Jongeren en Hot Hatches met een laag gewicht en de nodige pk's zijn altijd al een gevaar geweest. Denk maar aan de 205's GTi die met bosjes uit de bocht vlogen tegen de boom en de Volkswagens Golf GTI die rechtdoor vlogen in diezelfde bocht tegen de brandende Peugeots. Nee, vroeger moest je kennis van zaken hebben om het onderste uit de kan te halen van een Hot Hatch.

Echter hebben we het over vroeger.

Sportmensen op enig niveau gebruiken doping, catwalkmodellen van de grootse modehuizen hebben anorexia en auto's halen nooit hun normverbruik. Drie stellingen waarvoor ik geen diepgravend journalistiek werk heb moeten verrichten, het zijn volkswijsheden die van generatie op generatie worden doorgegeven. Net zoals je bijvoorbeeld zuurbessen pas mag eten als ze helemaal rijp zijn en dat eekhoorns niet kunnen boeren of overgeven.

Gangbare kennis, toch?

Van een journalist wordt verwacht dat hij zich aan een bepaalde beroepsethiek houdt. Dat moet ook om aan objectieve berichtgeving te kunnen doen. In de autojournalistiek beperken die regeltjes zich echter tot: 'Niet slapen met de CEO van een merk' en 'Neem net niet het duurste gerecht in het driesterrenrestaurant dat afgehuurd is door de constructeur'. Om maar te zeggen dat subjectiviteit constant om de hoek loert.

Kijk, ik geef geen bal om je politieke voorkeur. Zolang je me maar niet om de twee minuten probeert te indoctrineren met politieke ideologieën waarvan je zelf amper snapt waar ze over gaan. Ben je zo iemand - ja, je herkent je wel - dan heb ik sowieso liever dat je nu stopt met lezen. Want jouw soort is in staat om aanstoot te nemen aan een door mij gelaten scheet in een geel getinte fles. Want wederom, politiek is het langstlopende theaterstuk in de geschiedenis van de mensheid. Met constant nieuwe protagonisten en door de media gecreëerde antagonisten.

Autosalons zijn die hoogtepunten in het jaar waarop Autofans zich volop kunnen vergapen aan al het lekkers dat er in de automotive wereld uit komt. Toch schort er wat aan het Brusselse salon. En het is dringend tijd om daar verandering in te brengen. Om te beginnen kan je er geen twee dagen spenderen. En dat ligt niet aan de relatief bescheiden afmetingen van het salon. De show in Genève is bijvoorbeeld even groot als het gemiddelde pashokje in de H&M, toch zou je daar een weekje kunnen vertoeven. Nee, het Belgische autosalon kampt met een tekort aan seksappeal.

Het is een jaarlijkse gewoonte, om aan mijn wederhelft te vragen wat nu de wagens zijn die haar het meest zijn bijgebleven. Haar antwoord dit jaar varieerde van 'die elektrische Polo' (eigenlijk een Golf), tot 'die Peugeot 508 stationwagen' (eigenlijk de 308 SW). Ja, ze heeft wat problemen met afmetingen in te schatten. Daarom dat we nu ook in de koffer genoeg eieren hebben om een Frans leger te voederen.

Vorig weekend was het weer zo ver, een verre kennis van jonge leeftijd uit een ver verleden die zijn wagen tegen een boom had geparkeerd. De reden? Een gevalletje hoogmoed komt voor de scherpe bocht. Jongeren blijven gewoon de brokkenpiloten bij uitstek. Al heb ik daar nu een onderbouwde oplossing voor gevonden. Een oplossing die ze bij Audi Vorst graag gaan horen.

Daar sta je dan, met het zweet op het voorhoofd, de tranen in de ogen en het bloed op de lip van ze kapot te bijten. Alsof je een bom moet ontmantelen met nog maar 5 seconden op de teller. Voor vele chauffeurs is het echter dagelijks kost tijdens het parkeren in steden. Alsof ze overnacht die parkeerplaatsen weer wat smaller hebben gemaakt. Gewoon voor hun persoonlijk genot.

Dus jij dacht dat het fijn was om dagelijks - al dan niet meerdere malen per dag - met een andere kar rond te rijden? Denk maar opnieuw. Nee, het is een hondenstiel die autojournalistiek. Want wees eens eerlijk, hoelang deed jij er over om deftig te kunnen parkeren met je trouwe vierwieler? Juist ja. Die leercurve en vertrouwen dat mijn rijdende collega's en ik opbouwen gooien we steeds weer in het rioolputje naast de baan als we in een andere wagen stappen.