Rijtest: Hyundai i40 1.7 CRDi Wagon

Dat toont de strategie die Hyundai de voorbije jaren gevolgd heeft. Het merk boekte vooral succes met kleinere modellen en recenter met de Tucson/ix35 crossover. Bij de kleine stadswagens was een strakke prijs belangrijk samen met een grote bruikbaarheid, wie een middenklasser verkocht wil krijgen moet rekening houden met status, binnenruimte en afwerking. Hyundai heeft goed opgelet alvorens nogmaals een Wagon op de markt te brengen want de i40 Wagon heeft van alles voldoende mee.

De looks van de wagen doen alles behalve kubistisch aan. Hyundai gebruikte met het Fluidic Sculpture design een erg vloeiende vormgeving die de wagen korter doet lijken dan hij eigenlijk is. Met zijn 4,77 m lengte is hij heus geen doetje. De designers gebruikten een hele hoop extra lijnen die de grote oppervlakten wat moeten verdoezelen. Wat het eerst opvalt zijn de koplampen waar een LED-strip zich als een rups in vertonen. Verder valt het op dat de wielen erg ver naar buiten geplaatst zijn, wat een korte vooroverhang en een lange wielbasis als gevolg heeft. Een laatste opvallende lijn is de concave kromming van de achterste zijruit. De aflopende daklijn zorgt dan wel voor een dynamischer profiel, wanneer je instapt zal je merken dat het zicht achteruit wat minder is.

Wat je nog opvalt als je instapt is het keurige dashboard. Ook hier scoort Hyundai goeie punten. Tegelijk voelen we de verwantschap met andere recente modellen van het merk. We krijgen een overzichtelijk dashboard, al is het wel even wennen aan de opstelling van de knopjes. Dat je door de schermpjes van de boordcomputer moet scrollen met een knopje dat onderaan je stuurwiel staat is minder handig. Wel leuk is de weergave van een i40 bij zowel de radius als de gemiddelde snelheid. Het is een detail maar geeft de boordcomputer dat ietsje extra tegenover een basiscomputer die harde cijfers weergeeft.Wie voor het eerst instapt heeft de neiging om zijn zetel in te stellen naar de eigen wens. Daarom voelt het wat vreemd aan dat de zetel wat naar voor schuift als je de startknop induwt. Dat houdt ook in dat hij weer naar achteren schuift als je de motor weer uitzet. Handig voor de instap van de bestuurder en voor de achterste passagier is dit aanvaardbaar omdat hij over meer dan gemiddelde hoeveelheid beenruimte heeft. Vanwege de automaat hebben we het zelf niet ervaren maar we kunnen ons goed voorstellen dat veel mensen hun koppelingspedaal willen induwen alvorens de motor te starten. Staat de zetel in de uitstapstand, dan kan je amper aan je pedalen. Het wordt moeilijk om de juiste zit in te stellen, want de zetel schuift pas weer naar voor nadat je op de startknop hebt geduwd. Volgens de invoerder kan je deze functie eenvoudig uitzetten via de boordomputer.

Wij reden met een Hyundai i40 Lounge First Edition Plus, een reeks ter lancering van het model op onze markt. Daardoor kregen wij onder andere een achteruitrijcamera achteraan en parkeersensoren rondom, cruise control lederen zetelbekleding en GPS ter beschikking. Ook worden de zetels desgewenst verwarmd (zelfs achteraan is zetelverwarming beschikbaar!) of geventileerd. Ook het stuurwiel kan optioneel verwarmd worden. De navigatie/audio is van Garmin en krijgt een touch screen mee. Dit brengt mee dat je soms wat moet zoeken of de knop nu op het scherm (besteming ingeven) of op de middenconsole staat (routebegeleiding/map). De logica is dat de grote functieknoppen (radio navigatie, bluetooth settings) net onder het schermpje staan, terwijl de handelingen binnen een functie op het scherm worden weergegeven.

Het rijden gebeurt door aandrijving van de 1.7 CRDi met automatische versnellingsbak. Die is enkel beschikbaar als optie op de 136 pk-versie, al biedt Hyundai ook een 115 pk-versie met manuele bak aan. De verschillen in de verbruikscijfers liegen er niet om, de automaat leent zich niet tot zuinig rijden. Hyundai zelf geeft 6l/100 km op (tegenover 4,3 voor de manuele versie), wijzelf joegen er tijdens de eerste kilometers op kleinere wegen 8,5l/100 km door. Over de hele test gespreid kwamen we aan 7,3l/100 km uit. De 1.7 CRDi luidruchtig noemen is een brug te ver, wel laat de motor zich horen wanneer je het gaspedaal wat dieper induwt. Dat is jammer genoeg een rauwe dieselklank is die je van een oudere motor zou verwachten.

Het rijgedrag is dan weer goed uitgekiend. Het comfort is van die mate dat een sportieve rijder er zich niet aan stoort, terwijl de demping dermate neutraal is dat je je als comfortabele rijder niet tekortgedaan voelt. Anders gesteld vindt de wagen een mooi compromis tussen een comfortabele demping en een strak stuurgedrag. Het stuurwiel voelt erg licht aan bij dit type wagen. Dat is handig wanneer je de  lange afmetingen in een parkeerplaatsje wil wringen maar we hebben het gevoel dat het erg licht blijft aanvoelen bij hogere snelheden.

Wie voor een break kiest, wil natuurlijk wat kunnen meenemen. De Hyundai i40 krijgt een ruime koffer, die in te delen is in verschillende compartimenten dankzij een handig verschuifbare bagagerail. Die rail staat wel wat in de weg als je hem niet nodig hebt. Je kan hem losklikken en opzij leggen, maar een echte opbergplaats is niet voorzien. Met de achterbank opgeklapt, is hij één van de kleinere in zijn klasse, met 553l nuttig laadvolume. Daarbij genieten de inzittenden natuurlijk weer van iets meer beenruimte. Klap je de achterbank neer, dan krijg je een laadruim dat 1.719l kan slikken. Dat is niet het grootste (een Skoda Superb Combi kan 1.819l verdragen) maar hoort wel bij de hogere middelmaat. Ook de drempel van de koffer is met zijn 575 mm bij de laagsten in zijn categorie.

Hyundai staat bekend als een prijzenbreker. Vroeger deden ze dat met wagens die erg sober waren afgewerkt, tegenwoordig werkt de "lage prijzen/goede kwaliteit" vooral bij de stadswagentjes. Daarom prijst Hyundai de i40 CW vanaf 24.749 euro. Dat is goedkoopst in zijn klasse, qua uitrusting mag de wagen er best wezen. De i40 uit onze test heb je voor 34.499 euro. Veel geld, al begin je voor dat bedrag bij je Audi A4 Avant TDI pas aan de optielijst.