Rij-impressie: Mercedes-Benz SLS AMG

Alleen al bij het aanzien van die lange, brede neus besef je dat deze Benz bij de koningsklasse van de sportwagens toehoort. Het retrodesign laat nergens een steek vallen en, zoals het tegenwoordig bij veel wagens het geval is, is hij “in the flesh” stukken imposanter dan op foto.  Bij dit visueel pareltje hoort natuurlijk ook audio. Niemand van de omstanders kan een lichte smile bedwingen wanneer de 6.2 liter V8 wordt aangevuurd. Ik ben door de C63 AMG verliefd geworden op die V8, maar het geluid van de über sedan verbleekt bij de brul van zijn meerdere. De parkeergarages in Knokke kunnen maar beter een goede geluidisolatie hebben, want hier maak je een hele blok mee wakker.

En nu kwam het, de instructeur zei dat ik mocht instappen. Maar deze hier is amper 1.73m lang, en het beeld van Richard Hammond die de vleugeldeur niet toe kreeg spookte door mijn hoofd. Oef, ik kon er net aan, met een goed gevoel zette ik de 7traps in D en vertrok. Ik zou het rustig aan doen, de 571 paarden wat gewoon worden, en dan vragen of ik hem mocht planken. Toch een beetje verbaasd, bleek de SLS met een figuurlijke vinger te besturen. Hij was zelfs comfortabel, de zetels pasten perfect en het was heerlijk cruisen met die achtcilinder soundtrack op de achtergrond. Maar mijn missie was natuurlijk om mijn lidmaatschap van de onder-4-seconden-club te verkrijgen.

“Is dit de agressiefste stand?” vroeg ik wat gefaked naïef aan de instructeur. Waarop mijn metgezel de prachtige aluminium draaiknop in zijn S-stand zette. De S+ stand was voor een andere keer, die zorgt net als de S voor een betere gasrespons, maar moeit zich ook met de tractie controle. En op de Ardeense binnenbaantjes kan je de systemen maar beter hun werk laten doen, dat merk je snel genoeg. Terug naar de “task at hand”. De Mercedesman had het vertrouwen, ik had er zin in, op naar die 100 km/u in 3,8 seconden. Ik remde af op een helling (altijd net wat indrukwekkender), keek naar de horizon, en vloerde de supercar. Met redelijk wat wielspin (met dank aan het wegdek) schoot hij naar 2de versnelling, waarna die op zijn beurt de SLS met illegale snelheid naar de horizon schoot. Jawadde dadde moet zowat het enigste zijn dat ik mij op kwam. Wat een beest van een motor is dat toch, 650 Nm en geen turbogat. De Amerikanen hadden gelijk: There's no replacement for displacement. Met de combinatie van een grote cilinderinhoud en Duitse engineering heb je geen turbo’s nodig. Gewoon asfalt, veel asfalt.

Wat volgde was een indrukwekkend ritje met veel toeren en veel geroffel, ik heb dan ook nog nooit met zoveel tegenzin uit een auto moeten stappen. De adrenaline maakte plaats voor het "we hebben het toch maar gehad"-gevoel, en  nu, bij het typen van mijn impressie, besef ik het maar al te goed, ik heb het toch maar gehad. Dank u SLS, dank u Ardennen en dank u Mercedesman voor deze belevenis. Mijn AMG deur staat altijd open, zelfs al moest ik dan de 6.2 bedriegen met de jongere 5.5.

Ook dank aan Wimblog.be, Adhese & Mercedes-Benz Belux