Ik had het er laatst nog met iemand over: er zijn old- en youngtimers die je objectief geacht wordt goed te vinden, en er zijn modellen waar je zo’n subjectieve band mee hebt dat je ze stiekem leuker vindt. De E30 M3 is het perfecte voorbeeld van die eerste: de allereerste M3 ooit gebouwd, de homologatiespecial bij uitstek en dus een onuitwisbare link met de racerij, enzovoort. Kijk maar naar de absurde prijzen die er op zo’n E30 gekleefd worden wanneer ze van eigenaar wisselen, en je snapt meteen dat de automobiele goegemeente hem als een soort heilige graal beschouwt.

Beierse 996-equivalent

Maar stiekem heb ik het meer voor zijn opvolger, de E36. De M3 die de pech had tussen de E30 en de E46 te komen en daardoor jarenlang over het hoofd gezien werd, het Beierse equivalent van de 996-generatie van de Porsche 911. Jawel, de generatie die met zijn tweebenige achteruitkijkspiegels eind jaren 90 menig VW Golf en Opel Astra mismeesterde. Want op die spiegels en de velgen na zag je eigenlijk amper dat dit een M3 was. Discrete dubbele uitlaat, M-bumpers die je ook op de gewone E36-modellen kon bestellen, de oranje richtingaanwijzers op de pre-faceliftmodellen,…

Image

Discrete sportiviteit

Het ligt er denk ik vooral aan dat ik als 15-jarige puber in 1999 voor de eerste keer met een auto mocht rijden achter het stuur van een E36. En hoewel die eerste bescheiden meters op een lege parking niet in een M3 werden afgelegd maar in een 328i, was de fascinatie er meteen. Hij straalde nog een discrete sportiviteit uit – zeker in zijn versie met 286 pk – want dit was het laatste model voor BMW zijn M3-modellen van (te) gespierde koetswerken begon te voorzien. De tweedehandsprijzen voor zo’n E36 M3 zijn de laatste jaren jammer genoeg de hoogte in geschoten, maar een permanente plek in mijn denkbeeldige garage heeft hij sowieso. En dan nog het liefst als berline...