Rijtest: Mini Cooper SD Roadster

Mini stapt steeds verder af van het orginele retro-concept. Was de eerste New Mini een dikke knipoog naar de kleine wagentjes uit de jaren '60 en verder, dan heeft deze Mini Roadster helemaal geen legendarische voorganger. Geen coachbuilder die zich vorige eeuw waagde aan een roadstervariant, terwijl voor de cabrio wel genoeg bedrijven te vinden waren die het dak wilden wegknippen. Toch oogt deze Roadster vertrouwd, omdat hij net die typische kenmerken van de nieuwe Mini-lijn overneemt. De ronde koplampen zijn aanwezig, de verchroomde klinken ontbreken niet en ook de wielen staan nog steeds bijna in de hoeken. Om de Mini Roadster een grotere dynamiek mee te geven dan de cabriolet, kreeg hij een voorruit die een stuk schuiner ligt. Daardoor wordt de indruk van het interieur wel wat compacter. De Roadster is een regelrechte tweezitter, waarbij de plaats van de twee achterste zitplaatsen wordt ingenomen door het cabriodak en de kofferklep. Geen kleine kofferklep dus, wel eentje die zoals een berline helemaal openscharniert.

Op de twee enige zitplaatsen is het goed toeven. De comfortabele zetels bieden voldoende steun en zorgen door hun diepe zitpositie voor een aangenaam gevoel. Het Mini interieur is overgenomen uit de cabrio, inclusief het optionele Always open-timer. Dat is een gimmick die bijhoudt hoe lang je precies zonder dak hebt rondgereden. Een leuk gadget, al is het veel geld voor iets wat je volgens ons na een aantal dagen gebruiken al beu bent. Is de timer volledig vol, dan springt het gewoon terug op nul. Een beloning in de vorm van een zonnetje (de bomen als eco-beloningen indachtig bij andere merken) zou leuk zijn. Twee zitplaatsen dus, met wat bergruimte achter die zitplaatsen, meer krijg je niet maar meer heb je ook niet nodig als je de Mini Roadster gewoon als funcar gebruikt. Dankzij het wegvallen van de achterste zetels ziet de Mini zijn basiskofferruimte trouwens groeien tot 240 liter, al bereikt hij daarmee ook zijn maximum laadruimte. Hij weegt ook 50 kilogram minder dan de Cabrio maar tegelijk nog 25  kilogram meer dan de Coupé.

Tijdens onze testweek was het een hele week zonnig, waardoor we de hele tijd met de kap open konden rijden. Die kap is handmatig te bedienen, het sluiten gaat in een vingerknip. Wel is het pijnlijk dat je telkens met je arm een beweging van 270 graden moet maken om de kap van achter je over je hoofd te trekken om hem te sluiten. Semi-elektrisch kan ook, al moet je dan nog steeds ouderwets handmatig vergrendelen en kost het je extra. Het principe is simpel, al ziet het er wat goedkoop uit, ook omdat de dakhemel aan de binnenzijde niet is afgewerkt.

Met gesloten kap is de Mini Cooper SD Roadster iets stiller dan in open configuratie, al blijf je het effect ervaren wat je bij andere cabrio's ook hebt, je hoort van achterin de omgevingsgeluiden. Maar dicht rijden doe je dus alleen als het écht nodig is. Dat is vrij weinig want bij snelheden tot 100 km/u wordt de regen - waarop we tijdens de testweek ook even vergast werden - mooi rond de cabine geleid. Zo gebeurt het ook met de wind, waardoor je zelfs op de snelwegen met de kap open kan blijven rijden. Een rustig gesprek voeren doe je dan niet meer, maar je haren worden pas vanaf 140 km/u overhoop gegooid. Fijn is daarbij dat je bij legale snelheden meer geluiden uit de omgeving hoort dan van je dieselmotor, want die zat namelijk onder de kap van deze Mini Cooper SD Roadster.

136 pk en 305 Nm mag deze dieselmotor voortbrengen en dat is meteen het meeste wat Mini uit de dieselstal van BMW overneemt. Natuurlijk heb je geen problemen met hernemingen en acceleraties, 8,1 seconden voor de 0-100 km/u is mooi voor een dieselwagen. De snelheidservaring heb je echter nog meer in de Cooper S, die met zijn benzinemotor en 184 pk dik een seconde sneller naar de 100 km/u spurt. Wie het helemaal snel wil, kan kiezen voor de Roadster JCW, al heb je dan waarschijnlijk meer pk dan nodig in deze Roadster en komen die beter in de Coupé tot hun recht. Diesel verspillen zal je met deze Roadster SD niet aangezien hij uitgerust is met een start/stopsysteem.

Het vermogen heb je overigens niet nodig om plezier te beleven aan deze Mini Roadster. Het is lang geleden dat ik de hele testperiode met een glimlach op de lippen heb rondgereden. De combinatie van het open rijden met het strakke rijgedrag is daar de aanstoker van. Je gaat met plezier door de bocht en neemt met evenveel plezier een afrit vroeger van de snelweg om langs de binnendoorbaantjes tot op je bestemming te rijden. De blikken van de omstaanders krijg je dan cadeau. Je moet al ver gaan om de grenzen van de Roadster op te zoeken, want net als de andere Mini's heeft hij diezelfde architectuur, waarbij de wielen op de hoeken staan en de wielbasis tot het uiterste wordt benut. Ook heeft Mini de nodige rijhulpsystemen klaar voor wanneer het dreigt mis te lopen. Mini geeft hem op papier  4,5 l/100 km, een weekje rijplezier bracht ons op 5,5 l/100 km.

Rijplezier in de Mini heeft zijn prijs. Deze Mini Cooper SD Roadster is met 29.350 euro zowat 1.000 euro goedkoper dan een Mini SD Cabrio, al mis je dan natuurlijk wel een achterbank. Je ziet dat de prijs al bijna de 30.000 euro aantikt en dan heb je de optiepagina nog niet bezocht. Of dat veel geld is, hangt af van de wagens waarmee je hem gaat vergelijken. De Duitse roadsters zijn een stukje duurder, een Mazda MX-5 blijft dan weer een stuk onder de prijs van de Mini Roadster.

We hebben een weekje rijplezier gehad met deze Mini Roadster, dat kan je ons niet afnemen. Het noopt ons tot de conclusie dat de Mini Roadster de leukste Mini van het moment is. Toch blijft er een nasmaakje hangen van het prijskaartje en stellen we ons de vraag of een eenvoudig concept zoveel geld moet kosten. Wie de wagen overweegt naast een dagdagelijkse rijdersauto maakt geen problemen over de prijs, al opteert die misschien eerder voor een Cooper S Roadster, omdat een benzinemotor nog steeds dat tikkie nerveuzer reageert dan een diesel.

Tekst: Sven Geiregat
Foto's: Nathan Gevers
Met dank aan Mini Belgium voor de testwagen