De Nissan Prairie was lelijk als de nacht, maar wel origineel qua opbouw en ruimte-indeling. Is dat ook niet wat we vaak over de nieuwe Cube te horen krijgen?
De trend van de monovolumes lijkt tegenwoordig wat overgewaaid. Volkswagen vernieuwt pas na dik tien jaar haar grootste monovolume, terwijl Toyota van vier naar slechts één monovolume in hun aanbod is gegaan. Gaan we terug naar de begindagen van de monovolumes, dan zien we dat twee merken touwtrekken om de titel van ‘eerste MPV’. Renault claimt met de Espace van Matra de eer (die overigens eerst aan Peugeot werd voorgelegd, maar daar werd afgewezen bij gebrek aan financiën), terwijl Chrysler de mening is toegedaan dat zij met de Voyager de eerste echte monovolumer hadden.
Toch zijn ook de Japanners van Nissan/Datsun al in het begin van de jaren ’80 (1982 om precies te zijn) bezig met een monovolume, of iets wat daarop lijkt. Volkswagen is namelijk niet de eerste die een Golf opblaast tot Golf Plus, Nissan deed het hen al voor met de Prairie. Vooral in de eerste generatie zie je dat deze wagen erg veel gemeen heeft met de Nissan Stanza en Sunny, het lijkt alsof enkel de daklijn wat hoger werd geplaatst, waardoor de raamstijlen werden uitgerokken. Het ontwerp was geïnspireerd op de Lancia Megagamma, een Italdesign-concept uit 1978 op basis van de Lancia Gamma.
Daardoor wordt het moeilijk om de Prairie te klasseren, zeker in de eerste generatie. Is het een verhoogde break, of is het de eerste monovolume. Belangrijkste concurrenten van de Prairie waren de Honda Shuttle,al verscheen deze pas bij de tweede generatie van de Prairie op het toneel. Een andere concurrent was de Mitsubishi Space Wagon. Toch is ook deze niet echt als concurrent te beschouwen, aangezien de Prairie slechts tien centimeter langer was dan een Golf II uit dezelfde periode.
In die raamstijlen schuilt een revolutionair item van de Nissan Prairie. De B-stijl die zich bij een conventionele auto tussen de voorste en achterste deur bevindt, is onbestaande. Bekijk daarbij de grote schuifdeur en je ziet dat daardoor een gigantische instapopening wordt gecreëerd. Sinds de Prairie werd deze constructie op geen andere wagen meer toegepast. Die vreemde constructie had zijn weerslag op het rijgedrag. Wanneer wat ruwer met de auto werd gereden, had de carrosserie al snel last van rolneigingen en instabiliteit, net vanwege het ontbreken van deze B-stijl. Schuifdeur en voordeur vergrendelden in elkaar.
Was de opbouw van de Prairie vrij revolutionair, dan was de techniek dat helemaal niet. In het vooronder vonden we een 1.5 of 1.8 viercilinder benzinemotor met manuele of automatische transmissie. Hij werd aangedreven op de voorwielen, al was vierwielaandrijving een optie. In 1990 kwam een tweede model van de Prairie op de markt. Hier zijn de proporties iets meer in verhouding. De wagen krijgt nog steeds een dubbele schuifdeur achteraan, maar wordt voortaan uitgerust met een 2.0 benzinemotor en 98 pk. Ook een 2.4-variant met 133 pk was beschikbaar. Met die laatste haalde hij de 0-100 km/u in net geen tien seconden. De Prairie werd gebouwd tot 1998.
Een aantal jaren voor het eind van de productie van de Prairie bracht Nissan al de Serena op de markt. Dit was een wagen aan de andere kant van de monovolume-markt, eerder een busje dan een MPV. In Japan en de USA werd nog een derde generatie gecommercialiseerd, maar bij ons hield Nissan het na twee generaties voor bekeken. Komen we nog wat dichter bij vandaag, dan zien we de Nissan Almera Tino als ‘opvolger’, al was ook deze wagen geen kassucces op onze markt.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen