Gametest: The Crew

Razendsnelle bolides in een reusachtige open spelwereld die je met je vrienden kan verkennen. Er zijn minder interessante videogameconcepten dan dat van The Crew, maar een goed concept staat niet altijd garant voor een goede game. Ik schokker en haper de virtuele straten van Noord-Amerika rond voor één constatatie: dit spel is spijtig genoeg niet helemaal af.

Nvdr: Deze gametest werd geschreven door Lazlo Cootmans, een journalist wiens naam je wel eens hebt zien passeren bij 9Lives en Eurogamer. Tegenwoordig houdt hij zich bezig met zijn eigen project 'your game is in another castle', techwebsite Nexed.be en kan je zijn smoelwerk geregeld zien passeren tijdens een livestream op Twitch. _________

Enkele maanden geleden installeerde ik de The Crew beta op mijn PlayStation 4. In tegenstelling tot de meeste journalisten die net als ik de kans kregen de met steroïden opgepompte open wereld racegame te verkennen, was ik niet onder de indruk. De wagens waarmee ik reed bestuurden zweverig en ik had al heel wat problemen met technische foutjes in het spel. Toegegeven, het ging natuurlijk om een vroege versie van de game, maar ik weet nog goed dat ik tegen mijn vrienden verkondigde dat The Crew een eindejaarsflopper van formaat zou worden, terwijl andere pers watertandend over de game rapporteerde.

Flash forward naar januari 2015. De reviewversie van The Crew ligt met enige vertraging eindelijk op mijn bureau. Veel zin om eraan te beginnen heb ik niet, want zoals je misschien al weet, kraakte de videogamepers het spel alvast van top tot teen af. En ondanks dat het fijn is om te weten dat wanneer mijn journalistieke carrière op een laag pitje staat, ik nog een toekomst in de waarzeggerij heb (pun intended), moet ik me zelf nog door de gebrekkige game spartelen. Een zucht. Een volle tas koffie. En er dan maar aan beginnen zeker?

Alleen maar beter

Het voordeel van met een wantrouwige ingesteldheid aan een game te beginnen, is dat het alleen maar beter kan worden. Een vlieger die ook opgaat voor The Crew, zo blijkt. Terwijl ik de openingsmissie (een off road politieachtervolging tegen hoge snelheid) voor de derde keer in m'n leven speel, loopt dat al een pak beter dan toen ik dat eerste keer deed. verwacht geen realistische wagenphysics. De Ford F-150 Raptor waarmee ik over het Amerikaanse landschap sjees voelt lichtvoetig en grotendeels onstabiel aan, maar het botsauto-effect dat ik de eerste keren ervoer in The Crew lijkt grotendeels de kop ingedrukt. Je kan de wagenbesturing meer vergelijken met die van een arcaderacegame zoals Motorstorm.

En dat is best oké.

Motorstorm is één van de meest geliefde racegames van de voorbije PlayStation-generatie en tijdens het spelen van The Crew denk ik er vaak aan terug. Zolang je geen racesimulator zoals Grid, Gran Turismo of Forza verwacht, haal je dus best wat voldoening uit deze game. Er is een breed arsenaal aan wagengeweld te ontdekken onder de motorkap van deze titel. Maar omdat de game zich in Noord-Amerika afspeelt, ligt het accent op Amerikaans geweld. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar als Europeaan mis je natuurlijk wat meer speelgoed van Duits, Engels of Italiaanse makelij.

Toegeven, met onder andere een Ferrari LaFerrari, Koenigsegg Agera R en BMW M5 kom je natuurlijk niets tekort. In totaal kan je met zo'n veertigtal wagens aan de slag. Daarbovenop kan je die vierwielers naar believen ombouwen naar vijf verschillende disciplines die elk een ander racetype kennen. Zo heb je de Street specificatie waarmee je tegen duizelingwekkende snelheden over het asfalt vliegt en de Raid uitrusting waarmee je wagen tegen een stootje of negenhonderd kan.

Even van de kaart

Er valt dus een hoop te ontdekken wanneer het op voertuigen aankomt en dat lijkt me toch wel één van de belangrijkste aspecten van een racegame. Verwacht geen honderden wagens, maar wel voldoende paardenkracht om je mannelijkheid (of autolievende vrouwelijkheid) te bewaren. De bolides zijn echter niet het centrum van de aandacht in deze titel. De reusachtige spelwereld (lees: een schaalmodel van de Verenigde Staten) biedt een hoop variërende ondergronden. Van het zonnige Los Angeles tot het regenachtige New York race je door stoffige woestijnen en over besneeuwde bergflanken. Van kust tot kust rij je ongeveer twintig minuten lang. Allemaal best indrukwekkend, maar zo'n grote speeltuin valt in het niets als je die niet opvult met interessante materie.

