De eerste generatie werd dus geïntroduceerd in 1978, om in 1979 ook op de Europese markt te verschijnen. Toyota wilde een model dat tussen de Starlet en de Corolla gepositioneerd kon worden. De Tercel bleek de perfecte kandidaat, met een no nonsense interieur en dito aandrijving. Tercel werd van het Latijn afgeleid, van waaruit je het kan vertalen als één derde. Ook het mannetje bij de valken is een tiercel, vanwege één derde kleiner dan het vrouwtje. In Amerika kreeg de wagen in eerste instantie de benaming Corolla Tercel, één derde van de Corolla dus. Vanaf de tweede generatie heette hij gewoon Tercel. De motor stond langsgemonteerd, terwijl latere voorwielaandrijvers een dwarsgeplaatste motor zouden krijgen. Toyota bood een twee- of vierdeurssedan aan, naast een driedeurscoupé, of hatchback zoals je wil. Die hatchback kreeg geen kofferklep, enkel de achterruit diende als opening naar de kofferruimte. De achterlichten kwamen als twee knotsen uit de carrosserie opgerezen. Dat moeten zowat de meest opvallende kenmerken geweest zijn voor deze Tercel. De motor, een 1.3 benzinemotor met 65 pk, was voor alle varianten gelijk en weinig tot de verbeelding sprekend.

In 1983 maakte Toyota een tweede generatie van de Tercel. Deze was meer een hatchback die je kan vergelijken met een Golf van dezelfde periode. Toyota maakte ook van deze wagen iets apart door hem ook als breakversie aan te bieden, naast de drie- of vijfdeurs. Om alles nog wat aparter te maken, werd de break met vierwielaandrijving uitgerust (in Japan was er ook een berlineversie met vierwielaandrijving) en voorzien van een aparte achterzijde. De achterste zijruiten kwamen lager dan de ruiten in de deuren, de achterlichtblokken leken achteraf op de carrosserie gekleefd. Onder de kap kregen de Europeanen recht op een 1.3 (65 pk) of een 1.5 (71 pk) benzinemotor. De vierwielaandrijving was enkel beschikbaar op die laatste. Deze versie kreeg ook een zesversnellingsbak - terwijl zijn broeders het destijds nog met vier verzetten deden. De zesde versnelling was echter een LG ofte Low Gear, waarmee de bestuurder de wagen kon lostrekken dankzij extra koppel dat beschikbaar kwam. Tegenwoordig doen ze zoiets met een knopje, toen was dat een extra tandwiel en een extra versnelling. Een grappig gadget was een inclinometer net boven de radio, waarop je de hellingshoek kon aflezen.

Voor de vierwielaandrijving kon de Tercel gaan neuzen in de onderdelenbak van Toyota. De tussenbak was het enige onderdeel dat specifiek voor de Tercel gebouwd was, geïntegreerd in de versnellingsbak. Daardoor kon de bestuurder zelf kiezen welk soort aandrijving hij wenste. Er was keuze tussen drie programma's. Er kon worden geschakeld van twee- naar vierwielaandrijving door de pook van de 4WD aan te trekken, of met een druk op de knop (bij de automatische versnellingsbak). Het 4WD-systeem kon enkel op losse of gladde ondergrond worden gebruikt, vanwege het ontbreken van een centraal differentieel zou er anders teveel slijtage aan de onderdelen komen. De derde mogelijkheid was de low gearing zoals hoger beschreven.

Drie jaar hield de tweede generatie Tercel het op onze markt uit. In 1987 werd hij vervangen door de Corolla, die de techniek van de Tercel ging gebruiken. In Amerika werd de budgetvriendelijke Tercel wel nog geproduceerd in verschillende generaties, tot 2000. De Toyota Paseo gebruikte ook het chassis van deze Amerikaanse Tercel.

Normaal volgt hier dan een stukje over het waarom van het verdwijnen van dit model. Bij deze wagen lijkt het me echter duidelijk dat de combinatie van een erg vreemd aandoend exterieur met een nogal goedkoop ogen interieur en onopvallende motoren weinig positief brachten naar de klanten.

De Tercels van de tweede generatie brengen nog amper meer op dan de prijs van oud ijzer, een exemplaar van de eerste generatie vind je voor een paar duizend euro.