Rijtest: Renault Latitude 2.0 dCi 150

Het model zou moeiteloos moeten kunnen meespelen met andere luxe-berlines, maar dat is buiten onze Westerse scepsis gerekend. Op zich speelt Renault het nog best slim. Ze bieden een model aan dat bijna even veel kost als de Laguna, maar wel meer luxe in de aanbieding heeft. Dit hebben ze kunnen verwezenlijken door gebruik te maken van onderdelen uit eigen huis en van Nissan. Het platform van de Laguna III doet ook dienst voor de Latitude en de meerarmige achteras is afkomstig van de Nissan Altima. De Latitude is dus in feite niet echt een nieuw model. Althans niet, dat is hij zeker niet op de Aziatische markt. Daar stond hij reeds in de showroom als Renault Samsung Motors 5 (ook wel RSM5 genaamd). Renault heeft nu de ambitie om dit model over de hele wereld aan de man te brengen, vandaar dat de naam Latitude of breedtegraad. De Latitude onderscheidt zich van zijn Aziatisch donormodel door een volledige andere voorbumper met andere koplampen en Renault grille. Verder zijn er geen bijzondere verschillen op te merken aan deze Latitude.

Om verder te gaan moeten we opmerken dat het model niet heel erg origineel gelijnd is. Al hoeft dat niet meteen een minpunt te zijn. Al bij al oogt de Latitude best knap met zijn lange gestrekte koetswerk. Vanuit bepaalde hoeken lijk je soms al eens wat trekjes van een Lexus LS te ontwaren en in profiel lijken de achterste deurstijlen te lonken naar het schitterende lijnenspel van een Jaguar XF. Verder getuigt ook de vraag van menig voorbijganger “met welke chique auto ik nu weer onderweg was” dat de Latitude best wel goed op het oog valt. Wat daarbij natuurlijk hielp waren de knappe velgen van onze testwagen die standaard meegeleverd worden op de Initiale Paris-topuitvoering.

Stappen we in, dan is de eerste indruk er één van luxe en design. Jammer genoeg zal die indruk bij de kritische klant meteen ook worden gefnuikt door de belabberde materiaalkeuzes en afwerkinggraad van het interieur. Vermoedelijk heeft Renault hier nog te lijden onder de erfenis van de Aziatische merken die auto’s afleveren waar nog geen hond mee zou willen rijden. Hoewel onze testwagen voorzien was van het hoogste uitrustingsniveau dat naar goede gewoonte bij Renault de naam ‘Initiale Paris’ meekrijgt, kon dit niet beletten dat we her en der harde plastic interieur elementen aantroffen. Zo zijn er de slecht gemonteerde deurgrepen in namaak aluminium en de middenconsole uit hard plastic. Gaan we wat verder dan merken we ook op dat verschillende bedieningsknoppen nogal losjes lijken te staan. Net als we denken dat het niet erger kan, dienen zich tijdens de eerste kilometers piep- en kraakgeluiden aan in het dashboard en elders in het interieur. Dit zijn we niet gewoon van Renault, een merk dat de laatste jaren zelden steken laat vallen op het gebied van afwerking.

Qua motoren moeten we het op de Belgische markt rooien met enkele dieselmotoren. Niet meteen een straf, want Renault heeft enkele knappe blokken in de aanbieding. Het merk biedt de keuze tussen een 2.0 dCi met 150pk of 175pk en een 240pk sterke 3.0 dCi. Een 6-traps automaat is standaard op de 3.0 dCi en optioneel beschikbaar voor de 2.0 dCi 175. Onze testwagen was voorzien van de 2.0 dCi met 150 pk en manuele zesbak. Op papier levert dat een sprintje naar de 100 km/h op in 10,3 seconden, wat al bij al nog lijkt mee te vallen. En dat doet het ook. De Latitude is een vlotte wagen en kan zowat overal goed zijn mannetje staan. Vooral dankzij het rijke koppel van 340 Nm kom je nooit kracht te kort. Dat is zalig op de autostrade wanneer je even een inhaalmanouevre moet doen. Qua rijgedrag stelt de Latitude lichtjes teleur wanneer het er iets sportiever aan toe gaat. Dit is te wijten aan een gebrekkige demping. Dat komt dan weer wel het rijcomfort tegemoet bij het filteren van oneffenheden in de weg. Het algemeen comfort binnenin is van een zeer aanvaardbaar niveau. Motorgeluiden en ander lawaai van buiten de cabine wordt goed gefilterd. Zoals hierboven reeds vermeld is het algemeen rijcomfort van een aanvaardbaar niveau. Jammer genoeg wordt de rijbelevenis enigzins gefnuikt door de gebrekkige ergonomie. Als een luxe-berline in één ding zou moeten uitblinken, dan is het in het comfort dat je geniet op de achterbank. En laat het nu net daar zijn waar de Latitude een serieuze steek laat vallen. Personen groter dan 1.70 m kunnen maar best hun hoofd thuis laten als ze meerijden, want door de hoge zitting schurk je al gauw tegen het dak aan. Uiterst onhandig. Ook vooraan lijkt de ergonomie niet helemaal op punt te staan, dit omdat het stuur net iets te laag staat. Vermoedelijk zijn dit allemaal overblijfselen van zijn Aziatische donor.

Lichtpunt in al deze duisternis is de prijs van de Latitude. Voor 32.500 euro staat deze berline op jou oprit. Tel daar 5.900 euro bij en je hebt zowat alle uitrusting die je je kan wensen. Dan heb ik het over zaken als leder, elektrische zetels met massagefunctie voor de bestuurder, xenon koplampen, parkeerhulp, panoramisch open dak en een airco met luchtionisator. Een punt van twijfel zou bij mij reeds zijn of ik niet liever voor een Laguna 2.0 dCi 150 Initiale Paris zou gaan aangezien die 2.800 euro minder kost, een betere afwerking geniet en ergonomisch ook nog eens veel beter in elkaar zit. Besluitend kunnen we eindigen met de stelling dat Renault met deze Latitude een interessant product op de markt heeft gebracht dat jammer genoeg niet weet te overtuigen door de verschillende minpunten die nogal zwaar lijken door te wegen. Wij kunnen dan ook enkel maar hoopvol afwachten dat Renault rekening houdt met onze kritiek bij de ontwikkeling van een tweede generatie van dit model.

Met dank aan Renaut België voor de testwagen