatische vijfbak, die we ook al in de Land Cruiser zagen. Die motor is overigens één van de nieuwigheden op technisch vlak, hij komt naast de 2.5 D-4D en heeft evenveel koppel. Het verschil zit 'm in de pk's, waar de 3.0 D-4D er 171 heeft en de 2.5 D-4D het op 144 stuks houdt. Vlot genoeg? Jazeker, in 12 seconden ben je van 0 naar 100 km/u, de topsnelheid ligt op 175 km/u. Ook bij rustig rijden aan 120 km/u kan je het koppel aanspreken om een versnelling te plaatsen. De automaat schakelt dan een verzetje terug om het nodige vermogen te vinden.

Ook offroad staat de Hilux zijn mannetje, daar is hij uiteindelijk op voorzien. Wel konden we tijdens onze test zien dat het type band bepalend is en dat het type onder ons voertuig ontoereikend was voor de fotoshoot op een uitgeregend modderveld, met een tractor die ons terug op de weg bracht als resultaat. Zelfs bij volledig inschakelen van de vierwielaandrijving en de low gearing slaagden de banden er niet in voldoende grip te vinden op de glibberige ondergrond. Een voordeel van de Hilux is dan wel dat je de wagen als het ware kan laten onderlopen om hem schoon te spoelen. Het interieur lijkt als uit een demonstratiesessie voor hogedrukreinigers te komen, het lijkt alsof je het met een tuinslang kan schoonspuiten. Dat houdt ook in dat je de toetsen van onder andere de zetelverwarming zelfs met handschoenen aan kan bedienen.

Toch heeft Toyota moeite gedaan om wat luxueuze accenten aan te brengen in de Hilux. Zo heeft hij een navigatiesysteem en achteruitrijcamera en kan je ook je iPod of USB-stick eenvoudig aansluiten op het audiosysteem van de wagen. Dat het systeem niet van de beste kwaliteit is is niet zo erg, bij 120 km/u wordt de radio toch overstemd door windgeluiden. Tijdens onze test kwamen we uit op een gemiddeld verbruik van 10,2 liter, met een piek van 11 liter bij offroad rijden. Dat is twee liter meer dan wat het boekje aangeeft, waar overigens ook in staat dat de CO2-uitstoot een stevige 223 g/km bedraagt. De manuele versie stoot 199 g/km uit, de 2.5 D-4D houdt het op 194 g/km.

Een pickup koop je niet enkel om offroad mee te gaan rijden, de laadbak is even handig. Het is als het ware een aanhangwagen die je altijd bij je hebt. Bij de Single Cab heeft de laadbak een lengte van maar liefst 2.340 mm, onze Double Cab houdt het op 1.545 mm. De breedte bedraagt 1.515 mm. Genoeg dus om een europalet in te laden, met open laadbak kunnen er zelfs twee in. Onze testwagen was een speciale Atacama-serie, die uitgerust werd met een polyester hardtop. De afsluitklep dient te worden gesloten met een apart sleuteltje, waarbij het slot ons wat weinig robuust leek voor een stoere pickup. De hardtop wordt afgewerkt met getinte ruiten om ongewenste blikken buiten te houden. Dat heeft zijn gevolgen voor het zicht achteruit, want een dubbele verdonkerde ruit laat weinig transparantie toe. Ook de spleet tussen de cabine en de afgesloten laadbak bleek wat lastig vanwege het water dat er na een regenbui tussenliep en het zicht verder beperkte. Zicht rondom heb je verder wel, al blijft het opletten dat je niemand omver rijdt bij het afslaan. Bochten rijden met deze Hilux gaat vlot, al is het stuur niet het meest directe dat we ooit gereden hebben. Het gewicht (leeg 2.050 kg) gooit zich ook iets later in de bocht, waardoor je vooraf even moet anticiperen. De achterwielaandrijving zorgt er verder voor dat de achterzijde al eens lichtjes voelbaar durft uitbreken, al zijn er dan de rijhulpsystemen om het gevaarte op de baan te houden. De demping is minder dan bij pakweg een Volkswagen Amarok, omdat de Hilux op bladveren staat achteraan en schroefveren vooraan.

Vergelijken kan je de Hilux zeker, de tijd dat hij het rijk bij ons voor zich had ligt al een hele tijd achter ons. Zo is er de Nissan Navara en zijn er de pas vernieuwde Isuzu D-Max en Ford Ranger. Ook Volkswagen, dat vroeger een Hilux omvormde tot Taro, heeft nu eigen wapens met de Amarok. Die laatste is nog iets meer op luxe afgestemd dan de Hilux in onze versie. Ook krijgt die beschikking over een meer geavanceerde achttrapsautomaat. De Navara heeft het meeste koppel (450 Nm) van de opponenten, de Hilux (360 Nm) hinkt wat achterop. Verder blijken de wagens allemaal aan elkaar gewaagd als je ze gaat vergelijken qua laadruimte. Wat ladvermogen betreft steekt de Ford Ranger er dan weer met kop en schouders bovenuit, de Hilux heeft ook hier wat achterstand, al is 870 kg (exclusief chauffeur) nog niet weinig. De Hilux max maximaal 2.500 kilogram trekken, wat interessant is voor wie graag een stevige aanhangwagen meeneemt.

De Hilux is stevig geprijsd. De basisprijs van 26.000 euro ligt in de markt, de prijs van onze testwagen bedroeg al 45.100 euro. Een voordeel is dat je de wagen als licht bedrijfsvoertuig kan inschrijven, omdat de lengte van de laadruimte meer dan de helft van de wielbasis bedraagt. Jaarlijks betaal je dan 127,51 euro aan rijtaks.

Tekst: Sven Geiregat

Foto's: Nathan Gevers & Yannick Degroeve