Rijtest: Volvo XC90 Black Design

Vandaag de dag stelt Volvo een uitloopmodel voor op deze XC90, de Black Edition. Veel woorden maken we er niet aan vuil, je kijkt best even naar de exterieurfoto's om te zien wat dat inhoudt. De XC90 ziet er overigens een pak stoerder uit dan zijn concurrenten, vanwege zijn hogere opbouw en zijn smallere profiel. Ook de achterlichten die de kofferklep volgen, een Volvo-trekje sinds de 850, zorgen voor een extra hoge indruk.

Toch voelt de wagen erg breed aan als je instapt. De middenconsole is erg uitgestrekt en elke passagier heeft voldoende zitbreedte ter zijner beschikking. Je zit goed in deze lederen zetels, het voelt allemaal erg comfortabel aan. Ik test met deze XC90 mijn eerste Volvo voor Autofans.be maar voel direct aan wat mijn collega's bedoelen met het Volvo-gevoel. Qua ergonomie is alles wat aan het verouderen. Het scherm van de navigatie bovenop de middenconsole houdt een verkeerde zichthoek aan en de bediening gebeurt enkel via knopjes achter het stuur (even zoeken) of een afstandsbediening. Allemaal goed en wel, al bergt Volvo de afstandsbedining op tussen de bekerhouders, wat je voor een probleem stelt als je een blikje cola wil meenemen. Verder is het geen zicht als je met een afstandsbediening je bestemming ingeeft 30 centimeter verderop. Nog gekke zaken zijn de knopjes op de middenconsole waarmee je de lichten bedient. De koplampen zijn desgewenst automatisch inschakelbaar, al moet je dat wel met een aparte drukknop te kennen geven, zoniet blijven ze de hele tijd branden. De automatische inschakeling verloopt ook wat langzaam voor wat we vandaag gewend zijn. Ook de bochtverlichting is op deze manier in te schakelen. Handig dat ze aanwezig is, al kunnen we ons niet voorstellen dat iemand het zou uitschakelen.

Achterin is plaats voor drie personen op de tweede rij - in ons geval pasten zelfs drie kinderzitjes meer dan behoorlijk - met nog twee extra zetels in de koffer. Die zijn meer dan noodzitjes, Volvo bekleedde ze ook met leder. De bediening van de knopjes mag dan al ietwat aan het verouderen zijn, de zitpositie en het rijcomfort zijn dat niet. Het interieur blijft gespaard van windgeruis en de vijfcilinder laat zich enkel af en toe horen wanneer je hem aanspreekt. De kofferklep gaat open in twee delen, we merkten bij het bovengedeelte dat de lus waaraan je hem dicht moet doen te weinig was, je moet je handen vuilmaken om de koffer het laatste stukje dicht te trekken. De koffer kan tussen de 249 en 1.837 liter slikken, zoveel als een ruime monovolumer dus.

Die motor komt morrend op gang wanneer je de contactsleutel omdraait. Volvo biedt hem hier aan met een zestrapsautomaat die ook wat aan de langzame kant is. In combinatie met de tragere gasrespons is de XC90 geen wagen die je snel ergens in een gaatje gooit. Je zou denken dat het aan het gewicht van deze SUV ligt maar eens de wagen vertrokken is heeft de 200 pk sterke D5 geen werk meer om de XC90 vooruit te krijgen. Je ziet dan ook aan het verbruik dat een rit op de snelweg op 7,8l/100 km uitkomt, waar het algemene gemiddelde op 9,3l/100 km kwam te liggen.

De wegligging van deze Volvo is gewoon goed te noemen. Je rijdt dan wel met een AWD, enkel bij een natte ondergrond heb je de indruk dat die vier wielen echt aangesproken moeten worden, wat het systeem dan ook doet. Uiteraard heb je door het hogere zwaartepunt geen bochtenpikker, comfort en rechtdoor rijden is waar dit soort auto voor gemaakt is. Dat doet hij goed, je kan er van op aan dat de oneffenheden voldoende worden weggefilterd. Samen met zijn tragere gasrespons en automaat die je op zijn gemakje naar de volgende versnelling brengt, heb je een erg op comfort afgestemde auto in handen. Dat maakt meteen ook duidelijk dat hij eigenlijk de Amerikaanse markt als doel heeft gehad, de klanten daar willen niets liever dan een comfortabele SUV die lekker rechtdoor kan. Voor wie het allemaal wat sportiever mag, biedt Volvo de R-Design aan, die krijgt naast sportievere looks ook een sportonderstel mee dat iets harder wordt afgeveerd. Ook offroad staat de XC90 zijn mannetje al doet het meer pijn om een modderspoor over de flank te trekken dan bij eender welke stoere pick up. Overigens mag deze XC90 tot 2.250 kg geremde last trekken.

Met een Volvo XC90 D5 Kinetic rijd je vanaf 43.495 euro. Daarvoor krijg je standaard een Geartronic zestrapsautomaat en AWD vierwielaandrijving mee. Naast onze D5 AWD staat er ook een D4 Kinetic in de catalogus, die krijgt 163 pk en 340 Nm mee en kost 39.995 euro. Ook deze krijgt standaard een automaat maar de vierwielaandrijving is niet beschikbaar, hij wordt dus aangedreven op de voorwielen. De 3.2 zescilinder en de dikke V8 zijn intussen uit de catalogus verdwenen, vanwege de geringe verkopen bij ons. Volvo werkt met vier uitrustingsniveau's die tussen de 2.950 (Momentum) en 11.500 euro (Executive) extra kosten. Per uitrustingsniveau kan je ook nog eens wat optiepakketten kiezen om je Volvo verder te personaliseren. In ons geval was dat dus het Black Design pack (enkel met zwarte exterieurkleur , getinte ruiten en 18 inch zwarte velgen beschikbaar), dat 1.050 euro extra kost. Wil je dan nog verdergaan, kan je opties als airco voor de 3e zetelrij, parkeerverwarming, elektrisch open dak, BLIS (Blind Spot Information System).

Kijk je naar de premium-concurrentie, dan zie je dat Volvo een heel voordelig geheel aanbiedt, hoewel je het dan wel moet doen met een wagen die stilaan op een hoge leeftijd begint te komen. Nog een nadeel is dat Volvo de XC90 maar met maximaal 200 pk voorziet, terwijl de meeste concurrentie pas daar begint. Een BMW X5 30d met 245 pk kost je in basisvorm 55.850 euro, de Audi Q7 (3.0 TDI 204 pk) begint pas bij 53.790 euro, de Volkswagen Touareg kost je bijna evenveel (3.0 TDI 204 pk 53.390 euro). Dan kijk je voor zijn échte concurrenten misschien beter naar de Nissan Murano (2.5 dCi 190 pk, 50.750 euro) en de Jeep Cherokee (3.0 CRD 190 pk, 47.900 euro).

De Volvo XC90 komt stilaan op jaren, al weten de Zweden als geen ander om dit te verbergen. Je merkt enkel aan de bediening van de instrumenten dat men het vandaag de dag anders zou aanpakken, al wordt het nooit echt storend. Dankzij zijn lagere prijs ten opzichte van de concurrentie heb je al snel het gevoel dat deze XC90 toch een goede kandidaat is als je op zoek bent naar een dikke SUV. De afstraffing op basis van de CO2-uitstoot kan je weinig schelen, je kiest immers voor een vijfcilinder zoals je ze nergens anders meer vindt. Wie er toch problemen mee heeft, kan opteren voor de lichtere D4, al moet je dan de vierwielaandrijving missen. Niet echt een probleem omdat een chique XC90 op onbereden terrein een vreemd zicht blijft, het kan maar je zal het niet vaak tegenkomen.

Tekst: Sven Geiregat
Foto's: Nathan Gevers
Met dank aan Volvo Belgium voor de testwagen