Gelukkig slaan de makers de bal daar ook amper mis. Van kustlijn tot kustlijn is de kaart gevuld met uitdagingen, verborgen auto-onderdelen, toeristische uitzichten en races. Dingen die je stuk voor stuk ervaringspunten opleveren om als racer in level te stijgen. Daarbovenop krijg je voor het uitvoeren van die uitdagingen en het uitrijden van die races nieuwe upgrades voor je wagens zodat die nog sneller en vinniger worden. Online scoreborden laten je ook weten hoeveel beter of slechter je bent dan je vrienden en dagen je uit om challenges opnieuw te doen. Jammer genoeg zit er niet veel variatie in de te ontdekken content, waardoor het spel na een tijd repetitief aanvoelt en vooral het vooruitzicht van betere upgrades of extra ervaringspunten je doorheen de vele content duwt.

Verhaaltjestijd

Om het geheel aantrekkelijk te houden weeft Ubisoft een verhaallijn doorheen de gameplay dat je zo'n twintig uur zoet houdt. Verwacht je niet aan Shakespeariaanse genialiteit, maar de The Fast and the Furious-aandoende plot past bij de game. Je kruipt in de huid van Alex Taylor; een getalenteerde straatracer die voor de moord op zijn broer in de nor vliegt, maar in feite onschuldig is. Om wraak te nemen op de werkelijke daders van de wandaad, gaat hij in opdracht van de FBI achter het nieuwe hoofd van de georganiseerde misdaadorganisatie 5-10 aan.

Het verhaal begint veelbelovend met enkele knappe cutscenes die de belangrijkste personages in het geheel voorstellen. Jammer genoeg zijn er later in het spel iets te weinig van die tussenfilmpjes en een tikje teveel cliché randpersonages om je werkelijk nog te kunnen boeien. Dan gaat het enkel nog om de vele races die je doorloopt en je rijzende status binnen de misdaadorganisatie. Je teert dan meer op de voldoening die je uit de steeds snellere bolides onder je kont haalt dan op het volgende deel in het verhaal.

Keerzijde

Dus wacht. Ben ik, de enige persoon die op voorhand verkondigde dat The Crew ging floppen, nu de game aan het loven als een degelijke racegame? Waarom vinden alle andere journalisten het spel dan zo een tegenvaller? Het antwoord is simpel: de game is niet klaar. Alle inhoud die ik hierboven vermeld, maakt van The Crew een degelijke racegame en het boeltje draait ook naar behoren wanneer je alleen speelt, maar The Crew is een online racegame en dat is waar het raceschoentje frustrerend hard knelt aan je rechtervoet.

In een raceclubje van vier personen (vrienden of vreemden) de Verenigde Staten onveilig maken, klinkt aanlokkelijk. Het doel van het spel is om aan de hand van teamwork races tot een goed einde te brengen. Voertuigtypes op elkaar afstemmen, bepalen wie als eerste over de streep moet geraken, andere crews uitdagen voor wedstrijden. Klinkt geweldig, niet? Jammer genoeg kan je niet met één andere speler tegelijk spelen zonder in de problemen te komen.

Schokker, schudder, crash...

Want vanaf dat je met een andere racer in aanraking komt, steken alle fouten de kop op. Wagens beginnen te haperen, opeens rijden alle racers door elkaar, voertuigen die kilometers achter je rijden springen uit het niets opeens voor je in de race. Je kan het zo gek niet bedenken of het valt je voor. Zelfs wanneer je nog maar een andere speler rustig passeert in de grote spelwereld is de kans groot dat die wagen van links naar rechtst begint te stuiteren als een Sonic The Hedgehog op speed.

Daarbij moet je ook nog een gedateerd uiterlijk tellen. Doordat de schaal van de game de meeste rekenkracht van je systeem inpalmt, is er weinig plaats voor grafische afwerking. Verwacht je dus niet aan blits afgewerkte voertuigmodellen of een realistisch ogende decors. Je ziet meer dan eens een voorwerp of voertuig uit het niets in je ooghoek de spelwereld binnen ploppen door een bewust klein gehouden gezichtsveld. Gelukkig is er een aangename soundtrack met onder andere The Arctic Monkeys en Bloc Party op om ons van de grafische toegevingen af te leiden.

Conclusie

Hou je van racegames, dan moet je The Crew zeker een kans geven. Wie de titel op zijn eentje doorkruist geniet van om en bij de twintig uur ongelimiteerd rijplezier. The Crew wil echter koste wat het kost een online racespel zijn en daar komt de game jammer genoeg op alle vlakken tekort. Problemen met verbindingen en vele technische mankementjes maken de online features van het spel een ware teleurstelling. The Crew is een best te smaken arcaderacer voor in je ééntje, maar verwacht er geen online meesterwerk van.

The Crew is beschikbaar voor Playstation 4, Xbox 360, Xbox One en PC
Bedankt aan Ubisoft voor de reviewcopy