Original ID
85

Wat als: Constructeurs terug deftige uitlaten zouden plaatsen?

De spuug in het gezicht die de spreekwoordelijke emmer onder dat gezicht deed overlopen moet wel de nieuwe Range Rover Sport zijn. Weet je nog toen een Range Rover Sport het beeld gaf van "ik had het gemaakt", ongeacht of je nu met de instapper onderweg was of met de totaal van de pot gerukte Supercharged? Dat hebben ze met de nieuwe versie fijntjes overboord gesmeten.

Column YW: Waarom echte Autofans slecht voor de auto-industrie zijn

Ik had laatst een geweldige week met een Mini Cooper S Clubman. Hoewel ik geen al te hoge verwachtingen had van de oude rot in het Hot Hatchland, was ik uitermate overtuigd. Hij deed me niets op papier, maar wist me te overtuigen met een ziel. Zo hard, dat ik in lange tijd nog eens een wagen reed waarvan ik dacht "die wil ik zelf hebben".

Column: De autoindustrie is naar de knoppen

Het valt niet te ontkennen dat productiewagens van de laatste vijf jaar worden geplaagd door een overvloed aan knoppen. Onder het mom “allemaal voor de vooruitgang” is het dan ook perfect leefbaar. Maar wanneer die knoppen meer dan enkel een aan/uit stand hebben, dan krijg ik het toch op mijn zenuwen...

Terwijl je vroeger nog zelf je buitenspiegel moest opgeilen om hem warm te krijgen, op tijd moest schakelen om groener te rijden en zelf de controle over je ruitenwisser had, vinden we deze oerhandelingen tegenwoordig terug onder elektronische druktoetsen. Tot zo ver ben ik te vinden voor deze hulpjes, want ik haat het om zelf te beslissen wanneer ik moet schakelen (denk ik).

Column YW: Du pain, du vin et d’ hot hatch

Frankrijk, het land van wijn, stinkende salami’s en lokale bakkers zonder openingsuren. Een land dat tevens in mijn top drie van Europese landen staat waar de inwoners meestal grotere malloten zijn dan hun huisdieren. Arrogante bevolking, veel te groot, slechte smaak in muziek en buiten de enkele grootsteden een boerengat. Nochtans hebben al deze factoren Frankrijk nooit tegen gehouden om de beste wagens te maken op deze aardkloot.

Begin september bevond ik me weer in het land van “Als het vandaag niet gebeurt... Morgen wel”. De verwelkoming was naar goede gewoonte zoet. Nog maar net Frankrijk binnen en een Renault 25 Baccarat dwong al alle aandacht op. Deze wagen moest het 20 jaar geleden opnemen tegen de Duitse luxeberlines. Eigenzinnig, V6, het rijgedrag van een fauteuil, ongezien comfort en een exuberant prijskaartje.

Column YW: Tjoening is (not) a crime

column yw: tjoening is (not) a crimeIk ben een redelijk persoon. Mensen mogen van mijn part ketchup eten bij hun frietjes. In mijn ogen een totaal foute keuze maar goed, iedereen zijn eigen smaak. Wat ik dan wel niet begrijp is dat er mensen zijn die hun Peugeot 206 zo willen verbraggelen. Meestal aangepast met foute bumpers, een uitlaat met een diameter van een industriële regenpijp en een “tuning is not a crime” sticker. Steevast heet de chauffeur Kevin -want alle tuners heten Kevin, geen discussie mogelijk – en zit vriendin Kandy fier op de passagierszetel. Waar liep het fout? Het “veredelen van de wagen” is nochtans zo oud als de vierwieler zelf. Vanaf de eerste Ford T van de band rolde was er wel iemand die vond dat het allemaal sneller, beter en mooier kon. Waarom heeft het woord “tuning” dan zo’n vieze smaak in mijn mond?

Na de Ford T duurde het een goede zeventig jaar voor het hedendaagse begrip tuning zijn doorbraak kende. De Japanse autoconstructeurs zaten met hun handen in het haar door de strenge normen omtrent motorinhoud en de –relatief- arme inwoners. Spitsvondigheid was hun oplossing. Dit zorgde ervoor dat Japan overspoeld werd met goedkope scheurijzers. De bevolking van het eiland in het verre Oosten kon dit wel smaken en het duurde niet lang voor er wel een zoon was die vond dat vaders Nissan Silvia iets sneller kon.

