Deze week werd de nieuwe, nu ja “vernieuwde” G-Klasse voorgesteld, maar dat was niet de drijfveer om nog eens met het uitgaande model op pad te gaan. De eerste reden om de “oude” G-Klasse van stal te halen was pure nostalgie. Toen ik een eeuwigheid geleden als beginnend journalist een G-Klasse mocht testen, was ik danig onder de indruk van zijn alles overheersende uitstraling, zijn terreincapaciteiten en zijn onversaagde inborst.

Ik droom er al jaren van, beste lezer. Een auto die je jaren bijhoudt en die je nooit in de steek laat. Die geschikt is voor hete zomer én strenge winter – want die hebben we dit jaar verrassend genoeg nog eens gehad. Een auto waar je elke dag op kunt rekenen, maar die ook weer zonder aarzeling start na maanden stilstand. Zo’n machine waarbij je nooit hoeft na te denken over hoe je in godsnaam al die spullen in de koffer kwijt kunt, of wanneer je hem nog eens moet schoonmaken. Want geen kat kijkt ernaar om, en geef toe: die doorleefde look staat hem wel.

Blij was ik, toen de éminence grise van de Belgische autojournalistiek in onze podcast bevestigde waar ik al een tijdje van overtuigd was. Tony Verhelle werkt na zijn verplichte pensioen gewoon voort, “omdat er in de laatste vijf jaar in de autosector meer aan het gebeuren is dan de twintig jaar ervoor”. Exact wat ik dacht: er is geen interessantere periode dan vandaag om de autosector op de voet te volgen.

Mijn vader hield van modeltreinen. Gelukkig – zo vindt mijn vriendin – heb ik die hobby niet geërfd. Mijn vader vond het wel jammer dat ik het modeltreinvirus nooit te pakken heb gekregen. Als kind speelde ik wel de godganse tijd met auto’s en met Lego. Dat vond hij wel prima. Jammer genoeg werd hij ziek toen ik twaalf was.

Laten we wel wezen: het salon van Genève annuleren was de enige juiste beslissing. Het gezondheidsrisico was immers te groot, met bezoekers van over de hele wereld die zowat twee weken lang op een kleine oppervlakte andere bezoekers van over de hele wereld zouden kruisen. Dan is een beurs met blinkende bolides bijzaak, dat wereldwijde virus onder controle krijgen prioriteit nummer één. Punt.

Misschien is het je niet opgevallen, misschien kan je er geen knuppel om geven maar voor diegenen die er niet door konden slapen; inderdaad, de Autofans-redactie was dit jaar afwezig op het autosalon van Genève. Daarmee treden we in de voetsporen van Ford, Jaguar, Land Rover, Opel, Hyundai en Volvo. Zes - niet van de minste - automerken die ook hun kat stuurden naar hét autosalon van Genève. Wat er juist aan de hand is? Laat het me even in enkele duidelijke puntjes uitleggen.

Een gewijzigde gezinssituatie ten huize Geiregat, waardoor er op zoek moest worden gegaan naar nieuwe wielen. Een zoektocht met duidelijk criteria; groot genoeg voor vier inzittenden, een prijs onder de 5.000 euro en een kilometerstand die maakte dat garagebezoek minder frequent was dan cafébezoek.

Eveneens niet onbelangrijk; het moest een benzine worden want op jaarbasis zal er nog geen 10.000 kilometer mee worden gebold. En o ja, geen grijze. Hoe moeilijk kan de zoektocht zijn?

Een bekentenis: Nog nooit in mijn leven ben ik op skilatten een besneeuwde berg afgegaan. Het is een sport die me - net zoals eenwielerpolo en onderwaterhockey - eigenlijk niets zegt. De dwaze pakjes met bretellen, onhandige skibotten en gesleur met latten stralen evenveel sexappeal uit als een rollator met daaraan een door urine doorweekte bagagetas. Edoch werd ik door mijn zwanger vrouwlief en vrienden (ja, ik heb ze) verbannen tot een week richting skigebied.

Wat dat heeft te maken met een Zuid-Koreaans automerk?

Jongeren en Hot Hatches met een laag gewicht en de nodige pk's zijn altijd al een gevaar geweest. Denk maar aan de 205's GTi die met bosjes uit de bocht vlogen tegen de boom en de Volkswagens Golf GTI die rechtdoor vlogen in diezelfde bocht tegen de brandende Peugeots. Nee, vroeger moest je kennis van zaken hebben om het onderste uit de kan te halen van een Hot Hatch.

Echter hebben we het over vroeger.

Sportmensen op enig niveau gebruiken doping, catwalkmodellen van de grootse modehuizen hebben anorexia en auto's halen nooit hun normverbruik. Drie stellingen waarvoor ik geen diepgravend journalistiek werk heb moeten verrichten, het zijn volkswijsheden die van generatie op generatie worden doorgegeven. Net zoals je bijvoorbeeld zuurbessen pas mag eten als ze helemaal rijp zijn en dat eekhoorns niet kunnen boeren of overgeven.

Gangbare kennis, toch?