Rijtest: Ford S-Max TDCi (2010)

Na de samenwerking met Volkswagen voor de eerste Galaxy, ging Ford haar eigen weg in monovolumeland. Die weg kende van in het begin een tweesprong. Enerzijds werd de grote Galaxy ontwikkeld met standaard zeven zitplaatsen, anderzijds werd de S-Max uitgedacht, een monovolume die het midden houdt tussen een Mondeo Clipper en een Galaxy.

Dat midden houden mag je vrij letterlijk nemen. Voor de man in de straat valt de voorzijde niet te onderscheiden van de Galaxy. Bij de facelift werden LED-dagrijlichten in de voorbumper geïntegreerd, al zijn deze LED’s nog steeds een optie, tot spijt van sommigen en vreugd van velen op de redactie. De scherpere snoet krijgt ook een prominenter radiatorrooster mee. Achteraan valt het verschil meer op, daar waar de Galaxy een volumestouwer is, krijgt de S-Max een dynamisch aflopende daklijn, die hem eerder bij een Mondeo doet aanleunen. Ook achteraan krijgen de lichtunits LED’s, al lijken deze minder modegevoelig dan vooraan.

Over de motor zullen we niet erg veel uitwijden. We reden met de 115pk-versie van de 2.0 TDCi, die naar ons idee genoeg was bij rustig rijgedrag. Even snel inhalen zit er niet in. Plankgas is de enige oplossing en dan denk je er de dadelijk de roetwalm bij die je bij oudere diesels ziet. Best even wat meer vermogen kiezen wil je wat vlotter van je plaats geraken. Dat Ford die vraag nog wel meer heeft gekregen, zien we in de catalogus. Daar vind je naast de 2.0 TDCi met 115 pk ook een versie met 136pk terug, naast een variant met 163 pk. Voor wie dat nog niet genoeg is, is er ook de 2.2 TDCi met 200 pk. Daarnaast zijn er ook vier benzinemotoren voorhanden, met vermogens van 145 tot 240 pk.

Dat (kleine) gebrek aan vermogen in de geteste wagen wordt ruimschoots gecompenseerd door het gematigde verbruik van 7,0l/100 km (al zou dat bij een 163pk-versie in dezelfde regionen liggen) en vooral het strakke rijgedrag. De S-Max staat op hetzelfde platform als de Mondeo en de ingenieurs hebben de afstelling daar ook op gebaseerd. Weinig tot geen overhang in de bochten en ook het ‘busjes-gevoel’ blijft wat achterwege. Niet volledig want je zit met een voorruit die een heel stuk voor je uit blijft. Dankzij de directe besturing en het weinig overhellen krijg je niet de verrassing dat het gewicht van de wagen een paar seconden later in de bocht gegooid wordt. Strakker weggedrag resulteert ook in minder comfort, oneffenheden worden wat minder weggefilterd, al wordt het nooit oncomfortabel. We durven deze S-Max gerust aanraden voor een reis richting vakantiebestemming.

Als je richting vakantiebestemming rijdt, zorg je er best voor dat je de reisweg van tevoren wat bekeken hebt. Wie hoopte dat het navigatiesysteem samen met de facelift werd vervangen door een moderner systeem, is eraan voor de moeite. Ford biedt nog steeds een kleine kaart aan op een vreselijk foute plaats in de middenconsole. Ook de combinatie van het draaien aan één knop, drukken op een andere knop en weer drukken op de eerste draaiknop is niet echt efficiënt. Daar komt nog eens bij dat het scherm wel touch screen lijkt, maar het dat niet is. Afgezien van dat navigatiesysteem is het instrumentenpaneel erg overzichtelijk en opgeruimd. Gaan we toch nog heel even door met negatieve kanten, dan vernoemen we ook de voorruit die af en toe wat meer reflecteert dan je lief is.

Opgezet zijn we nog steeds met de handrem, die wat wegheeft van een vliegtuighendel. Dat maakt de bestuurder meteen tot een soort captain van de auto. Grappig detail is ook dat de zijruit van je wagen verder van je weg is dan je gewend bent, waardoor je – in mijn geval  – je arm niet zo vaak op de laat rusten tijdens het rijden. Vooraan zit je erg comfortabel en ook op de tweede zitrij zit je royaal, mede dankzij het ontbreken van een middentunnel daar, kan je je dwars door de wagen vrij bewegen bij het instappen. De optionele derde rij (260 euro) extra op de Trend-versie) is matig bereikbaar en het vraagt ook wat oefening voordat je hem vlot uit en in de bodem geklapt krijgt. Zonder die laatste rij is de kofferruimte enorm, wat ons benieuwd maakt naar de inhoud van grote broer Galaxy.

De Ford S-Max houdt het midden tussen een middenklasse break en een grote monovolume, iets waar we voor onze test niet onze hand in het vuur durfden te steken. Toch waren we ingenomen door de rijkwaliteiten van deze wagen. Binnenin merk je wel dat je met een grote wagen onderweg bent maar de ruimte wordt goed opgevuld. Aan het exterieur wordt de lengte van 4,77 m wat gecamoufleerd door de aflopende daklijn. Die zorgt er ook voor dat jonge mensen zich door het dynamische aspect van deze wagen aangesproken voelen en dat ze deze monovolume niet meteen afschrijven in hun zoektocht naar een nieuwe wagen.

Tekst & foto's: Sven Geiregat

Met dan aan Ford Belgium voor de testwagen