In de eerste twee delen van ons avontuur vertelden we onze ervaringen over de Charyn Canyon, de verschrikkelijke wegen die we al te verduren kregen, onze overnachtingen en nog veel meer. In dit laatste deel komt de totaal andere kant van Kazachstan aan bod. Astana!
Speedguns in Kazachstan
'Om 9 uur vertrekken we,' zei Alex nog de dag voordien. Wanneer we dan eindelijk om 9:30 de poort van het hotel complex buiten rijden krijgen we te horen waarom we weer een half uur vertraging opliepen. Dit keer geen gedoe met een de kleine Spanjaard maar met de Koreanen die hun spelletje PingPong wilden afmaken. Ach, we lachten het allemaal weg. De rit naar Astana stond ons voor de boeg. We laten het Balkhash-meer achter ons en al snel bevinden we ons op redelijk strak asfalt met zichten tot wel 30 kilometer ver. Ergens te midden een veld zien we een 40-tal wilde paarden, en wat verder nog eens zoveel. Zelfs een sporadische groep kamelen komen we en route tegen. Dit is uniek. De pas zit er goed in en we maken vooruitgang.
Tot we plots twee keppies in een Lada Samara politiewagen zien voorbij komen. Alex meld meteen dat er net een politie wagen ons voorbij heeft gereden en dat we braafjes achter elkaar moeten blijven en niets te gek doen. En ja hoor, de Lada maakte rechtsomkeer en liet de laatste wagen van het konvooi stoppen. Een paar onduidelijke minuten en een team-lid dat mee in de politiewagen moest stappen voor een ritje naar een verkeersbord. Even hadden we’r geen goed oog in. Maar dan stapte onze man terug uit de politiewagen en zei haastig “okey, let’s go we leave now!” Blijkbaar had de Lada ons met een speedgun te stekken. Een fikse boete ten gevolge. De volle 25 euro voor 5 auto’s die bijna 30 km/u te snel reden. Opnieuw konden we het allemaal weglachen wanneer we bedachten hoeveel we hadden kwijt geweest in België…
Ovale Pizza’s
Rond 14 uur komen we opnieuw aan in een stadje, hier gingen we een stevige middaglunch houden in “de beste Italiaan van Karaganda!” Een medium formaat stad met duidelijk een moderne levensstijl en zelfs shopping centra’s met elektronica zaken. Uiteraard ook weer voorzien van de nodige megalomane bouwprojecten in pompeuze bouwstijlen. Grand Chique met Russische invloeden. Die Italiaan was de eerste plek waar er eigenlijk behoorlijk Engels kon gepraat worden. Zo bestelden we snel onze pizza’s en pasta’s. De vorm was misschien wat buiten spec maar de smaak was volledig on point. Kostprijs? 4 euro/pizza. Opnieuw kwam Alex de groep zeggen dat we moesten vertrekken, nog maar een dikke 200 kilometer en we zijn in Astana! Blij en ook een beetje jammer, die 200 kilometer waren namelijk de laatste die we met de Rexton’s bolden. Het einde was nabij. De Spanjaard bestelde nog snel een capuccino terwijl iedereen al de deur uit liep en wij bedachten alvast manieren om hem onderweg kwijt te geraken. Wat een figuur…
Biljarttafel
De laatste 60-70 kilometer voor we de stad Astana bereikten… Plots ging het asfalt over in een gloednieuwe snelweg. Een échte deze keer. Gemaakt in beton. We konden het bijna niet geloven maar dìt... dit was een beter stukje weg dan eender welke snelweg in België. Geruisloos reden we onze eindbestemming tegemoet. Links zien we plots een kleine fabriek met okergele gas en rookwolken de blauwe lucht verstoren, aan de andere kant een grauwe steenkoolfabriek van welke de roetzwarte wolken een nabijgelegen dorp helemaal overschaduwen. Gezonde boel en blijkbaar toch ook typisch voor een land als Kazachstan.
Ironisch genoeg is Kazachstan dit jaar het land dat de “EXPO 2017 Future Energy” promoot. Kazachstan? Welgeteld één kleine windmolen op een privé domein en 6 zonnepanelen hebben we op heel deze reis tegengekomen. Voor de rest speel je in elke stad heel wat levensjaren weg door de smog. Ach… In Astana zal het misschien anders zijn?
