Van een journalist wordt verwacht dat hij zich aan een bepaalde beroepsethiek houdt. Dat moet ook om aan objectieve berichtgeving te kunnen doen. In de autojournalistiek beperken die regeltjes zich echter tot: 'Niet slapen met de CEO van een merk' en 'Neem net niet het duurste gerecht in het driesterrenrestaurant dat afgehuurd is door de constructeur'. Om maar te zeggen dat subjectiviteit constant om de hoek loert.

Kijk, ik geef geen bal om je politieke voorkeur. Zolang je me maar niet om de twee minuten probeert te indoctrineren met politieke ideologieën waarvan je zelf amper snapt waar ze over gaan. Ben je zo iemand - ja, je herkent je wel - dan heb ik sowieso liever dat je nu stopt met lezen. Want jouw soort is in staat om aanstoot te nemen aan een door mij gelaten scheet in een geel getinte fles. Want wederom, politiek is het langstlopende theaterstuk in de geschiedenis van de mensheid. Met constant nieuwe protagonisten en door de media gecreëerde antagonisten.

Autosalons zijn die hoogtepunten in het jaar waarop Autofans zich volop kunnen vergapen aan al het lekkers dat er in de automotive wereld uit komt. Toch schort er wat aan het Brusselse salon. En het is dringend tijd om daar verandering in te brengen. Om te beginnen kan je er geen twee dagen spenderen. En dat ligt niet aan de relatief bescheiden afmetingen van het salon. De show in Genève is bijvoorbeeld even groot als het gemiddelde pashokje in de H&M, toch zou je daar een weekje kunnen vertoeven. Nee, het Belgische autosalon kampt met een tekort aan seksappeal.

Het is een jaarlijkse gewoonte, om aan mijn wederhelft te vragen wat nu de wagens zijn die haar het meest zijn bijgebleven. Haar antwoord dit jaar varieerde van 'die elektrische Polo' (eigenlijk een Golf), tot 'die Peugeot 508 stationwagen' (eigenlijk de 308 SW). Ja, ze heeft wat problemen met afmetingen in te schatten. Daarom dat we nu ook in de koffer genoeg eieren hebben om een Frans leger te voederen.

Dus jij dacht dat het fijn was om dagelijks - al dan niet meerdere malen per dag - met een andere kar rond te rijden? Denk maar opnieuw. Nee, het is een hondenstiel die autojournalistiek. Want wees eens eerlijk, hoelang deed jij er over om deftig te kunnen parkeren met je trouwe vierwieler? Juist ja. Die leercurve en vertrouwen dat mijn rijdende collega's en ik opbouwen gooien we steeds weer in het rioolputje naast de baan als we in een andere wagen stappen.

Wij vinden het alvast wat marketinggekonkel, hier een apostrof, daar een uitroepteken, ginder hoofdletters. Maar voor sommigen is het als het schrijven van een dt-fout in een tekst. Dat laatste begrijpen we dan weer wel, want het mag dan leesbaar zijn, iets dat niet correct is geschreven blijft de aandacht trekken. Maar wilden automerken dat dan niet?

Want geef toe, niets leuker dan in je auto stappen en de binnenbaantjes nemen naar je bestemming als je wat tijd teveel hebt. Als je honderd wagens per jaar test, dan zoek je al eens wat wegen die niet straight forward gaan om de wagens te testen. Niet altijd zijn het bekende wegen en de bestemmingen die we kiezen zijn ook niet altijd dezelfde. En daarom missen we eigenlijk een kronkelfunctie op het navigatiesysteem.

Tot enkele jaren geleden was een Mercedes-rijder van zo'n leeftijdscategorie dat er steevast een doosje viagra in het handschoenkastje lag. Met de sigaar in de linker mondhoek maakten ze zondagochtend in colonne de wegen onveilig door aan 40 km/u van café naar café te zwalpen.

Er zijn zo van die dingen in het leven waar je meteen een zwak voor kweekt. Zo moet één van mijn eerste grote liefdes de roze Ferrari 308 GTB speelgoedauto zijn geweest waarmee ik altijd speelde in de kleuterschool. Een wagentje dat op een woensdagochtend in de rechterzak van mijn jasje belandde zodat ik het lekker voor mezelf zou hebben die namiddag.

In Zweden en Londen doen ze het al langer, betalen op de momenten dat ze met de auto willen rijden. En ook in België vind je het, al komt het hier minder van de grond. Denk maar aan het autodelen, het openbaar vervoer dat gratis is voor 65+'ers, behalve in de spitsuren en de verzekering voor wie minder kilometers rijdt. Toch is de Belg niet tevreden dat de overheid nu experimenteert met rekeningrijden.