Roadtrip: Met de Toyota GT86 facelift naar de poolcirkel (2017)

Drie dagen lang ondergedompeld worden in arctische temperaturen van -21°C met maar één doel; de Toyota GT86 facelift de sporen geven. Of hoe je van een letterlijke opfrisser kan spreken van de sportieve coupé zijn kunnen te midden van sneeuw, ijs en rond het sporadische rendier. Trek je mee naar de poolcirkel?

Autoconstructeurs trekken naar heinde en ver om modellen bloot te stellen aan de meest extreme temperaturen en van de pot gerukte scenario's. Toyota vond met de facelift van de GT86 het een goed idee om Autofans eens te laten proeven van zo'n testscenario. Hoewel we spontaan luchtige klederdracht, zonnecrème en een zwembroek in ons achterhoofd inbeelden bleken we niet naar de Sahara- of Mojavewoestijn te gaan. Wel naar Rovaniemi, de thuisbasis van de kerstman. Al bleek die zwembroek toch nog van pas te komen...

Dag 1: Welkom, het is hier -18°C.

Na de vlucht Brussel-Helsinki vliegen we door naar Rovaniemi, de thuisbasis van de Kerstman. We weten ook meteen waarom die er zo ingeduffeld bij loopt. Bij landing is de temperatuur een gezellige 18 graden. Excuseer, -18 graden. Het select groepje genodigden was er alvast niet op gekleed. Waardoor Toyota al snel een GT86-muts en smartphone-compatibele handschoenen tevoorschijn toverde. Al hadden we pas echt gelukkig geweest met een dubbel gestikte thermische onderbroek.

Een eerste rit van 30 kilometer - met een bus, niet de GT86 - door boswegen vol sneeuw en ijs bracht ons naar een Finse Chalet. Daar was het tijd voor het verplichte presentatiemoment door enkele Toyota-Experts uit Japan. Waarmee we meteen wat wijzer zijn over de veranderingen aan de GT86. Nieuw bumperwerk, ander lichtsignatuur achteraan, full-LED-koplampen en een vernieuwde spoiler. Binnenin dan weer een nieuw lederen stuur mét knopjes. Destijds nog verboden door de ingenieur achter de GT86 wegens "een stuur dient om te rijden, niet om de radio te bedienen", anno 2017 heeft de technologie zijn stelling overwoekerd.

Nu, interessanter is om weten wat er aangepast is waar je het niet meteen kan zien. Want zoals de Japanners zijn gingen ze minutieus te werk. 0.3 milimeter dikker aluminium daar, 1.2 milimeter dunner aluminium ginder en hierzo nog eens 2 milimeter afgeschaafd. De koetswerkstijfheid zou er stevig op vooruit moeten zijn gegaan.

Met een sterker achtersteven van de carrosserie en een eveneens aangepaste tussenschot tussen motor en cabine. Samen met het nieuwe veerspul van Sachs moet het heel wat doen aan de rijdynamiek van de GT86. En als we weten hoe serieus Japanners hun job nemen, dan geloven we de expert ook op z'n woorden.

Die zwembroek dus

De avond valt en de GT86 is nog steeds niet door onze handen gepasseerd. Daarvoor moeten we eerst twee diploma's halen. Met betrekking tot rijvaardigheden en een veiligheidsbriefing waarschijnlijk? Logisch ook, gezien harde de omstandigheden in de regio. Nee, een ijsbad en -hotel overleven, dat zijn de vereisten.

Excuseer?

Hop de sauna in en na een kwartiertje opwarmen worden we als een trossel druiven met onze badjas aan bij -12°C naar de rand van het Serie-meer gebracht. Enfin, een plak ijs met een groot gat in zeg maar. De twee sadistische laddertjes lieten geen twijfel bestaan; hier moeten we in van de Japanners.

Het goede nieuws? Met drie graden Celsius is het meer warmer dan de buitenlucht. Geloof ons, een schamele troost wanneer je er in kruipt. Na vijf seconden klim je alvast als een verkleumde bigfoot via de ladder naar boven om als een ijspegel naar een 40 graden warmgestookte Jacuzzi te strompelen. De dag overleefd. Of wacht... deel twee van het diploma nog.