Column YW: Creativiteit is dood

Wat is creativiteit? Is het een stuk tekst schrijven? Is het een mooie combinatie van kleuren op een doek? Is het een gelimiteerde oplage maken van de BMW M3 in het matgrijs? Misschien is het wel de manier waarop honden hun gevoeg doen... Je kan naar duizenden lezingen gaan over creativiteit en thuiskomen met niets dan holle woorden van eindeloos gelal. Gelal afkomstig van mensen uit de sector die hoog worden aangesproken en die op een denkbeeldige sokkel zijn gezet. Mensen die, zoals alle Bifidus yoghurt etende personen, ‘s ochtends naar het toilet gaan. Door puur geluk zijn zij ooit ontdekt en worden ze vanaf de ontdekking aangesproken met “mijnheer” of “professor” in plaats van de Jeff of de vettige rosse.

Ik bezit gelukkig niet over titels. Laat staan een sokkel. Ik beschik dan weer wel over veel bijnamen, daar heeft mijn uiterlijk wel voor gezorgd. En omdat mensen nu eenmaal schaapachtige wezens zijn waag ik me ook eens aan het wondere woord “creativiteit”. Creativiteit is niets meer dan de nood om gevoelens uit te drukken. Een stukje brein dat schreeuwt om vrijspel. Net zoals ik deze tekst schrijf. Ik zou dit niet moeten doen. Ik bevind me onder een paraplu verdoken van een hemelse schijnende zon waar de gemiddelde lichtexpert jaloers op zou zijn.

Column YW: "VW's geestesreputatie"

“*De sleutel lij oep de kast in d’hal en als we ni thuis zijn laat ge de garagepoert ma los! Want dan zen welle toch gaan fietsen!*” schreeuwde mijn grootvader door de telefoon. Want ouderen hebben soms de neiging om luider te praten in hun gsm dan jongeren tijdens een concert van Skrillex. De sleutel was voor zijn zwarte Volkswagen Bora die ik noodgedwongen moest lenen. Het is de trots van mijn grootvader. Een statige 12 jaar oude zwarte Bora met wieldoppen en uitgerust met een SDI motor die tijdens de hoogdagen van zijn levensjaren 68pk uitbraakte. Ik herinner me nog hoe ik jarenlang als kleine kornuit samen met broer en nichten achterin zat op weg naar zee waar mijn grootouders een caravan hadden als buitenverblijf. Helemaal gepakt en gezakt, doorhangende vering  en de tune van de Ghostbusters heel de rit schallend uit de boxen aan 110km/u zoevend over de snelweg. Zee(m)zoet jeugdsentiment...

Maar we wijken af. Mijn grootouders waren inderdaad niet thuis waardoor ik me niet moest verwachten aan een “patéke en ne kaffe”. Ik griste de sleutel van de kast  en opende de Bora. De bestuurderszetel had zijn beste dagen ook achter de rug, sinds enkele jaren gaat hij door het leven als plank. En dan heb ik het niet over een dure Bankirai plank maar eerder over een uitgedroogde tak aan een dode boom...

Opinie: Hoort een twintiger wel een Audi R8 te krijgen?

Wie gisteren het nieuws las in diverse media weet ondertussen van het ongeval met de unieke Audi R8. Uniek in al zijn aspecten. Want de R8 was niet alleen gewrapt in de Gulf-kleuren, meteen de enige in België, hij was ook eigendom van de 21-jarige Benjamin D.C.. Een dikke twee jaar geleden kreeg de jongeman van Temse de wagen van zijn ouders en dat mocht iedereen geweten hebben. Vaak gespot in Knokke en Antwerpen, maar ook gekend van op Youtube waar hij meermaals een evenknie zocht om een kleine snelheidswedstrijd te houden. Maar gisteren liep het verkeerd af. Na een etenje, waar ook de nodige wijn bij hoorde, veroozaakte hij een ongeval op de E17 waarna hij meteen vluchtmisdrijf pleegde en nadien de feiten verdraaide.

De Seat Ibiza kwam er minder goed vanaf, maar de 50-jarige vrouw is gelukkig aan de betere hand. Benjamin zelf stopte na het ongeval aan het eerstvolgende tankstation en vertelde zijn vader dat hij slachtoffer was van een carjacking, en daardoor de vrouw per ongelijk aantikte, met het accident tot gevolg. De situatie is ondertussen onder controle. Het parket van Dendermonde houdt de man nog zeker een maand aan en zijn rijbewijs werd voorlopig, net als zijn auto, in beslag genomen.

Zulke auto cadeau geven doe je al niet

Abonneer op column