Astana I
Toen we via Google voor onze reis ons zelf even wat bijbrachten over Astana beschreef één website het als een echte spookstad. “Gigantische bouwprojecten en geen kat in de straat” Onze monden vielen vrijwel meteen open toen we de stad binnenreden met onze karavaan Rextons. Het was al vrij donker aan het worden maar Hotel Absolute hebben we nog gevonden. Een knap hotel met groot restaurant. Even een opfrisser in de kamer en we begeven ons naar de bar. We bestellen een Gin Tonic, oei… geen gin… Euhm Whisky Cola? Euhm… het meisje achter de bar wijst met een duidelijk vragende toon naar een fles? “is dat wat je moet hebben? Oké… We zullen het met hand en tand en Google Translate moeten uitleggen. Paar minuten gaan voorbij en er staat een Whisky Cola voor onze neus. Only in Kazachstan. We hadden grote honger dus we bestelden een stevige T-Bone steak. Welke saus? Euhm Pepersaus? Opnieuw hoorde het personeel het in Keulen donderen. "Soya?" antwoord ze nog. Nee hoor, geef hem maar gewoon zo. En dat is letterlijk wat we kregen. Een T-Bone steak, klein beetje garnituur, geen saus, geen frietjes. Gewoon een compleet uitgebakken stuk soepvlees. Voor mensen die een reis naar Kazachstan willen boeken. Vegetariër worden is aangeraden. Opnieuw, is de situatie gewoon te grappig en we lachen ons weer een kriek.
Astana, de wereldstad
De ochtend van vertrek hadden we nog een kleine twee uur en half vrij. We trokken met het Belgische groepje nog snel de stad in. Wat is de kans dat je hier nog ééns op vrijwillige basis komt, toch? Met onze camera’s in de hand stapten we richting het openbaar vervoer. Propere bussen en vriendelijk personeel. Vriendelijk, dat zijn ze hier allemaal. Onze Waalse collega’s trokken de aandacht van een Oosterse dame in de bus. Plots begaf ze zich naar ons en vroeg ze of we Franstalig waren. Na de bevestiging dat we Frans spraken maar van België afkomstig zijn haalde ze haar beste Frans boven. Een aangename ontmoeting zo ver van thuis iemand die Frans spreekt, in Kazachstan. We begeven ons op de grote promenades en wegen die Astana doorkruisen.
Astana, grote stad met gigantische gebouwen, westerse invloeden en vooral totaal maar dan ook totaal verschillend met wat we tot dan toe van Kazachstan hebben gezien. Jammer van die harde smog-lucht. De camera’s deden haastig hun ding en we begaven ons naar enkele agenten, op zoek naar een taxi. Binnen 20 seconden duimen-langs-de-kant stapten we alweer in bij een vriendelijk man die ons –opnieuw- voor een appel en een ei naar het hotel voerde.
Voorbij
Aan alles komt een einde. Deze trip ook. Meer dan 1.200 kilometer reden we doorheen een land waar we letterlijk niets van afwisten. We moesten het nog opzoeken op de kaart voor vertrek om te weten waar we eigenlijk heen gingen. Een totaal andere levensstijl en gewoontes. Een land met meer Chinezen dan Kazachen en bijna zo Russisch als Rusland zelf. Supervriendelijk volk, vergeten doen we dit land niet. Ook de Rexton die ons zonder ook maar één enkel probleem naar onze bestemmingen voerde vergeten we niet snel. Nu kan je zeggen ja hoor SsangYong betaalt de reis… Maar nee. De Rexton heeft elke persoon op de reis aangenaam verrast. We kijken uit naar deze kar op de Belgische wegen. Dit is, na de Tivoli, SsangYong's kans om zichzelf trots op de kaart te zetten in Europa.
Kleine anekdote: Tijdens de rit volgde de witte Mercedes Sprinter bus ons de hele tijd. Wat daar het nut van was weten we niet zeker. Verder was er geen hulpwagen, geen service mobiel met onderdelen. Gewoon de 5 Rextons. Reserve onderdelen hadden er normaal wel bij geweest. Maar die had China niet binnengelaten en konden dus niet mee op de reis. De Rexton's... die bollen rustig verder met een nieuwe lading journalisten richting Londen, 6.400 km ver. Al maken ze eerst nog een tussenstop op het autosalon van Frankfurt. Waar we onze trouwe Rexton terug kunnen ontmoeten.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen