De Opel Omega is een degelijke auto die je niet meteen in de categorie Supercars zou plaatsen. Tot je de ‘Opel’ -benaming kan vervangen door ‘Lotus’ en je een gemanipuleerde berline krijgt.
De Lotus Omega werd gebouw op basis van een gewone Opel Omega A-berline. Die wagens waren in hun tijd vooruitstrevend door hun goede stroomlijn (een Cx van slechts 0,28) en doordeweeks bruikbaar. Van zulk soort wagens verwacht je natuurlijk niet dadelijk een speciale versie. Toch kwamen de ingenieurs bij Opel met een aantal speciale versies aandraven. Om te beginnen was er de Opel Omega 3000, met een vermogen van 204pk. Daarop baseerde Irmscher de Omega EVO500. Deze versie kon beschikken over een goeie 230pk. Een 0-100km/u ging in 7,5s en de teller stopte bij net geen 250km/u. Die cijfers waren al mooi, maar Opel/Vauxhall gaf haar Omega/Carlton wat later in handen van de Britse autoconstructeur Lotus. General Motors had Lotus Cars in 1986 overgenomen en sindsdien waren er plannen om eens ‘samen iets te doen'.
Het resultaat van die samenwerking werd dus de Lotus Omega. De ingenieurs bij Lotus maakten schoon schip met de burgerlijke kwaliteiten van de wagen en gaven hem een aangepaste 3.0 24v-motor met twee watergekoelde Garret-turbo's en een cilinderinhoud van 3.615cc, die 376pk voortbracht. Tot nu is het nog steeds de krachtigste wagen in de geschiedenis van Opel, al moeten we er wel bij vermelden dat de wagen een Lotus-badge opgespeld kreeg. Lotus plaatste een manuele 6-bak van het ZF-type over van de Chevrolet Corvette ZR-1 en het Plezier kon beginnen.
Plezier met grote P, want de Lotus Omega beschikte over achterwielaandrijving om de volle 1.663kg vooruit te duwen. Dat dat behoorlijk lukte, bewijzen de cijfers. De Omega kon een snelheid van 310km/u aan, al werd die enigszins afgebogen door de begrenzer op het zesde verzet van de versnellingsbak. 0-100 ging moeiteloos in eerste versnelling in 5.2sec. De 0-160km/u en terug naar 0 ging zomaar even in slechts 15sec. Dat kon door de geventileerde schijfremmen met race-klauwen op alle wielen. Al die cijfers zorgden ervoor dat de Lotus Omega de snelste vierdeursberline was gedurende een hele tijd. Binnenin werd geopteerd voor Conolly-leder in combinatie met Recaro-zetels voor- en achteraan. De deurpanelen werden ingekleed in suede, het stuur kreeg een Alcantara-omhulsel. Hardhout sierde het dashboard en de vloer werd voorzien van klassevolle Wilton vloermatten. De enige beschikbare carrosseriekleur was het Imperial Green, een soort British Racing Green.
Concurrentie voor de Lotus Omega kwam vooral uit Duitse tuninghoek. De Alpina B10 BiTurbo had met 360pk een topsnelheid van 291km/u. De Mercedes 500 E, de super-Benz voor AMG zich kwam moeien, kreeg 326pk mee voor een begrensde topsnelheid van 250km/u.
De productie van de Lotus Omega begon in 1990, vier jaar later dan de standaard Opel Omega. Bij de productiestart had General Motors een oplage van een goeie 1.100 exemplaren voor ogen, maar die prognose werd gedwarsboomd door de recessie van begin jaren ’90. Na 950 exemplaren hielden ze het voor bekeken, 320 Vauxhall Carltons en 630 Opel Omega’s. Het grote probleem bij de Lotus Omega was dat de wagen meestal de behandeling van een Opel kreeg, terwijl de Lotus-techniek liever met de zachte handschoen werd behandeld. De wagen kreeg dan ook een slechte reputatie vanwege de vele motorschades die gemeld werden door de klanten.
In België stond de Lotus Omega in de catalogus voor de prijs van 3.050.000 Bfr, zowat € 75.000. Op dit moment koop je een tweedehands-exemplaar voor gemiddeld € 25.000. Dat is een goeie € 16.000 minder dan een basis Opel Insignia OPC uit de huidige Opel-catalogus. Die wagen heb je dan wel nieuw, maar je krijgt er ‘slechts’ 325pk voor in de plaats.
Reactie toevoegen
Je moet ingelogd zijn om reactie te plaatsen.
Inloggen