Hotel zonder ijsmachine in de gang

Want amper opgewarmd en met z'n allen de bus in richting het Arctic Snow Hotel in Sinettä. Een hotel dat - je raadt het al - volledig is opgetrokken uit ijs. Geen mop. In het doolhof van gelijkende gangen (ijs, weet je wel) vinden we de bar. Met z'n allen een ijsglas in de hand proeven we 1, 2, 3 en ach waarom niet, 4 van de lokale brouwsels. We kikkeren er alvast van op voor we de slaapzak in duiken.

Gelukkig was de matras alvast niet van ijs. Wel een ijzeren net met doek over en een tiental rendierhuiden. Dat we jas, thermisch ondergoed en handschoenen die nacht hebben aangehouden, we maken er geen geheim van. Want een hotelkamer van - 5 graden Celsius... Je zal niet snel ijsblokjes in de gang gaan halen...

Dag 2: Bibberen, karten, bibberen, driften, bibberen.

Wonder boven wonder overleven we de nacht zonder wakker te worden met loopgraafvoet of ijspegelneus. Al bleek schoenen aan doen geen simpele opdracht. Die ondingen waren namelijk vastgevroren aan de grond, nondeju! Een ijshotel, wie verzint het...

Na een heerlijk voedzaam ontbijt en bekertje warm bessensap - #lifestyle-alarm - eindelijk de twee diploma's op zak; 'I survived Lake Serie' en 'I survived the Snow Hotel'. Vrouwlief thuis mag trots zijn. Goed meer dan tijd om richting parking te trekken en zowaar, staan er een tiental GT86's ons op te wachten. Voorzien van winterbanden met studs (ijzeren toppen). Eindelijk achter het stuur, eerste etappe voor de boeg. Een rit over ijzige wegen en sneeuwbergen aan temperaturen die wel tot - 21 graden doken richting een lokale kartbaan... op een bevroren stuk grond... met een piste van sneeuw. Hebben we al verteld dat ze in Finland alles 40 graden kouder doen?

Na een korte kartsessie, waarbij wit-bevroren gezichten geen uitzondering waren, zetten we de route verder naar het uiteindelijke einddoel van de eerste rit; de ADC.

Lommel Proving Ground... maar dan witter

AD-watte? Het ADC. Oftewel: het Arctic Driving Center. Een gigantische domein tussen de bossen, voorzien van meerdere circuits, test plekken en grote rondepunten. Dat we hier aankomen met 200 beschikbare pk's op de achterwielen is op zich al geweldig. Na een korte toelichting nemen we de GT86 bij de hand en begeven we ons met vier naar een uitgegraven cirkel rond een stukje bos.

Het doel van die verplaatsing spreekt voor zich; om er te gaan driften als een bende losgelaten pubers! Uw Autofans-redacteur was alleszins in zijn nopjes. Veertig minuten lang hingen we de zijwaartse hooligan uit. Of de instructeur er mee kon lachen? Hij plaatste zelfs willekeurig kegels neer die we verplicht moesten raken tijdens de drift. Toffe pé. Volgende taak? Een obstakel- en slalomproef. Iets wat elke Fin probleemloos moet kunnen, wil hij of zijn een rijbewijs in ontvangst nemen.

De sleutel van het succesvol afleggen van die opdracht zit in het opvangen van de lastenwissel. Als bijkomende test kunnen we ook ervaren hoe de Track-functie van de GT86 zijn werk doet. Overmoedig als we zijn doen we meteen ons ding met alle systemen uit. Onderstuur, overstuur en schuifpartij voorbij een stel kegels.

Oeps.

Dan maar iets rustiger bij poging nummer twee. Met succes. Vooral het slalomrijden is een geweldige oefening op lastenwissel en brengt de balans in ophanging van de GT86 naar buiten.De Track-functie proberen we ook even uit en we voelen meteen een helpende hand die subtiel corrigeert bij het links/rechts passeren van de kegels.

Hoezo, de GT86 traag?

17 uur 's avonds en de zon is al even verdwenen. Korte dagen hier aan de Poolcirkel. Inpakken en slapen is echter niet aan de orde, want Toyota heeft nog Frederic Aasbo op de planning staan. Een 31-jarige Noor die in 2015 nog wereldkampioen werd in het Formule D-kampioenschap. Een drifter dus, die voor de gelegenheid zijn GT86 heeft meegenomen. Met een twinturbo Supra-blok en 1.000 pk onder de rechtervoet. Met een bloeddruk van 300 over 90 kropen we naast hem op de passagierszetel.

De motor ontwaakt en niet veel later schieten de eerste vlammen uit de motorkap. Ah ja, want de uitlaat van dit beest is in dit geval gewoon een L-bochtje van 50 centimeter recht uit de motorkap. Alles voor de show! De ervaring beschrijven is aartsmoeilijk. Indrukwekkend op de strafste wijze. Dat deze man een wereldkampioen driften is, dat geloven we best. En zijn dienstwagen de GT86-X met opgedreven Supra-motor, immense wielen met dubbele remklauwen en knoert van een turbo… De koude rillingen komen weer boven als we er aan denken. Frederic Aasbo, bedankt!

Jean-Luc moet niet onderdoen

Na een gepast afscheid van Aasbo - lees: een kilo poedersneeuw over ons hoofd bij zijn vertrek als een malle - terug in de reguliere GT86. Naast Jean-Luc, onze persoonlijke Vlaamse rij-instructeur. Die besluit nog even een hotlap over het sneeuwcircuit te scheuren met bochten van puur ijs. De uitspraak *"Goho, het ligt er écht glad bij vandaag" hielp ons zelfvertrouwen niet toen je het stuur aan ons gaf Jean-Luc.

Oké, Trackmodus dan maar? Aan. Let's go! Heel braaf legden we een eerste rondje af. De angst om op het einde van de dag in de pikkedonker nog snel een Toyota in de bossen te gooien zat er toch dik in. Het kost dan misschien maar 33.400 euro zo’n GT86, we willen hem liefst heel teruggeven. Gelukkig gaf de coupe - mede dankzij de banden met ijzerwerk - ons ronde na ronde vertrouwen en zat er tegen toer nummer vijf wat meer tempo in. Niet zo gezwind als Jean-Luc maar het proper opvangen van lastenwissels gaf ons toch weer dat shotje zelfvertrouwen. Wie gedacht had hier de succesvolle rally-piloot uit te hagen... kale reis. Want die coureurs hebben superkrachten en een hypersnel reactievermogen.

Dag 3: Musher & Husky

Finale dag en de GT86 wordt weer aan de kant gezet. We gaan namelijk iets écht Fins doen. Een Husky safari! We begeven ons naar Lapland Safari’s en transformeren ons in enkele stadia tot warm ingeduffelde Mushers. Watte? Een Musher is persoon die de leiding heeft van een team husky-honden, vastgemaakt aan een stevige slee en zo het bevroren landschap doorkruist. De huskyfarm heeft er zo’n 300 honden, wij moesten er gelukkig 6 besturen. De husky’s op deze boerderij leven vanaf hun geboorte tot einde van hun dagen buiten. Wetende dat het hier tot wel -50°C kan worden is dat behoorlijk straf. We aaien enkele ouderlingen, honden die voorbij de 10 jaar en voelen meteen dat de pels extreem dik is. Ongeveer drie keer zo dik als die van een hond bij ons weten ze te zeggen.

Deze honden hebben bij die extreem koude temperaturen geen probleem. Slapen doen ze in een klein blokhutje voorzien van houtvezels. Type cavia-hok. Na enkele korte instructies tot het besturen van de slee met honden we kunnen op weg. Al na 5 minuten is het duidelijk, dit is héél leuk maar extreem koud. Waar is de voorruit van de GT86 als je ze nodig hebt. Na de tocht warmen we even op en leren we wat bij over de honden. Helaas worden ze niet verkocht. Een schattig husky’tje voor thuis zit er dus niet in. Het nochtans een geinig zicht zijn tussen de ochtendfile op de E19.

Terug naar hotel, omkleden naar normale laagjes en richting huiswaarts. Vertrekken doen we terug in Rovaniemi waar ze blijkbaar geen probleem maken van een sneeuwstorm meer of minder bij het opstijgen. Met het notitieboekje bij de hand bladeren we nog eens door onze bevindingen. Dat die niet allemaal over de GT86 gaan mag wel duidelijk zijn. Al kunnen we één ding met zekerheid zeggen; de Japanse Coupé doet zelfs in donderse winterse temperaturen zijn werk. Zolang je maar bij meer dan 15 centimeter sneeuw de banden met studs boven haalt.

O ja, een meer voor de Vlaamse wegen getinte rijtest van de opgepoetste GT86 krijg je binnenkort op het menu.